Nanny (Flikken-Maastricht)

Hoofdstuk 37

Geen zorgen hoor! Het komt allemaal wel Weer goed met die twee! ✨❤️

Uren lang zat ik naar het plafond te staren. Niet wetend wat ik nu moest gaan doen. Wolfs was nadat ik boos was vertrokken meteen naar Steffi, Sanne en Jasmijn gegaan. Hij had me niet eens meer aangekeken toen ik na het eten zei dat ik naar bed ging. Hij had alleen maar aandacht gehad voor zijn tuttebel! Zuchtend draaide ik me op mijn andere zij, omdat ik al uren naar het plafond had gestaard was ik het plafond wel weer zat . Ik voelde me echt in de steek gelaten en vooral door Wolfs! Lilly die was de hele tijd bij me komen zitten en me weten te troosten toen ik moest huilen. Niet dat ik nu niet moet huilen. Ik moest nu juist huilen! Ik had het zelfs niet door dat ik al luid aan het snikken was. Waarom moest mij dit nou weer overkomen? Dat was de enige vraag die ik echt wilde weten! Ik wist dat ik er toch nooit antwoord op zou gaan krijgen. Weer zuchtte ik. Het liefst wilde ik nu lekker gaan slapen en dan alles even vergeten. Helaas kon dat gewoon niet. Mijn ogen gleden naar de klok die aangaf dat het al half 5 was geweest. Lekker dan! Het was alweer half 5 en ik had nog serieus geen een oog dicht gehad. Ik was dan ook kapot moe. Vandaag zou weer super worden, not! 'Eva?' Hoorden ik ineens de deur van mijn kamer zachtjes open gaan. Snel sloot ik mij ogen. Ik wilde niet dat hij me zo zou zien. 'Slaap je?' Voelde ik zijn hand op mijn schouders rusten. 'Eef ik weet dat je wakker bent...' Ging hij verder. 'Wat!?' draaide ik me dan toch maar om, omdat ik wist dat hem negeren toch niks hielp. 'Sorry.' Was het enige wat er uit zijn mond verdween. 'Hoe bedoel je sorry!?' Begreep ik hem niet helemaal. 'Het spijt me! Oké.' Zei hij weer. 'Wat spijt je?' Wilde ik het gewoon zeker weten. Ik wilde niet weer gekwetst Worden door zijn woorden. 'Dat... Dat ik gisteren zo deed...' Ging hij Nu naast mij op het bed zitten. Onderzoekend keek ik hem aan. 'Ik weet het niet hoor... De ene keer zeg je dat je me leuk vind en de andere keer zeg je dat je niks van me moet!' Gooide ik mijn frustratie er maar gewoon uit. 'Maar ik vind je wel leuk!' Ging hij er meteen tegen in. 'Waarom zeg je dan steeds van niet?' Snikte ik nu. 'Heii.' Veegde hij geschrokken mijn tranen van mijn wang weg. 'Ik kan het gewoon even niet meer aan.' Liet ik mijn tranen weer lopen. 'Het spijt me echt waar!' Trok hij me op zijn schoot en knuffelde hij me. Even voelde ik me veilig en dacht ik dag het goed was, maar toen door had wat ik aan het doen was trok ik me meteen los van hem en duwde ik hem van het bed af. 'Laat me even oké....' Trok ik de dekens over me heen. 'Maar Eva?!' 'Nee!' Onderbrak ik hem en sloot ik eigenwijs mijn ogen, om nog even proberen te slapen.