Ο πιανίστας της καρδιάς μου

Chapter 60

Η επομενη μερα με βρισκει αρκετα απροετοιμαστη.
Ξυπναω περιεργως στο σπιτι μας..
Μα..πως;
Αφου..χθες εγιναν τοσα πολλα.

Περπαταω αμηχανα προς το δωματιο των παιδιων..κοιμουνται.
Κατευθυνομαι προς την κουζινα και διακρινω ενα μελαχρινο κεφαλι.
Τι γυρευει εδω;
Μπορει να τον αγαπαω αλλα εχω τοσα νευρα μαζι του..

Στεκομαι στην ακρη της πορτας και τον χαζευω.
Σημερα φευγει..και αυριο ειναι η πρωτη συναυλια..σωστα;
Πως μπορεσα να το ξεχασω..

Ξαφνικα γυριζει..αλλα αποφευγει να κοιταξει τα ματια μου.

«Καλημερα..ξυπνησες;»λεει φτιαχνοντας καφε.
«Εμ,ναι..θες βοηθεια;»λεω αμηχανα και παιρνω μια κουπα απο το ντουλαπι.
«Οχι οχι,ευχαριστωω »

Συγχρονως,πιανουμε το βαζο με την ζαχαρη ετσι ωστε τα χερια μας ειναι ενωμενα.
Τον κοιταζω καθως και εκεινος εμενα,ενω αμηχανια κατακλυζει την ατμοσφαιρα.
Παει κατι να πει αλλα χανει τα λογια του.

«Παρε εσυ πρωτος» σχεδον διαταζω

«Οχι οχι,παρε εσυ» λεει και απομακρυνει το χερι του.

«Οχι,παρε εσυ» επιμενω.
«Μυρτω,ειπα,παρε εσυ»
«Γιαννουλη τι θα γινει; Ετσι θα το παμε τωρα; Παρε να τελειωνουμε.»

Με αυτες μου τις λεξεις κοκκαλωνει.
Με κοιταζει απορροφημενος και χανει τα λογια του.
Το μονο που καταφερνει να πει ειναι «Γιαννουλη; Που πηγε το Τζιμμυ;»

Χαμηλωνω το βλεμμα μου και του λεω «Αυτα που κανεις εχουν και συνεπειες.» και πηγαινω προς τις σκαλες

«Γαμωτο σου Μυρτω.» τον ακουω να λεει καθως απομακρυνομαι.

Εκεινος αφηνει τον καφε και τρεχει στις σκαλες.
Τελικα,καταφερνει να με πιασει απο το μπρατσο.
Καθως του φωναζω να με αφησει,αντι να υπακουσει,με γυριζει ωστε να τον βλεπω,και χωρις να προλαβω να πω τιποτα σκυβει και μετα βίας με φιλάει.

Δεν θελω να απομακρυνθω,αλλα πρεπει.Εξαλλου τοσα μου εκανε.

Ετσι,απομακρυνομαι και του ριχνω ενα χαστουκι στο μαγουλο.
Δεν πρεπει να υποκυψεις Μυρτω,απλα ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ.

Εκεινος χαϊδεύει το μαγουλο του απαλα,και με κοιταζει με απορια.

«Μην το κανεις πιο δυσκολο Δημητρη.» λεω και μπαινω στο δωματιο να αλλαξω.