Nanny (Flikken-Maastricht)

Hoofdstuk 41

'Eef doe alsjeblieft de deur open.' Zuchtte hij. 'Laat me met rust!' Schreeuwe de ik terug in de hoop dat hij me nu echt met rust zou latend hij stond er in middels al een halfuur. 'Nee Eef! Ik ga niet weg voordat jij mee gaat.' Bleef hij gewoon staan. 'Wolfs!' Deed ik de deur nu open. 'Ga gewoon! Snap je dan niet dat ik je niet meer wil zien!?' Keek ik hem uitdagend aan. 'Snap jij dan niet dat ik jou nog wel wil zien.' Stapte hij naar binnen. 'Heii!' Gaf ik hem een stomp op zijn schouder. 'Wat is dit voor huis?' Negeerde hij me gewoon. 'Wolfs!' Smeekte ik hem haast. Ik wilde dat hij nu ging en dat wist hij maar al te goed, maar weg gaan deed hij niet! 'Ik ga weg als jij mee gaat. ' draaide hij zich nu om. 'Nee!' 'Dan Ga ik ook niet weg!' Was zijn besluit. 'Waar wik je dan heen?' Was ik toch wel nieuwsgierig. 'Dat zie je dan wel.' Haalde hij lachend zijn schouders op. 'Ga je mee?' Pakte hij mijn hand. 'Maar...... Okee.' Liet ik me toch mee nemen.

'Mag ik mijn ogen open doen?' Was ik het nu wel weer zat. Ik moest de hele tijd een handdoek voor mijn ogen. Echt verschrikkelijk! 'Doe je ogen maar open. 'Haalde hij de handdoek van mijn ogen. Voorzichtig deed ik ze open. Even moest ik wennen aan het ligt, maar daarna viel het me op dat ik niet gewoon ergens was.... Ik was in..... In 'waar was ik eigenlijk?' Vroeg ik me af. 'Je bent in een van mijn trouwe plekjes.' Fluisterde hij. Met grote ogen keek ik rond. Het leek wel een paradijs. Zoo mooi was het. Overal was het versierd. Het zag er zooo mooi en romantiek uit. 'Vind je het mooi?' Drukte hij kusjes in mijn nek, waardoor ik moest lachen. 'Of ik het mooi vind? Jaaa!' Gilde ik nog net niet. 'En kijk is.' Draaide hij me om. 'Je bent gek!' Keek ik hem volverbazing aan. Voor ons stond een lange tafel met van alles en nog wat er op. Alles wat je kon wensen stond daarop. 'Mag ik?' Vroeg ik. 'Ja tuurlijk!' Liep hij er al naar toe.

. 'Zeg een aaa.' Zei hij lachen. 'Aaa.' Deed ik braaf mijn mond open. 'Hier.' Duwde hij nu een stukje donut in mijn mond. 'Hmmmm.' Giechelde ik. 'Neem er nog een.' Wilde hij weer iets pakken, maar ik hield hem tegen. 'Sorry ik zit echt vol.' Sloeg ik op mijn buik. 'Ach kom op.' Probeerde hij het weer. 'Neehee!' Draaide ik lachend mijn hoofd weg. 'Dan niet.' Stak hij het zelf in zijn mond.

'Eef.' Werd hij ineens serieus. 'Ik wil je iets vragen, maar voor dat ik dat doe moet ik eerst dit doen.' Drukte hij een kusje op mijn lippen. Verbaast keek ik hem aan en Meteen duwde ik hem van me af. Dit kon ik nog niet. Niet nu. Niet dat ik geen gevoelens meer voor hem had, maar dit was nog gewoon te vroeg. 'Het spijt me Eef.... Van alles! Echt waas.' Pakte hij mijn handen vast. 'Wil je me alsjeblieft vergeven!' Smeekte hij haast wanhopig. 'Sorry.' Stond ik op. 'Het was heel gezellig, maar ik denk dat dit nog gewoon te vroeg is.' Wilde ik naar huis. 'Wacht!' Hield hij me tegen en pakte hij iets uit zijn broek zak. 'Lieve Eva ik vind je echt al heeeel lang leuk, maar ik durfde het gewoon niet toe te geven.... Ook omdat ik Steffi al had, maar ook omdat ik bang was dat je boos zou worden.' Pakte hij mijn hand. Met tranen in mijn ogen luisterde ik. Dit kon niet. Dit mocht hij niet doen. 'Eef.... Wil je met me trouwen?' ❤️