Kederli Aşk [Tamamlandı]

24. Bölüm

Belinayın anlatımıyla

Sabah erkenden kalkıp hastahaneye gitmek için hazırladım. Arabama binip hastahaneye gittim Baran da şirkete gitmişti. Hastahanenin kapısından girdiğimde mert beni karşıladı.
"Hocam sizi yeniden aramızda görmek çok güzel, hoşgeldiniz."

Merte gülümseyip "hoşbuldum." diye yanıt verdikten sonra acile gittim. Acile ambulansla yeni hasta gelmişti. Asistanlardan önlük ve eldiven isteyerek hastanın durumuna bakmaya başladım. Yaklaşık bir saat sonra hastayı taburcu ettiğimde kendimi yorgun hissettim. Regl olduğum için çok fazla ayakta duramiyordum. Sabbah Baran bana hastahaneye gelmemem için ne kadar ısrar etse de ben işimin başında olmak istemiştim. Hastahanenin kantinine gidip "her zamankinden." diyerek sade kahvemi aldım. Barandan ayrılalı yaklaşık 2 saat olmuştu ama ben onu şimdiden özlemeye başlamıştım. Onun benimle konuşması, ses tonu bütün dertlerimi unutturmaya yetiyordu. Telefonumu açıp mesaj gelmiş mi diye kontrol ederken 5 dakika önce baranın yazdığını gördüm.

Emre Baran: Kahvaltı yaptın mı?

Sabah aceleyle kahvaltı yapmadan çıkmıştım.

Siz: Hayır, daha yapmadım.

Mesaj anında görüldü oldu.

Çevrimiçi, yazıyor...

Emre Baran: Güzelim zaten hastasın, halsiz mi düşmek istiyorsun? Lütfen yemeğini yer misin aklım sende kalmasın.

Mesajı okuduğumda yüzümde bir gülümseme oluştu.

Siz: Tamam, yaparım birazdan.

desem de aslında yapmayacaktım. Kahvaltı yapasım yoktu.

Emre Baran: Aferin benim güzel karıma, şimdi ben toplantıya giriyorum ararsan ulaşamazsın güzelim merak etme.

Güzel karım, güzelim.

Siz: Tamam, kolay gelsin.

Mesajı beğenip anında çevrimdışı olmuştu. Benimle konuştuktan sonra hemen çevrimdışı oluyordu. Kahvemi bitirdikten sonra hastalarımı kontrol etmeye gittim.

☘️☘️

Hastahanede işim bittiğinde arabama binmek için çalışanlara kolay gelsin deyip hastaneden çıktım. Hâlâ kahvaltı yapmamıştım ve yapasım da yoktu. Baranın da işi az çok bitmiştir diye düşünüp arabayı şirkete sürmeye başladım. İçeri girdiğimde çalışanlar beni güler yüzle karşılayıp "hoşgeldiniz." dediler. Bende onlara selam verdikten sonra asansörle baranın odasına doğru ilerledim.

Kapıyı açtığımda Baran sandalyede gözlerini kapatmış bir şekilde uyuyordu. O kadar çok yorulmuştu ki burda biraz dinlenmek istemişti. Normalde baran ev hariç hiç bir yerde uyuyamayan birisiydi. Yavaşça yanına gidip omzuna dokundum. "Sevgilim.."

Gözlerini açıp gözlerime baktı ve doğruldu. "Belinay, güzelim." beni gördüğüne sevinmiş gibiydi. "Seninle beraber eve dönmek istedim." deyince gülümsedi.

"İyi yapmışsın, kahvaltı yaptın değil mi?" diye sordu birden bire hâlâ unutmamıştı. Sustum.

"Belinay, neden yapmadın?" diye sordu ısrarla.

"Canım istemedi." Sesim umursamaz çıkmıştı.

"Eve gidince beraber güzel bir yemek yapalım tamam mı karıcım."  Karıcım demişti yine. Başımı salladım.

Masanın üzerindeki telefonu aldı ve gitmek için ayağa kalktığında onu durdurdum. "Baran." Burda uyuması aklıma takılmıştı. "Çok mu yorgunsun?"