Benim Doğrularım Senin Günahların(DÜZENLENİYOR)

İHANET

Gözlerimi karanlığa açtığımda birkaç saniye hatta salise içinde aklımdan geçen sayısız düşünce ve içimi ürperten korkuların karanlığından Asaf'ın sesiyle kaçmayı başarmıştım. ''Minel kalk Ilgın'ın sesini duymadın mı?'' Duymuştum ama beynim uyuşmuştu. Yataktan kalkıp Asaf'a hiçbir şey demeden Ilgın'ın odasına doğru koşmuştum. Kapının açık olduğunu görünce hiç duraksamadan içeri girmiştim. Odanın içinde Acar ve Acar'ın altında kanlar içinde duran bir adam vardı. Yüzü gözü kan içindeydi kim olduğunu anlayamamıştım. O adamın kim olduğunu düşünmeyi bırakıp yatağın üstünde dizlerini kendine sarıp ağlayan Ilgın'ın yanına gidip ona sımsıkı sarıldım.

Kafamı kaldırıp baktığımda Asaf'ın, Acar ve adamı ayırmaya çalıştığını gördüm. İçeri giren Kuzey ve Bulut'ta olaya dahil olup Acar'ı tuttular. Acar küfürler ederek adama doğru gitmeye çalışıyordu. Ancak Kuzey ve Bulut sayesinde bunu yapamıyordu. Adamı arkasına alan Asaf iki tane korumaya seslenerek adamı odadan çıkarttırdı. Acar iki elini de saçlarına yapıştırmış koparmak istermişçesine çekiştiriyordu. Asaf zar zor ellerini tutup aşağıda birleştirdi ve sımsıkı tuttu. ''Sakin ol kardeşim.'' Acar biraz sakinleşmişti ama siniri hâlâ yerinde duruyordu. ''Bizim evimize giriyorlar, yetmezmiş gibi korumaya çalıştığımız kızın odasına giriyorlar ve sen bana sakin ol diyorsun. Bence sende biraz sinirlen.'' ''O herif içeri nasıl girdi? Hadi diyelim girdi biz nasıl duymadık.'' Kuzey'in cümlelerine net cevap Bulut'tan gelmişti.

''İçimizde hain var.''

.

.

.

Herkes yemek masasına oturduğunda kahvaltı yapmaya çalışıyorduk ama kimsenin bir şey yediği yoktu. Konuşmaya Ilgın başladı. ''Dün geceki olay yüzünden hepinizden özür dilerim. Burada kalmam sizin için tehlikeli. Dün gece size zarar verebilirdi. Ben gitmeye karar verdim.'' Bulut'un çayını ağzından Kuzey'in yüzüne püskürtmesiyle hepimiz şaşkınlıkla onlara doğru baktık. ''Bir bunu yapmamıştın it!'' Diye Bulut'u azarlayan Kuzey'i bile umursamayan Acar ayağa kalkıp ''Niye sürekli gitmek istiyorsun?'' Dedi. Sorusunun muhatabı tabii ki de Ilgın'dı ama Acar'ın beklediği cevap gelmemişti. ''Sormadım say.'' Diyerek masadan kalktı ve yukarı çıktı. ''Ben size zarar gelsin istemiyorum.'' ''Acaba diyorum ki bunu gidip Acar'a mı anlatsan? Hani soruyu soran ve cevap alamayan oydu ya.'' ''Kırılmış mıdır?'' ''Kırılmamıştır ama bir şeyler yerine oturmamıştır. Bence gidip ona anlat.'' Bulut'un son söyledikleriyle beraber Ilgın'da ayaklanıp yukarı çıkmıştı.

Acar'ın Anlatımıyla

Odaya çıktığımda sinirimden yerimde duramıyordum. Neden bu kadar gitmek istediğini anlamıyordum. Bana neler olduğunu bilmiyordum. Galiba evimize giren birisini koruyamamak beni sinirlendiriyordu. O kadar işler yaptıktan sonra onu nasıl koruyamamıştık aklım almıyordu. Kapı tıklama sesi ile dikkatim dağıldı. ''Girebilir miyim?'' Bu ses Ilgın'a aitti. ''Gir.''

Kapı yavaş bir şekilde açıldığında göz göze gelmiştik. İçeriye doğru bir kaç adım attığında karşı karşıyaydık. ''Oturalım mı?'' Diye sorduğunda koltuğu işaret ettim. Oturduğumuzda cümleye nasıl başlayacağını bilmiyor gibiydi. ''Seni kırdıysam özür dilerim.'' ''Lütfen sürekli özür dileyip durma.'' ''Tamam, ne yapayım?'' ''Gitme. Yani sürekli gideceğim deyip durma. Kendi işlemediğin suçlar yüzünden özür dileme. Kendini sorumlu tutma. Biz seni bu eve çağırdığımızda zaten her şeyi göze almıştık. Biz salak insanlar değiliz. Karşımızdaki insanların bize ne yapıp yapamayacağını biliyoruz. Biz bir yola çıktık, bu yola sende katıldın. Her olayda bize sırtını dönmekten vazgeç.'' ''Ben size sırtımı dönmüyorum. Bana ihtiyacınız olursa elimden geldiğince yardım ederim. Eğer benim yüzümden zarar görürseniz kendimi asla affetmem. Beni anlayabiliyor musun?'' Ben onu anlıyordum. Fakat o beni anlamıyordu. ''Biz her şeyi göze aldık. Ya sende her şeyi göze al ve bizim yanımızda dur ya da biz seni güvenliğinden emin olduğumuz bir eve yerleştirelim. Ama gidersen senden yardım istemem, istemeyiz.''