KOD ADI : BELA [GAY]

(3.9) KÖTÜNÜN HAKKINDAN HER ZAMAN İYİLER GELMEZ

Bu bölümde Polat'la ilgilidir.

[[[✒️__]]]

Ufuk'un ağzından;

"Muhsin amca, polis neden buradaydı? Polat'ım nerede? Yoksa ona bir şey mi oldu?"

Muhsin amca sessizce yüzümü inceledi. Bir sorun olduğu belliydi. Yüreğimi bir endişe kapladı.

"Muhsin amca, Allah aşkına söyle."

Saçlarımı okşayarak acı bir şekilde gülümsedi. "Biraz sabret oğlum. Polat gelince eminim seninle konuşmak isteyecektir. Çünkü ne olursa olsun bu tehlike seni de kapsıyor."

"Ne tehlikesi?"

Polat'ımın başı belada mıydı?

Tabureye oturup Muhsin amcayla birlikte dükkanda Polat'ın dönmesini bekledim. Neler olduğunu bilmedikçe içim içimi yiyordu.

Bir saat içinde, sonunda Polat döndü. Yerimden kalkıp hızla ona sarıldım. O da kollarını bana doladı.

"Ufuğum... Hadi eve gidelim. Sana anlatacaklarım var."

Göğsünden ayrılıp ona baktım. Aşırı ciddi görünüyordu.

"Muhsin amca dükkân sende."

"Tamam oğul, sen sıkıntı etme. Gidin konuşun, dinlenin. Yemek yiyip uyumayı da unutmayın. İkinizde kendinize iyi bakın, beni kızdırmayın ona göre."

"Eyvallah."diyen Polat'ım benimle birlikte dükkandan ayrıldı.

Eve gidene kadar hiç konuşmadı. Gözleri hep bir yerlere dalıp gidiyordu. Sallamayı o çok sevdiği tespihi bile elinde değildi. Belli ki bir şey onu çok kötü yıkıma uğratmıştı. Eve varınca beni kanepeye oturtup o da yanıma geçti. Gözlerini kaldırıp bana bakmadan konuştu.

"Her zaman sorup öğrenmek istediğin geçmişimi anlatacağım sana. Çünkü ben geçmişimi bırakmış olsam da geçmişim her zaman arkamdan gelecek. Sözümü kesmeden sonuna kadar beni dinle şimdi."

Başımı sallayarak o konuşmasını bitirene kadar tek kelime etmedim. Ama öğrendiklerim de çok ağır geldi. Ağlayarak dinlemeye devam ettim. Ben bu kadarını beklememiştim. Elbette geçmişinde bir yarası olduğunu hep düşünmüşümdür ama bu kadar şiddet, sevgisizlik aklıma gelmemişti.

Konuşmasını bitirdiğinde boynuna sıkıca sarıldım. "Ben buradayım."diyordum. "Seninleyim. Hep seninle olacağım. Daha önce birbirimize bir söz vermiştik. Hatırladın mı? Ölümüne birlikteyiz. Bizi kimse ayıramayacak. Sakın tehlikede olmanı istemiyorum deyipte beni kendinden uzaklaştırmaya kalkma. Gitmem. Seni bırakmam."

"Bizi öğreneceklerinden eminim. O zaman ayrı da olsak tehlikede olacaksın. Bu yüzden gitmeni istemeyeceğim. Tam tersine yakınımda durmanı istiyorum Ufuğum."

Gözlerimi silip umutla "Afşar'a söylesek olmaz mı? Hani Nicolò eniştem mafya babası ya. Belki yardımcı olur. Aşiretle anca mafya baş eder."dedim.

"Yavrum, onların başında yeterince sıkıntı var. Afşar'ın kurşun yediğini ne çabuk unuttun?"

Başımı önüme eğip başka bir şeyler düşünmeye çalıştım. Ama bir türlü çare gelmiyordu aklıma.