အခ်ိန္တစ္ခုေရာက္လာေတာ့ မင္းသစၥာနဲ႔ေလးရံုတို႔ရဲ႕ ခင္မင္မႈက အရင္နဲ႔ေတာ့ အေတာ္ပင္ကြာျခားလို႔လာသည္။စကားေျပာရမွာပင္ ေၾကာက္တဲ့ေလးရံုက အခုမွာေတာ့ ရင္းရင္းနွီးနွီးပင္။ေၾကာက္႐ြံ႕စိတ္လည္းမရွိသလို တုန္ရီစိတ္လည္းမရွိေတာ့ေပ။
"အစ္ကို"
"ေျပာေလ ေလးရံု"
စာအုပ္ဆီကို အာရံုေရာက္ေနသူက ေလးရံုဆီကိုၾကည့္လာေလသည္။စူးရွရွမ်က္ဝန္းေတြကိုျမင္ရေသာ္လည္း ေလးရံုအရင္ေလာက္ေတာ့ ရင္မခုန္ေတာ့ေပ။ေနသားက်သြားၿပီလို႔ဆိုရမလို။
"ဒီတစ္ပတ္ပိတ္ရက္ ေလးရံုတို႔ ေလ်ွာက္လည္ရေအာင္"
"ေလ်ွာက္လည္ခ်င္တယ္ ဟုတ္လား"
ေနဝင္ခါနီးအခ်ိန္မို႔ အလင္းေရာင္က မွိန္လာသည္။ျပတင္းေပါက္မွဝင္လာသည့္ အလင္းတန္းေလးက မွိန္ျပျပသာ။
"ဟုတ္တယ္ေလ စာေတြၾကည့္ပဲ လုပ္ရတာ ပင္ပန္းေနၿပီ စိတ္ကိုအနားေပးရမွာေပါ့ အစ္ကိုရဲ႕"
"အခုခ်ိန္မွာ စာပဲလုပ္ပါ ေလးရံုရယ္ ေနာက္မွေပါ့"
အေရွ႕ရွိ ရွပ္အက်ီၤအျဖဴနဲ႔ သူရဲ႕မ်က္နွာက ခပ္တည္တည္သာ။ဘာေၾကာင့္ခုေလာက္ထိတည္ၿငိမ္ေနသလဲမသိ။
"စာလည္းလုပ္တာပဲေလ ေလ်ွာက္လည္ရေအာင္ေနာ္"
ကေလးတစ္ေယာက္လိုခြၽဲေနလိုက္ပံုမ်ား တစ္ဖက္ကလူပင္ အရည္ေပ်ာ္မတက္။ျငင္းဖို႔ပင္ အင္အားမရွိေလာက္သည္အထိ။
"ဘယ္သူနဲ႔လည္မွာလဲ"
"အစ္ကိုနဲ႔ေပါ့"
"ဘယ္သူ႔ခြင့္ျပဳခ်က္နဲ႔လဲ"
ေမးခြန္းေတြထုတ္ေနျပန္ၿပီ။ေလးရံုဘယ္လိုေျဖရမလဲပင္မသိ။တည္ၿငိမ္ေနတဲ့မ်က္နွာထားေၾကာင့္ေလးရံု ဆက္ေျပာဖို႔ပင္ သတၱိမရွိေတာ့။
"ေမေမ့ကို ခြင့္ေတာင္းမွာေပါ့"
"ခြင့္ျပဳမွာတဲ့လား"
"အစ္ကိုေျပာေပးေပါ့ မေျပာေပးရင္ ေလးရံုငိုမွာေနာ္ စာလည္းမသင္ေတာ့ဘူးေနာ္"
ဆူမဲ့မဲ့မ်က္နွာေလးက တမင္တကာဟန္ေဆာင္ထားျခင္းပင္။မ်က္နွာေလးကို လက္နဲ႔အုပ္ထားပံုက မသိရင္ငိုေနသလို။
