Nanny (Flikken-Maastricht)

Hoofdstuk 28

Heii! Hoofdstuk 28 alweer :) sorry trouwens dat ik gister niks online heb gezet! Ik heb het nu gewoon echt heeeel druk! Maar morgen en overmorgen heb ik maar twee lesuren dus kan genoeg schrijven. (Ugh vandaag had ik ook maar tweelesuren☺️❤️) Veel lees plezier! ❤️

'Ik ga maar is naar bed..' Deelde ik Floris mee nadat ik Jasmijn en Sanne naar bed had gebracht. 'Is goed. Welterusten!' Knikte hij. 'Dankje. Jij ook.' Zei ik toch maar en zachtjes deed ik de deur achter mij dicht.

'Eindelijk!' Fluisterde ik toen ik op bed lag. Ik was dood op. Kreunend draaide ik me op mijn andere zij, zodat ik nu op de wekker kon kijken. 23:14 gaf mijn wekker aan. Weer zuchtte ik. Het was al veelte laat. Morgen zou vast moeilijk worden om op te staan. Ik moest er alweer om 7 uur uit om Jasmijn wakker te maken en dan haar vervolgens naar school te brengen. Moeizaam deed ik mijn ogen dicht en viel ik onrustig in slaap, maar niet voor lang want niet een uur later schoot ik gillend en met een bezweet voorhoofd en tranen in mijn ogen overeind in bed. Angstig keek ik om me heen. Voor de eerste keer na al die jaren had ik weer een nachtmerrie over mijn vader en Nick. Het echt verschrikkelijk wat ik had gedroomd. 'Het ging er over dat mijn vader en Nick samen werkte en dat ik hun prooi was geweest. Ze konden me overal vinden! Overal waar ik was waren zij ook! Ik moest voor hun werken en meiden binnen halen. Ook verkrachten ze mij elke dag.' Ik snikte. Dit wilde ik niet, maar gelukkig was het maar een droom. Een vreselijke droom! Ik schrok op toen ik een hand op mijn voorhoofd voelden. Even dacht ik dat het Nick of mijn vader was! 'Blijf van me af.' Huilde ik nu. 'Sstt... Ik ben het!' Hoorden ik een vertrouwde stem zeggen. De vertrouwde stem waar ik verliefd op was geworden. De vertrouwde stem wat me altijd rustig maakte. Weer werd ik uit mijn gedachte gehaald, maar dit keer doordat Wolfs een kus op mijn voorhoofd planten. 'Gaat het weer een beetje?' Vroeg hij zacht. Ik knikte langzaam. Eigenlijk ging het helemaal niet, maar natuurlijk zou ik dat noot toe geven. Nooit aan hem. Ik was bang dat hij me anders laf zou vinden en dat wou ik niet. 'Weet je het zeker?' Hoorde ik zijn twijfel. Weer knikte ik. 'Als er iets is roep je maar. Oké?' Vroeg hij toch onzeker. 'Ja.. Is goed...' Snikte ik zachtjes. 'Heyy meisje toch.' Zachtjes streelde hij mijn wang en verwijderde hij de tranen die over mijn wangen rolden. 'Als het niet gaat kun je dat gewoon zeggen.' Trok hij me bij hem op schoot. 'Het gaat! Echt..' Snikte ik weer. 'Waarom moet je dan huilen?' Schudde hij zijn hoofd. Zuchtend haalde ik mijn schouders op. 'Gewoon.' Fluisterde ik. 'Niks gewoon.' Was hij het er weer niet mee eens. 'Wel gewoon!' Verzekerde ik hem. Een zucht ontsnapte uit zijn mond. 'Ik ga dan maar weer eens slapen.' Stond hij dan ook onzeker op. Ik kon alleen maar knikken. 'Welterusten dan maar?' Fluisterde hij. 'Welterusten... Wolfs' deed ik weer het lampje uit en draaide ik me om.

Tips, reactie en ideeën zijn altijd welkom!💕