32: We All Don't Want To Die

6 1 0
                                    

VESPER

There are a lot of things I don't understand and maybe I won't ever understand them. I am not good nor kind, that's how I see myself. I prefer to be on the safer side than associates myself with things that will only get me into trouble. Helping wasn't my cup of tea...

But watching humans slaughter their fellow humans is a different thing. Hindi na ata ako tao kung hindi pa ako tutulong at manonood lang habang may patayan ng nagaganap sa harap ko, hindi ba?

Mabilis kong hinatak sa damit ang isang babae upang hindi ito mamatay when the guy in black slash his sword towards her. However, her shirt was too old and fragile, the fabric tore apart and I wasn't able to save her. The blade of the sword cut her chest open.

I almost facepalm.

But I still pull her away and use Malaya's healing magic to heal her wounds. She abruptly open her eyes as she gasp for air. Natigilan naman ang lalake sa harap ko nang makita nito ang aking ginawa.

Tsaka ko lang din napagtanto ang ginawa ko.

I facepalm. Literally.

I even remember Aya's stern voice telling me not to recklessly reveal about my ability. Because healing magic is a rare ability to posses. Aside from the temple only a few magicians knows how to.

Mabilis ko itong hinabol nang tinangka niyang tumakas. I created a golden whip from mana, just like how Aya taught me. That's it, now all I needed to do is whip him and he'll be down once he's hit. A single hit is enough.

"Ah," hindi siya natamaan. Tumama 'yong whip ko sa pader opposite to his direction. Hinatak ko ito at muling inihampas sa kanya ngunit daplis sa balikat lamang ang natamo nito.

Ngunit sapat na 'yong upang humandusay siya at mangisay ang katawan na para bang kinuryente. I guided the other prisoners away from the goons. I use Aya's blessing to see at least five seconds into the future upang malaman ko kung saang direksyon pupunta, kung saan walang kalaban na naghihintay.

However two major problems arises while I was leading them to escape. One, my eyes are starting to get strained because of the continuous usage of the skill and second, I don't freaking know where the freaking exit is!

Ni hindi ko nga rin alam kung bakit dito kami napunta noong nagteleport ako eh. Hindi ko alam kung saang lupalop ng mundo ito!

Muli ko na naman sana gagamitin ang kapangyarihan ko ngunit hindi natuloy, may biglang humarang sa amin. Lima sila, pare-parehong mga nakasuot ng itim. Kahit ang mga mukha nila ay natatakpan ng itim na tela.

"Ho?" Sambit ng nag-iisang babae sa gropu nila. Hapit na hapit sa katawan nito ang suot na damit, halata ang magandang kurba ng katawan niya ngunit mas nakaagaw pansin sa akin ang hawak nitong espada. "Are you the one who freed these people?"

And her voice. Parang narinig ko na mula sa kung saan hindi ko na nga lang maalala. "No? I mean, yes? So what?"

She raise her hand and flick her fingers, the four men behind her attack us suddenly. Sandali, teka lang naman! Akala ko ba nag-uusap pa tayo? Bakit umatake agad?

"Papa!" Nahihintakutan kong sigaw sabay kumaripas ng takbo, ngunit nang maalala ko 'yong mga naiwan ay bumalik ako. But when I turn around sinalubong nila ako, mabilis pa sa alas kwartong nilagpasan nila ako at ni hindi man lang ako nilingon. May iba pa nga na binangga ako at tinulak para lang makatakas.

[√]Lady of the White RoseWhere stories live. Discover now