Ο πιανίστας της καρδιάς μου

Chapter 62

Ξυπναω και το πρωτο πραγμα που κανω ειναι να γυρισω το κεφαλι μου δεξια..λειπει..λειπει.
Εφυγε.Αραγε αυτο ηταν; Χθες δεν καταφερα ουτε λεξη να αρθρωσω.
Το "σ'αγαπω" δεν ηταν τιποτα..ουτε καν απαντηση δεν πηρα..
Τωρα ομως τα πραγματα ειναι πιο δυσκολα.
Εφυγε..εφυγε για 47 μερες.
Πως γινεται να αλλαξουν τα πραγματα ενω θα ειναι τοσο απασχολημενος;

Νιωθω τοσο απαισια..
Το κεφαλι μου ποναει απο το ποτο.
Κατευθυνομαι στην κουζινα και βγαζω μια κουπα απο το ντουλαπι.
Κοιταζω το σημειωμα που εχει κολλησει ο Δημήτρης στο ντουλαπι και η κουπα μου γλιστραει απτα χερια.
Ακουγεται ο ηχος της πορσελανης που σπαει ενω ενα κομματι "σκιζει" το χερι μου.

Ο πονος ειναι ανυποφορος και η αιμοραγια δεν λεει να σταματησει.
Χωρις να διαβασω καν το σημειωμα,τηλεφωνω στην Νεφελη με το αλλο χερι και περιμενω να ερθει να με παρει.

Κλαιω απο τον πονο αλλα και ταυτοχρονα γιατι δεν προλαβα να του πω οτι τον συγχωρω,οτι ξερω την αληθεια.
Σε λιγα μολις λεπτα καταφθανει η Νεφελη,η οποια ανοιγει με το αντικλειδι που εχουμε κρυμμενο σε ενα θαμνο.

Με βλεπει στο πατωμα να κλαιω και πανικοβαλλεται.
Με πιανει απο την μεση και με βοηθαει να σηκωθω,καθως μου ψιθυριζει "Ολα καλα θα πανε" "Ειμαι εγω εδω τωρα".

Μεσα σε λιγα λεπτα με εχει βαλει στο αμαξι.Κατεβαζει τα διδυμα απο το δωματιο και τα τοποθετει στα καρεκλακια τους.
Ετσι οπως ειμαι με τις πυτζαμες,φευγουμε για το νοσοκομειο.

Μολις ηρεμησω λιγο με ρωταει. «Γιατι ειχε παντου σπασμενη πορσελανη; και προ παντων γιατι κλαις;»

«Εφυγε.Ηρθε τα ξημερωματα και με βρηκε σε αθλια κατασταση.Μπορει να ημουν μεθυσμενη,αλλα το θυμαμαι πολυ καλα.Με βοηθησε να παω στο κρεβατι.»με κοιταζει δολοφονικα .«Με τα πολλα το καναμε..» συνεχιζω και κεινη φωναζει «ΤΟ 'ΞΕΡΑ.ΗΜΟΥΝ ΣΙΓΟΥΡΗΗ»

«Σσσς,σκασε.Τα μικρα θα τρομαξουν.» την μαλωνω

«Συγνωμη.Καιιιι;» ρωταει με αγωνια.

«Καταφερα να του πω μονο σαγαπω.Και απαντηση δεν πηρα.
Με τα πολλα ξυπνησα και ελειπε.Το φανταστηκα.Ουτε να τον αποχαιρετησω δεν προλαβα.Πηγα να πιω καφε και ειδα ενα σημειωμα στο ντουλαπι..και..» και τοτε με διακοπτει.

«Και και και;Αχ τελειωνεεε» λεει και χτυπαει ελαφρα τα χερια της στο τιμονι.

«Αχ σκασε.Και τοτε πεφτει η κουπα και ειμαι τωρα στην κατασταση που ειμαι..»