Ο πιανίστας της καρδιάς μου

Chapter 27

Σηκωνομαι αργά και κατευθυνομαι στην κουζίνα.
Εκεί βρίσκεται ο niall , ο αρης,ο Τζίμμυ ,οι γονεις μου,ο Βαγγέλης , η νεφέλη και κάτι συγγενείς.

Μ: φτασανε γρήγορα τα νέα βλέπω
Κ.Γ: κορίτσι μου..μην λες τέτοια πράγματα..καλημέρα
Μ: καλημέρα
Ν: να μας ζησει χαζή
Μ: ευχαριστω νεφ
Κ.Χ: κάθησε παιδι μου
Β: τι θέλει η αγαπημένη μου αδερφουλα?
Μ: Βαγγέλη..ηρέμησε..έγκυος είμαι όχι άρρωστη ..μπορώ και μονη μου
Τ: πρέπει να προσεχεις ρε μωρό μου μην κουραζεσαι..
Μ: μια χαρά είμαι τζιμμυ..
Α: κορίτσι μου ηρέμησε..απλα χρειαζεσαι ξεκούραση γιατί όταν γεννηθεί δεν θα έχεις καιρό για τέτοια..
Μ: αφήστε με ήσυχη..μπορω μονη μου..δεν ειμαι ανίκανη.. Πάω μια βόλτα..
Τ: θα έρθω και γω
Μ:ΜΟΝΗ ΜΟΥ
Τ: αν παθ-
Μ:ΕΙΜΑΙ ΜΙΑ ΧΑΡΑ

Χτύπησα με δύναμη την πόρτα ,πήρα το κινητό μου και έφυγα με άγνωστο προορισμό.
Προχωρούσα,προχωρούσα μέχρι που αποφάσισα να τρεξω.
Είχα αρχίσει να φουσκωνω πράγμα που μετα τα ορια της ανορεξιας με εκνεύριζε γιατί δεν αγαπούσα πλέον το σώμα μου.

Κάθησα σε ενα παγκάκι να ξεκουραστω..
Άρχισα να κλαίω.
Μήπως αυτό το παιδί θα έφερνε την καταστροφή?
Δεν θα έχω ελευθερια..
Και μου την δίνει που όλοι κάνουν λες και είμαι μωρό.
Μπορω να τα καταφέρω.. Δεν χρειάζομαι βοήθεια.
Και φυσικά, δεν θα έχω χρόνο για τίποτα..
Και θα ασχολούνται όλοι με το μωρο..
Θα είμαι κάτι ασήμαντο για αυτούς.
Και αν με αναγκάσουν να σταματήσω τις σπουδες?
Και αν ο Τζίμμυ δεν με θέλει επειδή θα ειμαι χοντρή ?