Ο πιανίστας της καρδιάς μου

Chapter 49

Γυρίζω στο σπίτι εξουθενωμένη και τρέχω κατευθείαν στο κρεβάτι μας..
Έτσι όπως είμαι με τα ρούχα με πέρνει ο ύπνος.

Όταν ξυπναω, αντικριζω εναν Τζίμμυ δίπλα να κοιτάζει το ταβάνι και να ξεφυσαει..
Βγάζω εναν αναστεναγμό άθελά μου και εκείνος γυρίζει το κεφάλι του αμέσως.

Τ:επιτε-(σπάσιμο στην φωνή)-λους Μυρτώ..ξύπνησες.
Μ: Τζίμμυ; τι θες εσύ εδώ;
Τ: τι θέλω; αυτο εχεις να πεις μονο;
Μ: ναι μονο αυτό έχω να πω..εσύ επελεξες να μείνεις με την τσουλιτσα ,έπρεπε να έρθω να συμπαρασταθω στην φίλη μου και στους γονεις μου.Ουτε μπορούσα να μην έρθω εφόσον ο αδερφός μου πάλευε με τον Χάρο.
Τ: ΕΕ!ΛΙΓΑ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΣΟΥ ΜΥΡΤΩ.

Μ:αα μπα; δεν μπορω να έχω γνώμη εγώ; που με παρατησες στο ταξίδι του μέλιτός ΜΑΣ και μιλούσες με αυτή για το παρελθόν σας; ΜΑ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΕ ΜΕΝΑ;
Τ:ΝΑΙ ΜΥΡΤΩ..ΤΗΝ ΚΟΠΕΛΑ ΤΗΝ ΕΙΔΑ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΠΟΛΛΑ ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΙ ΜΗΝ ΠΙΑΝΕΙΣ ΟΥΤΕ ΑΥΤΗ ΣΤΟ ΣΤΟΜΑ ΣΟΥ ΟΥΤΕ ΤΙΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΜΑΣ ΟΚ? ΕΧΟΥΜΕ ΠΕΡΑΣΕΙ ΠΟΛΛΑ.

Ενα δάκρυ κυλάει στο μάγουλο μου και έπειτα άλλο ενα ωσπου καταληγω να κλαίω.
Κάθομαι στο κρεβάτι και βάζω το κεφάλι μου ανάμεσα στα πόδια μου στηρίζοντας τα χέρια μου στα γόνατα μου.
Ξεφυσαω και με δάκρυα στα μάτια τον κοιτάζω και του λεω "Ηταν η πρωτη σου ετσι; Δεν εξηγείται αλλιως η τόση πολλή αξία που της δίνεις."

Το απόλυτο κενό.Η απόλυτη σιωπή.Είναι λες και μιλάω στους τοίχους.
Τον κοιτάζω ενω νιώθω το σωμα μου να τρεμει.Κάνω σαν υστερική αυτή την στιγμη,είναι ολοφάνερο αλλά ζητάω μια απάντηση.ΜΙΑ ΓΑ-ΜΗ-ΜΕ-ΝΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ.