[√]Lady of the White Rose

65: Famine

VESPER

"So, everything's true?" Nilaro-laro ko ang panulat sa aking kamay. "The Kingdom's facing some serious problem right now?"

"Yes, Your Grace. As per the recent report we've received, half the kingdom are now experiencing famine. The lands stop producing crops, and every seed that was planted, died. Some region was ravaged by pestilence, struck by drought and the north was hit by a tornado just yesterday."

After receiving the report from Alfonso ay mas lalo pang lumama ang tag gutom sa kaharian. Naghirap ang mga bayan noon ay sagana at mayaman. Natuyo ang mga ilog at sapa, nawalan ng buhay ang mga palayan, taniman ng mga gulay at natuyo ang lupa.

It didn't rain for days, for weeks until it turn to months. Natuyo ang mga kalupaan, at lahat ng mga pinagkukunan ng mga tubig.

"Over crowded na 'yong Temple," sumasakit ang ulo ko dahil halos wala ng madaan ang Temple nang dumating ako kanina. Nandito ako ngayon sa opisina ng High Priest. Wala ang Saint dito at ksalukuyang inaasikaso ang mga tao sa labas.

"Wala namang lugar na pwedeng pagdalhan sa kanila," katwiran nito.

"And we're having food shortages!" Asik ko. "Ang dapat na nakalaan para sa isang buwan ay hindi na inabot ng isang linggo!"

"We can't help it, marami tayong pinapakain."

I groan as I helplessly lean my back against the chair. Gusto kong magreklamo. Gusto kong sabihin na tama na, itigil na niya 'yong pagtanggap ng mga taong walang mapupuntahan dahil sa tag gutom. But this is the High Priest we're talking about, puputi lang ang uwak ay impossibleng magbubulag-bulagan siya sa mga taong nangangailangan.

Pero sobrang dami na nila. Hindi na sasapat ang pagkain para sa lahat. Pakiramdam ko mauubos na yung pagakain sa bodega ng Frontera sa dami ng pinapakain ko.

"High Priest, look, I wanted to help. Believe me, I really do, but..." My words trail off when I saw how he innocently tilted his head as he listen to what I'm saying. Bigla akong nawalan ng lakas ng loob na sabihin sa kanya na tigilan na niya ang pagtulong sa iba.

In the end I keep my mouth shut and just watched everything from afar while the Temple kept on accepting people from all over the Kingdom, those who have nothing to eat and those who are hungry and poor. They welcome them inside with open arms.

And even after accepting them without asking where they came from nor their background, feed, cloth and sheltered them, some of them still have the audacity to be ungrateful after all what we've done.

They couldn't even be grateful after we opened our doors when they have nothing. At nakuha pa nilang nakawan ang Templo bago sunugin ang kalahati nito. Mabuti na lamang at mabilis ding naapula ang apoy. Ngunit may mga hindi pinalad at namatay sa sunog.

"Hwag niyo akong pipigilan, papatayin ko ang mga 'yon!"

The High Priest had a hard time calming me because of what happened. Meanwhile the Saint was the one egging me to chase the culprit to punish them myself because of what they've done. In the end The High Priest smack his head. Nang makita ko ang nangyari sa kanya ay natahimik na rin ako. Baka kasi mahampas din ako.

Hindi maliit ang Frontera, ngunit hindi rin naman ganoon kalaki. Sadyang mayaman lamang ito at dahil na rin sa ninuno ng pamilya kaya napabilang bilang isa sa mga Dukedom ng kaharian. At kahit na ang buong kaharian ay nag su-suffer ng tag gutom, ang lupain ng Frontera ay hindi nawalan ng mga pagkain. Patuloy parin na nagbibigay ng pagkain ang lupa, hindi natuyo ang mga ilog at hindi rin inatake ng mga peste ang mga pananim.

Kaya naman ng malaman ng iba ang tungkol dito ay unti-unti, noong una paisa-isa lang, hanggang sa grupo-grupo na silang pumunta sa lupain namin. Nakikiusap na payagan silang papasukin at patirahin sila rito kahit hanggang matapos lamang ang tiggutom sa kaharian.

I even received numerous letters from nobles and rich commoners asking permission to enter my land. Sa dami ng mga sulat na natatanggap ko ay halos mapuno na nito ang opisina ko.

"You need to give your answer. Hindi pwedeng silent treatment na naman ang ibigay mo sa kanila. Those people have been waiting outside the gate for weeks now. You need to decide, either to let them in or not."

Alfonso's right. Hindi pwedeng habang buhay paghintayin ang mga tao sa labas. Ngunit hindi ko naman sila pwedeng basta-basta na lang papasukin sa loob. Una sa lahat, hindi ko sila mga tao. Hindi sila taga Frontera.

My priority will still be the people of Frontera. Always.

It took me two days before I made up my mind. I prepared hundred of thousands contract paper for those people that wanted to enter my land. Nakasaad sa kontrata na kung sino man ang nais na pumasok ay kailangan sumunod sa patakaran at batas ng Frontera, ang kung sino man ang susuway ay sapilitang papaalisin ng walang alinlangan.

Bibigyan ko sila ng makakain ngunit, sabi nga ng kasabihan, there's no free lunch, ay babayaran nila ang pagkaing kanilang kakainin. We'll provide work for them so they could eat. And those who don't agree, will not be given access to enter and is free to leave.

"Frontera isn't that big enough to accommodate everyone here. I'm afraid I'll be accepting people by batch after every two weeks. After securing that you have place to stay inside."

Marami pa akong sinabing mga kondisyon before lining the people to give them the contract to sign. Wala naman silang naging reklamo at halos mag-unahan pa sa pagpila para lang makakuha ng kontrata.

Iniwan ko na ang trabaho kina Aidan, na magaling na ngayon, at kay Alfonso. Umalis ako at nag-ikot-ikot sa ibat-ibang lugar upang tignan ang kalagayan.

I walk empty streets that was once filled with people going to and fro. The once noisy markets and downtowns are now filled with deafening silence. I can hear the spooky caws of several crows flying in the sky.

Tumigil ako sa isang tuyong ilog. Lumakad ako sa gitna nito at tumingala sa kalangitan. At first I couldn't believe what I've read from the files Rence gave me, but upon seeing and experiencing it first hand, this famine, this drought... It's real and it's frightening.

Aalis na sana ako nang may mapansing gumalaw hindi kalayuan. Ilang sandali ko itong hinintay bago dalawang pares ng mata ang tumingin sa akin pabalik.

It's a scrawny, skinny and almost skeleton child. She's crawling on the dried river with her trembling limbs and weakened body. Her dry and crack lips shiver, move as if she's speaking.

I walk towards her and offer her something to drink. Inilagay ko ang ulo nito sa hita ko at pinainom ito ng tubig. Mabilis naman niyang ininom ang tubig na bigay ko.

"W-white rose," she mumble, almost inaudible. She kept on repeating those words that I couldn't even understand.

I check her vitality. I even tried healing her to save her but after a few minutes, while laying on my lap, the unnamed child, took her last remaining breath.

She died.

Gumawa ako ng hukay at doon siya inilibing. Upang kahit papaano ay maayos naman ang kanyang naging libingan. Gusto ko sanang lagyan ng bulaklak ang puntod nito ngunit wala akong nakita. Kahit damo nga ay wala akong nakita sa paligid. Alikabok, marami.

"Yo,"

Tumingala ako. It's Rence, flying using magic. Bumaba ito sa tabi ko at agad na nakita ang puntod na inaayos ko.

Hindi na ako nito tinanong kung kaninong bangkay ang inilibing ko roon bagkus ay gumawa siya ng isang puting rosas na gawa sa mahika. Para bang nabasa niya ang isip ko na kailangan ko ng bulaklak. Agad ko itong tinanggap nang iabot niya sa akin at inilagay sa puntod.

Nagdasal lang ako ng ilang saglit, that she'll have a better life in her next life. In another life.

"We have a meeting," Rence inform nang paalis na kami.

"Everyone's waiting for your arrival."

"Everyone?" Kumunot ang noo ko dahil sa sinabi niya.

"Yes, everyone. Kasama ang ibang mga kasapi natin sa grupo."