Ο πιανίστας της καρδιάς μου

Chapter 31

«...Φρικτοί πόνοι εμφανίζονται από την κοιλιά μου καθώς βλέπω τον εαυτό μου λιγα λεπτά στο νοσοκομείο ..σηκωνομαι απότομα και τσιριζω ...
Μα τι στο καλό;
Ηταν όνειρο;
Που βρίσκομαι;
Που είναι ο Τζίμμυ;

Κοιτάζω τον χώρο δίπλα μου και καταλαβαίνω οτι είμαι στο κρεβάτι του Τζίμμυ.
Και εκείνος ειναι δίπλα μου.
Ευτυχώς Χριστέ μου..

Εκείνος ανοίγει τα ματια του τρομαγμένος και νυσταγμενος και με κοιτάζει με φόβο.

Τ: τι επαθες; τα μωρά είναι καλά;
Μ: τζ.. Τζίμμυ,λέω μέσα απο τους λυγμούς μου γιαυτό το φριχτό όνειρο..,μην με αφήσεις.. Σαγαπαω.
Συ, συγνώμη για πριν.

Τ: ηρέμησε αγάπη μου..ηταν απλα ένας εφιάλτης μωρο μου..ήθελα να σου ζητησω και γω συγνώμη αλλά δεν ήθελα να σε ξυπνησω.
Και γω σαγαπω βρε κουτό..τώρα θες να μου πεις τι ειδες;

Μ: όχι,δεν θέλω να το σκέφτομαι.
Τ: εντάξει,δεν θέλω να σε πιεσω.
Ελα να κοιμηθούμε τώρα.

Με βάζει στην αγκαλιά του και σφραγιζω τα βλέφαρα μου.

Το επόμενο πρωι μας βρίσκει αγκαλιασμενους στο κρεβάτι.
Σηκωνομαι σιγά σιγά για να μην τον ξυπνησω και έπειτα πάω στην ντουλάπα.
Βγάζω ενα μαυρο κολαν και μια ριχτη γαλαζια see through  μπλούζα με τιραντες.

Βάζω και τα stan smith μου και πάω να ετοιμασω πρωινό.

Όταν πλέον φτιαξω πρωινό ξυπνάω τον Τζίμμυ.
Ακόμα δεν έχω ξεχάσει το χθεσινο ονειρο αλλά τουλάχιστον προσπαθώ..
Τρώμε λίγο και έπειτα ετοιμάζεται και φευγουμε για το στούντιο.