Ο πιανίστας της καρδιάς μου

Chapter 36

Τ: η μικρή..
Μ: τι έπαθε;
Τ: κάποιος προσπάθησε να τη σκοτώσει αλλά ευτυχώς μπήκε στο δωμάτιο ο μπαμπάς σου
Είναι στο νοσοκομείο, πρεπει να βιαστούμε.

Στο άκουσμα των λέξεων αυτών βάζω τα κλάματα.
Οχι δεν είναι δυνατόν να συμβαίνει αυτό.
Ξέρω πολύ καλά ποιος είναι αλλά δεν ξέρω τι θέλει πλεον απτην ζωή μου..
Φτάνουμε στο νοσοκομειο και βλέπω την μαμά μου να κλαιει και να είναι τρομοκρατημενη.
Πλησιάζω κοντά της και την χαϊδεύω απαλά στην πλάτη για να της δώσω κουράγιο ,προσπαθώντας ταυτόχρονα να παρηγορησω και τον εαυτό μου.

Βγαίνει εξω ο γιατρός και λέει οτι είναι μια χαρά ευτυχώς απλα έχει μια μικρή πληγή στον λαιμό.
Σφιγγω το χερι της μαμας μου και ανοίγω την νοσοκομειακή πόρτα.
Μπαίνω μέσα και παίρνω το μωρό στην αγκαλιά μου.

Κατευθυνομαι προς το παράθυρο του δωματίου και κοιτάζω νοσταλγικά τη θεα.
Ευτυχώς το κοριτσάκι μου δεν έπαθε κάτι σοβαρό ..
Αλλά την επόμενη δεν γλυτώνει..
Αυτός ο άνθρωπος είναι παρανοϊκός.
Δεν ξέρω τι θέλει απ την ζωή μου.

Είναι επικυνδινος.
Σήμερα έκανε αυτό,αύριο που ξέρω οτι δεν θα βλάψει τον Τζίμμυ;
Αν πάθει κάτι δεν θα το αντεξω.

Ξαφνικα νιώθω δυο χέρια τυλιγμένα στην μέση μου καθώς τραβιέμαι και γυριζω απότομα φοβισμένη.

Τ: εγώ είμαι μωρό μου,τι επαθες;
Μ:τίποτα, απλά με τρομαξες
Τ: συγνώμη,δεν το ήθελα ,πως είναι η μικρή;
Μ: καλά
Τ: τώρα μπορούμε ν φύγουμε;
Μ: ναι,υποθέτω

Εκείνο το πρωί,βρέθηκα σπίτι αγκαλιά με τον Τζίμμυ και τα μωρά να βλέπουμε παιδικά.
Τι αθώος και αγνός που ειναι όταν είναι απορροφημένος στην τηλεόραση..
Τα μισάνοιχτα χείλη του που με το ζόρι κρατιέμαι να μην τους ορμηξω,τα καστανα ματακια του που κοιτάνε απορροφημένα την τηλεόραση ,ολα πανω του είναι τόσο υπέροχα..

Σηκώνεται ορθιος και κατευθύνεται προς την πόρτα.

Τ: πάω στο περίπτερο θες κάτι ;
Μ: ναι,ενα κρουασαν πεινασα..
Τ: οκ,επιστρέφω σε 5

Περνάνε 5,10,15 λεπτα και αρχίζω και ανησυχώ.
Αφήνω τα δίδυμα σπίτι,κλειδωνω και τρέχω προς το περίπτερο.
Κοιτάζω δεξια και αριστερά, μα ο Τζίμμυ άφαντος.
Ρωταω τον περιπτερά και μου λέει οτι πηγε στο δευτερο στενό.

Τρέχω προς το στενό.
Δεν ελέγχω την ταχύτητα μου και δεν κοιτάζω γύρω μου.
Ο φόβος μου για τις υποψιες μου μεγαλώνει .
Φοβάμαι μην του έκανε τίποτα ο ηλίθιος ο Στέλιος.
Ξαφνικά, ο φόβος μου επιβεβαιώνεται.
Βλέπω τον Τζίμμυ στο οδόστρωμα προσπαθώντας να σηκωθεί.
Τα πράγματα του βρίσκονται και αυτά στον δρόμο και η μύτη του βγάζει αίμα.
Τρέχω προς τα εκείνον, και εκείνος απλα μου κρατάει το χερι.

Μ: Τζίμμυ; είσαι καλά; τι έγινε;

Η απάντηση του,απόλυτη σιωπή.
Με κοιτάζει κρατώντας την κοιλιά του,κουλουριασμένος με αίματα γύρω γύρω και χωρίς να βγάζει φωνη.

Τον σηκώνω σιγά σιγά και κάλω βοήθεια για να τον μεταφέρω σπίτι.
2 άντρες με βοηθάνε και τον μεταφέρω σπίτι καθώς εκείνος έχει ξαπλώσει στο κρεβατι και γω βγάζω τα φάρμακα απο το βαλιτσακι.
Καθώς του περιποιούμαι τις πληγές, εκείνος τσουζει η ουρλιάζει απο τους πόνους καθώς σφίγγει το χερι μου ολο και περισσότερο

Σηκωνομαι να φυλαξω το βαλιτσακι,μα το χερι του με τραβάει πίσω.

Τ: μείνε.

ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΚΑΤΑΦΕΡΝΕΙ ΝΑ ΠΕΙ

Heeey
Τι κάνετε;
ελπίζω να Χαμογελάτε❤
Επόμενο κεφάλαιο: Δεύτερα 28/9

To read :
"Σπάζοντας τα όρια" by poemlover92