Ο πιανίστας της καρδιάς μου

Chapter 51

Αλλη μια μέρα ξημερώνει καθώς οι ακτίνες του ήλιου τρυπώνουν μέσα απο το παράθυρο ως ένδειξη οτι το άφησα χθες μισάνοιχτο.

Κατεβαινω γρήγορα τις σκάλες και συγκινουμαι στο θέαμα αυτό: Ο Τζίμμυ με τα παιδιά αγκαλιά στον καναπέ παίζοντας.
Τους κοιταζω αποροφημενη για λιγα δευτερόλεπτα, όταν πλέον η παρουσία μου γίνεται αισθητή.

Τ: επ,ξύπνησες;
Μ:χαχα όπως βλέπεις

Τα ματια μου αυτόματα πέφτουν στα δίδυμα.
Κάθομαι δίπλα του στον καναπέ και παίρνω τον μικρο Χρήστο στα πόδια μου.Του μοιάζει τόσο πολύ γαμώτο.

Την ωραία αυτή στιγμή διακόπτει το τηλέφωνο.
Πιάνω το ασύρματο και ξανακαθομαι στον καναπέ αγκαλιά με τον μικρο Χρήστο.

*στο τηλέφωνο*

Μ:παρακαλώ;
Γρ: γεια σας,καλώ απο το ΙΕΚ Ακμή, για να σας ενημερώσω οτι τα μαθήματα αρχίζουν κανονικά 30/09 ,δηλαδή αύριο.
Μ:αα.. Ωραία..,λέω ενω παίρνω μια έκφραση μεταξυ θλίψης και αγανάκτησης.
Γρ: για να ενημερωθείτε για τις ώρες των μαθημάτων σας,μπορείτε να περάσετε σήμερα μεχρι τις 19:00.
Μ: ενταξει,ευχαριστω πολύ.

Το κλείνω και το αφήνω στο τραπέζι.
Παίρνω τον μικρό και κατευθυνομαι στην κουζίνα χωρίς να πω κουβέντα στον Δημήτρη.
Εκείνος με ακολουθεί απορημενος με την μικρή αγκαλιά.

Τ: δεν θα μου πεις τι έγινε και είσαι έτσι; Μια χαρά ήσουν πριν.
Μ:μια χαρά είμαι και τώρα.,λέω ενω υψώνω λίγο τον τόνο της φωνής μου.