Ο πιανίστας της καρδιάς μου

Chapter 33

Κλεισμένη στο δωματιο και σήμερα..
Οι μέρες κυλούν και γω βρίσκομαι ακόμα εδώ,αμιλητη χωρίς να κάνω τίποτα παρα να κοιτάζω το ταβάνι..

Έρχεται μέσα ένας γιατρός
Και απο δίπλα εκείνος..
Εκείνος που είναι διπλα μου συνέχεια, που με αγαπάει και με στηρίζει..
Και γω νόμιζα οτι με απατούσε, και πήγα να σκοτώσω και τα παιδιά μας..
Και μετα απο όλα αυτά,είναι ακόμα δίπλα μου
Ακούω τον γιατρό να λέει οτι πάσχω απο οξεία κατάθλιψη.
Και αυτό οφείλεται στο ότι ειμαι σε μικρή ηλικία και δεν είμαι έτοιμη να αποκτησω παιδιά και οτι θα χάσω τις σπουδες μου κλπ και στον φόνο που παραλίγο να κάνω..
Εκείνος γράφει κάτι χάπια.

Πρεπει να τα ξεχάσω.
Όλα.
Σηκωνομαι όρθια και με κοιτάζουν λες και είδαν φάντασμα.

Μ: συγνώμη, αλλά δεν θα σας χρειαστούμε άλλο..
Ευχαριστουμε πολύ..Γράψε μας το ποσό που σας οφειλουμε και θα έρθω να σας πληρωσω.
Τα χάπια δεν τα χρειάζομαι.

Γ: Εμμ μάλιστα, γεια σας

Τ: Μυρτώ; είσαι ..εντάξει τώρα;
Μ: ναι..θέλω να βγω δεν αντεχω αλλο εδώ μέσα..

Τ: θες να πάμε μια βόλτα;
Μ: πολύ
Τ: ετοιμάσου τοτε

Χαμογελάει.
Χριστέ μου το χαμόγελο του..
Μου είχε λείψει..
Όλες αυτές τις μέρες καθόταν δίπλα μου και ποτε έκλαιγε ποτε απλα με χαζευε και με φιλούσε χωρίς να μιλάει..

Μου έδωσε δυναμη και του χαμογελασα και γω..

[....]

Περπαταμε διπλα στην θαλασσα χεράκι χεράκι και ακούμε τα κύματα της θαλασσας να σκάνε στα ψηλά βράχια.

Σιωπή απόλυτη, μονο η φουρτουνιασμενη θάλασσα ηχεί.

Τ: Ξερεις ,παει να πει
Όσο ήσουν σε αυτή την κατασταση, έγραψα ενα τραγούδι.
Για σένα.

Μ: αλήθεια; λέω έκπληκτη
Τ:ναι,θες να σου τραγουδήσω λίγο;

Μ: ναι εννοείται

Τ: Ποια θα είναι η επόμενη μου μέρα,αν δεν είσαι εδώ, δεν θα έχει η ατμόσφαιρα αέρα ουτε η γη νεροοο, ποιο θα είναι το επόμενο μου βήμα, αν δεν είσαι εδωω, βήμα προς το κύμα, τέτοια βάθη πιάνω εγώ.

Μ: ουαου..τέλειο..να φανταστώ είναι το ρεφρέν;

Τ:ναι ,χαίρομαι που σου άρεσε.

Αμήχανη σιωπή ξεσπά παλι..
Κοιτάμε αλλου και τα χέρια μας δεν είναι πλεον ενωμένα.

Μ: Τζίμμυ
Τ: ναι;
Μ: φίλα με
Τ: πως;
Μ: φίλα με , μου λείπει το φιλί σου..δεν αντεχω χωρίς αυτό..

Με πλησιάζει με ενα πονηρό χαμόγελο.

Τοποθετεί το ενα του χέρι στο μάγουλο μου και το αλλο στην μέση μου
Γέρνει το κεφάλι του ελαχιστα καθώς κάνω λίγο μυτουλες να τον φτάσω και τοτε ενώνει τα χείλη του με τα δικά μου σε ένα γλυκό φιλί.
Όλη η ένταση και η θλίψη φεύγει απο πάνω μου και εμφανίζεται ενα ηλίθιο χαμόγελο στο προσωπο μου .

Μ: σε ευχαριστωω
Τ: για ποιο πράγμα;
Μ: που είσαι ακόμα δίπλα μου μετά απο όσα σου έχω κανει και μαγαπας..

Τ: που ξέρεις οτι σαγαπω; ποιος λέει αυτές τις φήμες;
Μ: ιιιι δεν μαγαπας δηλαδή;
Τ: όχι δεν σαγαπω,συνεχίζει, ΣΑΣ αγαπώ..
Μ: αι χεσου:( τρομαξα:( βλακα
Τ: μιλάμε βρισιμο:0 τι ταπα ηταν αυτή;

Μ: μμμ ειρωνίες, δεν βριζω μπροστά στα παιδιά μου εγώ.

Τ: καλά καλά ασε τα πολλά λογια τώρα,πάμε να φαμε;

Μ: τον νου σου στο φαΐ εσύ..αλλη είναι η έγκυος , άλλος πειναει..
Τ: σουτ:( πάμε;
Μ: πάμε..

Μικρο but i hope you like it :*
Next: Σάββατο 19/9
Τα λέμε ❤