Ο πιανίστας της καρδιάς μου

Chapter 4

Την επόμενη μέρα ξυπνάω και βλέπω ένα μήνυμα απο τον Τζίμμυ.Τρίβω τα μάτια μου,τεντώνομαι και πληκτρολογώ τον κωδικό ξεκλειδώματος.
Όταν το βλέπω σοκάρομαι.

“Χευ μικρή.Με την Άννα δεν έγινε τίποτα,μου εξήγησε τι έγινε,την συγχώρεσα και τα φτιάξαμε.Ευχαριστώ για όλα.Θες να βρεθούμε στο πάρκο σήμερα στις 13:00?.
Θα σε περιμένω."

Τι ηταν αυτο? Μηπως βλεπω ονειρο? Οχι!
Τα ξαναβρηκαααααν?

Του στέλνω γρήγορα οτι θα τα πούμε στο σχολείο και τρέχω στην ντουλάπα καθώς παρατηρώ τι ώρα είναι.

Όταν ετοιμάζομαι παίρνω την τσάντα μου,ενα ντόνατς που βρίσκω στο τραπέζι και κατευθύνομαι στο αμάξι όπου με περιμένει ο Βαγγέλης.
Έπειτα τον αφήνω παρακάτω και πάω στο σχολείο.

Μπαίνω μέσα και κατευθύνομαι πρός εκείνον.
Είναι τόσο γλυκούλης αλλά δεν έχω ελπίδα..ένα δάκρυ κυλάει απτό μάγουλο μου και πριν καλά καλά φτάσω σε εκείνον το σκουπίζω.

«Χευ..όλα καλά?» με ρωτάει χαμογελαστός

«Μια χαρά..εσύ?» ψευδομαι

«Τέλεια..έκλαιγες?» ρωτάει με απορία

«Εε..εγώ? Οο..όχι..»τραυλιζω

«Κάποια λέει ψέματα..» λέει καθώς στρίβουμε πρός τις τουαλέτες

«Δεν έκλαιγα..τέλος» λέω αυστηρα

«Μικρή..σε μένα μιλάς» λέει εξίσου αυστηρά

«Μικρή είναι η-..άστο τίποτα.» λέω και μετανιώνω αυτό που είπα

«Τι είπες? λέει καθώς με κολλάει στήν κρύα πόρτα της τουαλέτας.

«Τι..τι..τίποτα» τραυλιζω

«Μικρή είναι η φαντασία σου για το πόσο μεγάλη την έχω» λέει και μου κλείνει το μάτι

«Τι..τζι..Τζίμμυ δεν είναι σωστό..έχεις κοπέλα» κοκκινιζω

«Σιγά..»λέει καθώς με φιλάει στον λαιμό.Το χέρι του κατευθύνεται βιαια μέσα απο την φούστα μου και έπειτα μέσα απο το εσώρουχο μου.
Εισχωρεί ενα δάχτυλο μέσα στην κλειτορίδα μου και νιώθω την ηδονή να ξεχυλίζει.
Αναστενάζω απο ευχαρίστηση καθώς εκείνος με φιλάει για να μην ακουστούμε.
Εκεί που πάω να τελειώσω ,βγάζει το χέρι του.

«Μηη..» παραπονιεμαι

«Αυτό,για να μάθεις μικρή να μην κρίνεις πρίν δεις κάτι.Και που θα πάει,θα γίνει και αυτό!»
λέει και μου κλείνει το μάτι.