Ο πιανίστας της καρδιάς μου

Chapter 34

[1 μήνας μετα]

Ξυπνάω απο φρικτους πόνους στην κοιλιά ενω νιώθω το κρεβάτι να μουσκευει.
Κοιτάζω τρομοκρατημένη το σεντόνι και ουρλιαζω

Μ: τζιμμυυυυυ ξυπνααααα, γενναωωω
Τζιμμυυυυ...έσπασαν τα νεραααα
Γαμω το κεφάλι σου Γιαννούλη πονάωωωωωω
Ρε γενναωωωωωω

Τ: μμ..τι είπες; γεννας; να σου ζήσουν
ΤΙΙΙΙ? (σηκώνεται όρθιος) ΣΗΚΩΩΩΩΩ ΦΕΥΓΟΥΜΕ ΠΑΜΕ ΓΕΝΝΑΜΕΕΕΕΕΕ
Μ: ΤΖΙΜΜΜΥΥΥΥΥ δεν μπορω-αουτς- να σηκωθω..
ΑΑΑΑΑΑΑ ΠΟΝΑΩΩΩ ΕΝΑ ΤΑΞΙΙ

Τ: ΤΑΞΙ ΤΑΞΙ ! ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΤΗΛΕΦΩΝΟ ΓΑΜΩΤΟ?

ΝΑΙ? ΤΑΞΙ ΕΚΕΙ? ΓΡΗΓΟΡΑ ΥΠ.......... 51 ΤΩΡΑΑΑ ,ΓΕΝΝΑΜΕΕΕΕ

[....]

Μπαίνω μέσα σε μια κλινική και φωνάζουν τον Τζίμμυ να μπει μέσα.
Βάζει μια μάσκα και κάθεται δίπλα μου και μου σφίγγει το χερι.

Γ: λοιπόν, πάρε βαθιά ανάσα και σπρωξε οκ;
Μ: ΤΖΙΜΜΥΥΥΥΥΥ
Τ: είμαι εδώ..μην ανησυχεις..

Γ: αλλη μια βαθιά ανάσα και πάμε με το 3

Ώσπου μετα απο 2 λεπτά ακουω ενα κλάμα.
Το κλάμα του παιδιού μου.
Πόση ευτυχία Χριστέ μου..
Πεφτω πίσω ανακουφισμενη και μη έχοντας αντοχές για το επόμενο παιδι..
Οι νοσοκομες παίρνουν το παιδι και γω γλιστραω το χερι μου μεσα απο του Τζίμμυ..

Νοσοκόμες μου κάνουν αέρα καθώς νιώθω οτι χάνω τις αισθησεις μου αλλά τελικά με επαναφερουν στην πραγματικότητα.
Ο Τζίμμυ με κοιτάει αγχωμενος καθως έχει ιδρωσει απο το φόβο του και την συγκίνηση.

Παίρνω πάλι βαθιές ανάσες ώσπου ακούω και το δεύτερο κλάμα.
Είμαι τόσο ευτυχισμένη και ταυτόχρονα κουρασμένη..
Κλείνω τα ματια μου εξουθενωμενη και βυθιζομαι σε εναν βαθύ ύπνο.