တစ္စံုတစ္ေယာက္ရဲ႕လက္ေဆာင္ကို ရၿပီးခ်ိန္၌ ျမရင္ထဲ မတင္မက်။ဘာအတြက္ေၾကာင့္၊ဘာေၾကာင့္ေပးရသလဲဆိုတာလည္းစဥ္းစားလို႔မရ။ထိုအေမႊမေလးေၾကာင့္ ဝန္ထမ္းေတြရဲ႕ တစ္ခါမွမၾကည့္ဖူးတဲ့ အၾကည့္ေတြကလည္း ခံရေသးသည္။သိကၡာတရား၊အိေျႏၵႀကီးစြာ ေနတတ္တဲ့ ျမအတြက္ ထိုကေလးမေလး၏လုပ္ရပ္ေတြက သေဘာက်စရာမရွိပဲ ေတြးေတာစရာပင္ျဖစ္ေနျပန္သည္။ဒီအေၾကာင္းသာ ေတြးေနရင္ျဖင့္ လုပ္ေနတဲ့ စာရင္းေတြပင္ မွားေပဦးမည္။
"မမ"
တံခါးေခါက္သံနဲ႔အတူၾကားရသည့္ၾကည္ျပာ့အသံ ခပ္ရွင္းရွင္း။ေတြးေနရင္း တုန္လႈပ္မိျပန္သည္။တကယ္မလြယ္တဲ့ ကေလးမရဲ႕ ဒုကၡေပးမႈေတြေၾကာင့္ ျမအခုလိုျဖစ္ေနသည္ကို တစ္ဖက္ကေတာ့ သိမည္မဟုတ္။
"ဝင္ခဲ့ေလ"
တံခါးပြင့္ၿပီးေနာက္ျမင္ရတဲ့ ၾကည္ျပာ့မ်က္နွာက ၿပံဳးစိစိနဲ႔ ။လက္ထဲတြင္ကိုင္ထားသည္က အေငြ႕ေတြ႕ထြက္ေနတဲ့ ခြက္ေလးတစ္ခြက္က ေကာ္ဖီဆိုတာ အေသအခ်ာ။
"မမအတြက္ေကာ္ဖီ"
"ေက်းဇူးပဲကြယ္"
"မမ"
ႁပံဳးစိစိလုပ္ေနသူက တစ္ခုခုျဖစ္ေနသည္ဆိုတာ ျမသိသည္။ဟိုကေလးမအေၾကာင္းသာ ေမးရင္ျဖင့္ ျမအတြက္မလြယ္။အခက္ရိုက္မွာ မလြဲဧကန္ပင္။
"အင္း"
"ခဏတုန္းက ေကာင္မေလးကမမအသိလား"
အသိလားတဲ့။ျမအတြက္ေျဖဖို႔ခက္တဲ့ေမးခြန္း။အသိမဟုတ္သလိုရင္းလည္းမရင္းနွီးပါ။မိမိရဲ႕လက္လြန္မႈေၾကာင့္ မသိခ်င္ပဲ သိခဲ့ရတဲ့ လူတစ္ေယာက္သာ။
"မဟုတ္ပါဘူး"
"ၾကည္ျပာတို႔က မမအသိထင္ေနတာ ၿပီးေတာ့ ေကာင္မေလးက ဆိုင္ထဲဝင္လာေတာ့ ဘာေျပာတယ္ထင္လဲမမ"
"ဘာေျပာတာမို႔လဲ"
သိခ်င္လို႔မဟုတ္ပဲ ဒီအတိုင္းသာ ျမေမးလိုက္ေလသည္။ၾကည္ျပာစိတ္ထဲ တစ္မ်ိဳးျမင္မွာလည္း စိုးရိမ္မိျပန္သည္။
"မမကိုလိုခ်င္လို႔တဲ့"
"ဘယ္လို"
အံ့ၾသမႈေၾကာင့္က်ယ္ေလာင္လာေသာအသံခ်ိဳခ်ိဳ။ ျမန္ဆန္လာေသာ နွလံုးခုန္ႏႈန္း။ပူေႏြးလာေသာ ခႏၶာကိုယ္။ရွက္ေသြးျဖာလာတဲ့ မ်က္နွာေလးက ပန္းႏုေရာင္ခပ္သန္းသန္းေလး။အဘယ္ေၾကာင့္အခုလိုျဖစ္ရသလဲဆိုတာ ျမအေသအခ်ာမသိ။
