İmkansızlıkların içinde boğulmuş bir aşk hikayesi...
Bu bir vicdan özrü...
Kendini affettirebilmek için verilen bir savaş!
*Bazen gördüklerimiz bizi yanıltır.*
Özür Dilerim!
Sabah sürprizi! Günaydınınız benden olsun arkadaşlar. Kepkeyifli okumalar diliyorum.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Ağzımın içinde iğrenç bir tat var.
Yutkunamıyorum.
Dişlerim sıkmaktan dolayı ağrıyor.
Boynum sürekli bir tarafa doğru yatmaktan dolayı tutulmuş.
Kemiklerim, eklemlerim yerinden oynamış sanki.
Bedenime hükmedemiyorum. Yapabildiğim tek şey yüzükoyun yatmak.
Sol yanağım dişlerimin içine geçmiş gibi...
Bir süre kendimde olmadığımı idrak edebildim. Peki... Ne oldu bana? Eliz Günday... Oğlum...
Az öncesine kadar gözlerimi açamıyordum. Şimdi acıdan sürünmek pahasına da olsa yattığım yerden kalkmaya çalışıyorum. Sırtımda inanılmaz bir acı var. Böğürmek kelimesi az kalır. Ani hareketim yüzünden kasılıp kaldım. Ne kalkabiliyorum ne de geri yatabiliyorum.
Aceleyle koluma yapışan Ahmet'i gözlerimi kaldırıp baktığımda fark edebildim. Bulanık görüntü yüzünden birkaç kez gözlerimi kırpmak zorunda kaldım. Sersem gibiydim. Başım ağrıyordu.
''Sakin ol abi. Sakin ol... Dikişlerin açılacak.''
''Nerede?''diye bağırdım. Boğazım kuruduğu için sesime geç kavuşabildim. Ahmet'in söylediklerini yarım duyuyordum. Aklımda olan tek şey onların güvenliğiydi.
''Buradalar, sakin ol. Uzan artık bir söz dinle!''
Eliz Günday'ın sesini duyana kadar içim rahat etmedi. Mecburen binbir uğraşla geri yattım. Görüş alanıma giren her şeyi taradım. Ahmet'in yüzünü görmek beni rahatlatmıştı ama aklım diğerlerindeydi. Tek tarafımı görebildiğim kısıtlı alanda daha fazlasına ulaşmak için zorlanarak başımı çevirdim.
''Abi... İyi misin? Bak kolay bir yara değil sırtındaki.''
''Ahmet... Oğlum ve karım nerede!''
''İçeride yemek yiyorlar.''
''Eliz Günday'ı yalnız mı bıraktın? Ya giderse?''
''Bir günde üç kez denedi bunu. Arkadaşımı elimden alıp yerine bambaşka birini getirdin. Teşekkür ederim abi.''
''Ne saçmalıyorsun?''
''Çocuklar dışarıda. Merak etme. O da kaçamayacağını anladı. Ege çok üzülünce vazgeçti. Sen uyanana kadar beklemeye karar verdi.''
Anlık gelen rahatlama hissi... Kendimden önce başkalarını düşünmek vazgeçemediğim bir huyumdu. İyiydim. Ölmediğime göre mesele yoktu.
