[√]Lady of the White Rose

38: The Magician's Name

VESER

"You're insane,"

Napatingin ako sa estrangherong nagsalita hindi kalayuan sa akin. Tinatanaw ko na ngayon ang papalis na mga knights habang pasan-pasan ang mga kasama nilang sugatan.

Ngayon ko lang napagtuunan ng pansin ang estranghero, at pamilyar ang boses niya sa akin. Pakiramdaman ko ay narinig ko na ito sa kung saan.

"You really did scare the hell out of Maru. Tho he's all muscle and no brain, he's not easy to intimidate." Dagdag komento nito.

"Yun? Maliit na bagay." Tila baliwalang sambit ko bago ito pasimpleng nilapitan. Hindi naman siya umatras at nanatili lang na nakatayo, walang ano-ano'y sinikmuraan ko ito.

Isang malutong na mura ang lumabas sa bunganga nito. Agaran akong dumistansya sa kanya. It was dark and we couldn't properly see each other's face, so if I leave now, he won't know who strike him, right?

As I was about to flee but he suddenly shot fireball towards me. All I can think in that moment is that, he's insane!

Sobrang laki ng pasasalamat ko nang sumakto ang pag gawa ko ng barrier bago pa man ako matusta. Edi sana cremated na ako kahit buhay pa ako!

"You!" He suddenly hissed. "It's you, again?"

Dahil sa liwanag na nagmumula sa fireball na pinakawalan nito ay nakita namin ang mukha ng isa't-isa. Nagulat din ako nang malaman kung sino siya. Kaya pala ang lakas ng kulo ng dugo ko sa kanya.

Hinampas ko ang kamay nitong nakaduro sa akin. "I am not just a you! Address me properly, idiot!"

He scoff. "What's a Duchess who's high up in the food chain doing in a poor ass place like this and fighting some poor ass thugs dress like Knights like a some unrefined peasant?"

"What?"

"You're rebelling? Just go home, princess!"

Ang gulo niyang kausap. Pinagsasabi nito? "I'm not a princess, I'm a Duchess. Get your facts straight!"

It's him. That magician I hated the most without even knowing his name. I already forgot the reason why but the hate I have towards him remained until now.

Nakipagtalo pa ito sa akin, kulang na lang ay maglaban na talaga kaming dalawa. Natigilan lamang kami nang biglang sumulpot si lolo Mario na parang kabuti sa gilid namin. Ni hindi ko napansin ang presensya ng kanyang pagdating.

"Rence, apo? Ano'ng ginagawa mo rito?" Tanong nito sa kanya. Binalingan naman ako nito ng tingin. "At ikaw rin, V, hija. Gabing gabi na, ano pa ang ginagawa mo sa labas?"

Pareho kaming walang nagawa nung magician nang hatakin kami ni lolo Mario pabalik sa lumang bahay. Sa tuwing nagtatagpo ang mga tingin namin ay pareho naming sinasamaan ng tingin ang isa't-isa. He acted as if he's going to punch me so I acted as if I'm going to kick him, but when lolo Mario glance back at us, we immediately lowered our fist and leg and stared in the sky as if nothing happened.

"Kailan ka pa bumalik, Rence?" Tanong ni lolo Mario nang makapasok kami sa bahay, tumungo ito sa kusina at pinagtimpla ito ng kape. Umupo rin ako sa gilid ng mesa at naghintay sa kapeng para sa akin.