Ο πιανίστας της καρδιάς μου

Chapter 2

Ένας πόθος γι αυτήν την μελωδία ξεχύλιζε απο μέσα μου.
Ήθελα να τον βρω.
Η έστω να ξανακούσω την μελωδία.
Βγαίνω έξω μα τίποτα.
Προσπαθώ να κοιμηθώ μα δεν μπορώ...
Μετά απο λίγο κοιτάζω το ρολόι κουρασμένη.
Γαμώτο..5:30..,έχω μόνο 1:30 ώρα..
Κοιμήθηκα για λίγο ώσπου ξαφνικά ακούω μια φωνή.
Μα φυσικά..ποιός άλλος;

«Μυρτωωωωω...ξύπνααα» ακούω τον μικρό μου αδερφό να φωνάζει

«Ασε με ρε Βαγγέλη ..λίγο ακόμα» γκρινιαζω

«Ξύπνα ρε μικρή..» επιμένει

«Καλά μαλάκας είσαι;Αλλος είναι ο μικρός..εγώ καρδιά μου είμαι 22 ..τράβα στο σχολείο σου» λέω νευριασμένη

«Ναι αλλά για να πάω στο σχολείο μου πρέπει η αδερφή μου να σηκωθεί για να πάει στο πανεπιστήμιο κ να με αφήσει» λέει ειρωνικά

«Καλά..σκάσε πρωί πρωί» παραπονιεμαι

Σηκώθηκα, ντύθηκα απλά ,βάφτηκα και κατέβηκα κάτω.
Έστειλα τον Βαγγέλη στα Στάρμπακς και φύγαμε μετά για τα σχολεία μας ο καθένας.

Όταν μπήκα στο σχολείο κατευθύνθηκα προς την παρέα μου.
Ξαφνικά βλέπω κάτι που με ενθουσιάζει.
Είναι εκεί.Είναι εκείνος.
Γυρνάει και με κοιτάζει.
Ένα χαμόγελο εμφανίζεται στα αυτιά του.Θεέ μου..είναι τόσο υπέροχος.Ανταποδίδω και πλησιάζω πρός τα κεί.
Κοιτιόμαστε επίμονα και τσουπ όλα σκατά.
Πέρασε ένας απο μπροστά μου και ο καφές έπεσε πάνω στην μπλούζα μου.Τον κοιτάζω τρομοκρατημένη ενώ το παιδί που έριξε τον καφέ έχει εξαφανισθεί..

Τα βιβλία μου είναι πεσμένα κάτω και η μπλούζα μου έχει λερωθεί με τον καφέ που δεν πρόλαβα καν να πιώ.
Γκαντεμιά.

Εκείνος τρέχει και με βοηθάει να μαζέψω τα βιβλία.

«Σε ευχαριστώ πολύ..με συγχωρείς τώρα πρέπει να πάω στην τουαλέτα» του λέω καθώς δείχνω την μπλούζα μου.

«Οο..δεν κάνει τίποτα..
Θα έρθω και γω..» ανακοινώνει

Τον κοιτάζω με γουρλωμένα τα μάτια.
«Εννοώ..να σε βοηθήσω να πλύνεις την μπλούζα σου»λέει γελώντας.

Ωχ..θεέ μου..το κατάλαβε.Θα σχηματίσει εντύπωση ανώμαλης κοπέλας το παιδί..

Κατευθυνόμαστε πρός το μπάνιο και ανοίγω την πόρτα.
Εκείνος με βοηθάει να ξεπλύνω την μπλούζα.Είναι τόσο όμορφος Χριστέ μου..

«Εμ..μπορείς να γυρίσεις λίγο σε παρακαλω να αλλάξω;» ρωταω αμήχανα

«Ναι»..λέει και μου κλείνει το μάτι.
ΠΟΥ ΠΑΕΙ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΤΟΥ?

«Οχι ματάκι Τζίμμυ..» τον πειραζω
«Καλά καλά» κοροϊδεύει

Αλλάζω μπλούζα και βγαίνουμε απο τις τουαλέτες.

Αυτό που ακολουθεί με κάνει να ανατριχιάσω ολόκληρη.
Στο επόμενο λεπτό με εχει πιάσει από την μέση και προχωράμε στον διάδρομο.
Νιώθω μια έλξη μαζί του.Έχει ηλεκτριστεί το σώμα μου μόνο με μια κίνηση του.
Μα επιτέλους τι μου έχει κάνει αυτός ο άνθρωπος? Με επηρεάζει μόνο και μόνο με τα μάτια του.

Μετά το κουδούνι δεν τον ξαναείδα.
Έχει φτάσει πλέον το τέλος της ώρας και μαζεύω τα βιβλία μου.
Παίρνω τα πράγματα μου και κατευθύνομαι πρός την έξοδο.
Ξαφνικά ένα χέρι τοποθετείται γύρω απ την μέση μου.Με το που νιώθω τον ηλεκτρισμό ανάμεσα μας καταλαβαίνω αμέσως ποιός είναι.

«Επ μικρή..πού πάς χωρίς εμένα?» ρωτάει γελώντας

Άντε πάλι με το μικρή.
Τί έχουν πάθει όλοι σήμερα?

«Εμ σπίτι μου..» απανταω αμήχανα

«Θές να πάμε για καφέ μιάς και δεν ήπιες;» ρωτάει γλυκά

«Εμ..δεν ξέρω..μπορεί η μαμά μου να χρειάζεται βοήθεια σπίτι..» λέω αμήχανα και απομακρυνω μια τούφα των μαλλιών μου

«Γιατί θα παρεξηγήσει η κυρία γεωργία? Για έναν καφέ μόνο..» απαντάει

«Οπα..πού την ξες εσύ την μαμά μου???» ρωταω ξαφνιασμένη

«Εμμ..» απανταει αμήχανα

Hope you like it:*
Smile 😁
Have a nice day and good luck at your exams :*
Η φωτο ειναι της lottie(μυρτω) στα σταρμπακς ;)