Nanny (Flikken-Maastricht)

Hoofdstuk 48

Heei Heei lieve volgers,

Sorry, sorry dat ik zo lang niks heb gepost, maar ik had het druk! En ook heb ik al sinds twee dagen geleden weer erge hoofdpijn😐 Duss daarom. Toch weet ik dat het niet een goede reden is dus daarom dit deel💘

Daar stond ik dan..... Vast genageld aan de grond ineen omhelzing van mijn vader die ik eigenlijk niet zo zou moeten noemen. 'Ik mis je zoo!' Snikte hij gemaakt. 'Dat is jammer, maar daar kom je vast wel over heen.' Floepte ik eruit. Snel maakte ik me los uit de omhelzing. 'Pardon.' Zag ik zijn woede. Boos greep hij mijn arm vast 'Auw.' Greep ik naar mijn arm. 'Laat me los!' Schreeuwde ik nog net niet erachter aan. 'Hoe durf je zo tegen mij te spreken!' Had hij me nog steeds vast. 'Ik ben je... Je vader.' Begon hij nu wel te schreeuwen. 'Zo noem ik je liever niet.' Fluisterde ik. Ik wist dat ik dit beter niet had kunnen zeggen, maar wat moest ik anders? En het was er toch al uit. Misschien zou hij me eindelijk met rust Laten als hij wist hoe ik over hem dacht..... 'Eef.' Bemoeide Wolfs zich er nu eindelijk ook mee. 'Nee!' Trok ik boos mijn arm los van mijn vader en liep ik naar boven. Beneden hoorden ik Wolfs en mijn va... Henk nog praten over me, maar ik negeerden het. Hij zou er nog wel achter komen hoe mijn vader echt is!

Zuchtend liet ik me op bed ploffen toen ik me had klaar gemaakt. Ik was dood op. Dood op van alles. Om het nog iets erger te maken moest Sanne ook nog is huilend wakker worden, waardoor nu ook Jasmijn wakker was. Ik stond op van mijn bed om naar Sanne te gaan. 'Wat is er meissie.' Tilde ik haar uit bed. 'Je bent helemaal nat?' Schok ik toch. Snel nam ik haar mee naar de badkamer waar ik haar onder de douch deed en haar vervolgens afdroogde. Waarschijnlijk was Jasmijn gelukkig al gaan slapen, want die hoorden ik niet meer. 'Gaat her hier goed?' Stond Wolfs achter me. 'Ja prima.' Draaide ik me vermoeid om. 'Zou ik haar verder afdrogen enzo.' Legde hij nu bezorgd een hand op mijn arm toen hij zag dat ik het niet echt meer aan kon. 'Nee het gaat. Echt!' Probeerde ik mijn vermoeidheid nog meer te verbergen. 'Ga jij nou maar. Naar bed.' Nam hij het toch van mij over. 'Weet je het zeker?' Vroeg ik toch nog. 'Jaha!' Lachte hij nu. 'Nou oké. Welterusten he prinsesje.' Drukte ik nog snel een kusje op haar wang en liep ik naar mijn kamer.

Op bed kon ik me niet langer meer in houden. Ik was kapot! De tranen stroomden dan ook over mijn wangen. Waarom moest mijn vader weer opduiken!? Al die jaren liet hij me met rust en dan precies nu komt hij me opzoeken! Net of ik al niks heb. Ik ben net over Steffi en Nick heen. Althans dat dacht ik. Misschien waren ze er nu even niet, maar ze konden ook weer ineens opduiken. Misschien had Nick een plan bedacht om mij weer te krijgen? Ik wist het niet, maar voor nu moest ik me focussen hoe ik dit ging oplossen. Hoe ik mijn vader zou weg jagen. Het liefst achter de tralies zodat hij me niks meer aan kan doen, maar zal dat ooit gaan lukken.....?

Mensen ik heb echt eeen verschrikkelijk leukk idee voor mijn vervolg verhaal op nanny😍😍😀

Reacties, ideeën, tips, tops altijd welkom

P.s volgende deel word veel langer!😊