Nanny (Flikken-Maastricht)

Hoofdstuk 54

Ik had nog een paar weken voor dat de meiden weer naar school moesten. Dus tijd genoeg om te regel dat mijn vader zou oprotten! Ik zou het vanmiddag gaan doen. Ik moest het vanmiddag doen!
'Eva?' Kwam Lilly aangelopen. 'Staat dit jurkje leuk of is deze leuker?' Vroeg ze twijfelend. Mijn ogen gleden over het zwarte strakke jurkje. 'Ik vind die het mooist!' Wees ik dan ook naar het zwarte jurkje. 'Thanks!' Gaf ze me nog snel een knuffel voordat ze weg rende naar boven. Snel keek ik naar Jasmijn en haar vriendinnetje die buiten aan het spelen waren. Hun kon ik wel even alleen laten. Sanne zou ik wel naar de buren brengen. Snel propte ik een broodje in mijn mond en tilde ik Sanne op die vrolijk zat te babbelen. Wolfs was nog even naar zijn werk gegaan, waardoor ik alleen thuis bleef. 'Ik ga ng even boodschappen doen.' Schreeuwde ik naar boven. Als antwoord hoorde ik Lilly. 'Tot zo!' Schreeuwen. 'Jaja!' Riep ik nog snel terug voordat ik de deur sloot. 'Kan ze hier heel even blijven.' Vroeg ik Rob die knikte. 'Tuurlijk.' Nam hij Sanne van mij over. 'Bedank!' Lachte ik. 'Geen dank joh.' Lachte hij nu ook. Zwaaiend stapte ik de auto in. Zo snel mogelijk reed ik naar mijn oud huis. Ik wist nog precies de weg. Dat was ook logies aangezien ik er vroeger altijd was en woonde. Ik parkeerde de auto voor de deur. Nummer 77. Ik slikte nu zou het allemaal gaan gebeuren. Ik wist dat het misschien wel gevaarlijk zou gaan worden, maar ik moest. Ik moest gaan. Voorzichtig stapte ik uit en sloot zachtjes de autodeur. Aangekomen bij de deur. Bleef ik even staan. Durfde ik dit wel? Zou ik niet misschien eerst het aan Wolfs vertellen??? Ik wist het niet. Misschien kon ik maar beter weer gaan, maar eigenwijs als ik was drukte ik de bel in. Geen gehoor. Weer drukte ik de bel in, maar dit keer langer. 'WAT!' Was hij het die de deur opentrok. Geschrokken deinsde ik naar achter. 'H-H-hallo.' Stotterde ik. 'Ah! Jou had ik hier helemaal niet verwacht!' Grijnsde hij. Ik slikte. Het liefst wou ik me omdraaien en snel weg rennen, maar ik bleef gewoon staan. 'Luister.' Begon ik onzeker. 'Laat mij en Wolfs met rust!' Snauwde ik naar Hem. Weer grijnsde hij. 'Waarom zou ik jullie lastig vallen Eefje.' Streelde hij een pluk achter mijn oor, waardoor ik verstijfde. 'Blijf van me af!' Siste ik Nu. 'Ach. Liefje.' Plante hij snel een kus op mijn lippen. Meteen sloeg ik hem weer weg. 'Nog een keer en dan!' Wees ik naar hem. 'Dan wat?' Lachte hij vals. 'Dan.... Dan sla ik je.' Ik wist dat dit best duf klonk, maar ik kon nu verder niks verzinnen. 'Haha of ik daar bang voor moet wezen.' Lachte hij me gewoon uit. Weer slikte ik. 'Je hebt me gehoord!' Keek ik hem nog eenkeer doordringend aan voordat ik me omdraaide en weg liep. 'Ho ho! Wacht eens even jij.' Greep hij me nu vast. 'Laat me los!!!' Rukte ik me boos los. 'Nee, nee Eefje. Ik heb zo lang op je gewacht! Ik laat je niet meer gaan.' Sloeg hij zijn armen nog steviger om mijn middel. 'HENK!' Schreeuwde ik nu. Paniekerig keek ik on me heen. Ik wilde hier weg! En nu meteen, maar hij was te sterk! 'Help!!!!!!' Schreeuwde ik nu weer. 'Hou je bek!' Siste hij nu. Direct duwde hij me naar binnen. 'Laat me los!' Fluisterde ik angstig. 'Mee komen!' Trok hij me mee naar de O zo bekende woonkamer. Meteen werd ik op de stoel vast gebonden en had ik al mijn eerste klap te pakken. 'Dit is omdat je nooit ben terug gekomen.' Grinnikte hij. 'En deze omdat je vroeger een flikken was.' Gaf hij me er nog een. Ik kon alleen maar snikken. Ik was zo dom! Waarom was ik dan ook helemaal alleen hier heen gegaan?? Waarom heb ik Wolfs niet ingelicht!? Nu moest ik hopen dat hij me zou gaan komen zoeken en me zou gaan vinden.....

Heei mensjes,
Dit was het deel Alweer en euhm.... Hierna Hoofdstuk 55 en dat is al het laatste hoofdstuk

Hee lieve lezers, Nelleke weer hieroo. Tjaa dit prachtige verhaal is al weer bijna ten einde. Huilen jullie met me mee?❤