Nanny (Flikken-Maastricht)

Hoofdstuk 38

Nog maar een deeltje dan!☺️ Het is wel een zielig deeltje...

'Eva moet blijven!' Stampte Jasmijn op mij af. 'Nee Eva gaat weg.' Gaf ik haar voor de laatste keer een kus. 'NEEEHEE!' Probeerde ze me tegen te houden. 'sorry schat.' Liep ik nu met mijn koffers naar de deur. 'Eva.' Kwam Wolfs ineens de trap af gerend. 'Wat ga je doen!?!?' Keek hij me raar aan. 'Ik... Ik ga weg!' Zei ik bot. 'Waarom?' Ging hij nu voor me staan. 'En hoe wil je dan verder met Nanny zijn van mijn dochters?' Begreep hij het even helemaal niet meer. 'Ik stop er mee!' Draaide ik me om en liep ik stug door naar de deur om hem te openen en dan zo snel mogelijk hier weg te komen om een taxi te zoeken die me hopelijk naar de boot kon brengen zodat ik terug naar Maastricht kon gaan. 'Eef wacht nou.' Liep hij achter mij aan naar buiten. 'Wat!?' Zuchtte ik pissig. 'Dit kun je niet maken! Mijn kinderen zijn dol op je..... En ik ook!' Smeekte hij me wanhopig terug te komen. 'Het is voorbij Wolfs zoek maar lekker een andere Nanny.' Snauwde ik hem toe. 'Maar Eef!' 'Neeeee!' Remde ik weg. Weg van hem. Weg van de ellende. Diep in gedachtes liep ik door het kleine stadje heen om een taxi te krijgen. Ik had aan een paar mensen gevraagd of ze het wisten, maar meestal wisten ze het ook niet. 'Kijk is uit!' Schrok ik op van een man die ik omver had gelopen. Pijnlijk wreef hij over zijn elleboog waar hij opgevallen was. 'Gaat het.' Keek ik hem geschrokken aan. 'Ja het gaat. Maakt niks uit hoor.' Knipoogde hij naar me. 'Trouwens ik ben Frank de Ponti,' stelde hij zich zelf voor en schudde hij mijn hand. 'Eva, Eva van Dongen.' Stelde ik me ook netjes voor. 'Mooie naam!' Grijnsde hij. 'Dankje.' Knikte ik naar hem. Even keken we elkaar in stilte aan. 'Ikk uuh moet gaan.' Verbrak ik de ongemakkelijke stilte. 'Oww eh ja. Natuurlijk. Woon je hier?' Vroeg hij nog. 'Nee ik woon in Maastricht.' Lachte ik lief naar hem. 'Ow echt! Ik ook!' Keek hij me verbaast aan. 'Ow grappig.' Lachte ik nu ook. 'Ga je nu naar de boot?' Vroeg ik hem dan toch. 'Ja! Moet je een lift?' Wees hij naar zijn auto. 'Jaa graag!' Bedankte ik hem.

Bij de boot aangekomen moesten we nog allemaal dingen regelen en waren we dan ook pas na een halfuur aan boord. 'Zullen we wat gaan drinken in het restaurant?' Vroeg hij me lief. Ik knikte dat het goed was en volgde hem naar het restaurant. Daar bestelde ik een chocolademelk en hij een whisky. Hij had me raar aangekeken toen ik het bestelde, maar ik negeerde het. 'Zullen we gaan?' Vroeg ik hem na een klein halfuurtje. 'Ja is goed we zijn er toch bijna.' Stemde hij in en stond hij op om met mij naar zijn auto alvast te lopen.

'Ik vond het gezellig!' Drukte hij een kus op mijn wang. 'ik ook!' Glimlachte ik oprecht. 'Vaker doen?' Starte hij de auto weer. 'We zien nog wel.' Knipoogde ik nog snel. 'Ja!' Sluiten hij het raampje van zijn auto en reed hij weg. Even keek ik om me heen. Ik stond voor mijn oude huis. Hier had ik samen met mijn vader en Maurice ge woont. Bij die gedachtes kreeg ik gelijk kippenvel. Ik was hier allang niet meer geweest aangezien ik eerst bij Nick/Roy woonde. (Ik weet ff niet meer of het Roy of Nick was😂😂) langzaam liep ik naar de voordeur en opende ik hem met de sleutel die nog altijd onder de bloempot lag. Voorzichtig opende ik het. Het zag er vies en verlaten uit. Overal lag Ee stof en lege blikjes bier. Het stonk er ook verschrikkelijk erg. Zuchtend liet ik me op de stoel zakken. Daar zat ik dan. Helemaal alleen in een griezelig huis. Ik voelde me alleen. Ik was ook alleen, maar ik bedoel gewoon helemaal alleen op de wereld. In mijn zak voelde ik mijn Mobiel trillen, maar ik negeerden het. Ik wist dat het Wolfs was en die wilde ik nu gewoon even niet spreken. Hij kon lekker oprotten samen met zijn tuttebel!

Geen angst! Zoals ik al zei: 'Het komt goed met die twee!' ✨❤️