Ο πιανίστας της καρδιάς μου

Chapter 63

Βρισκόμαστε ήδη στον συναυλιακό χώρο και περιμένουμε την άφιξη των αγοριών.
Σιγά σιγά ο κόσμος μαζεύεται με αποτέλεσμα ο κλειστός αυτός χώρος να γίνεται αποπνικτικός.
Βρισκόμαστε δεύτερη σειρά και περιμένουμε με ανυπομονησία να αρχίσει η συναυλία.
Βγάζω την φωτογραφική από την τσάντα και εντοπίζω μερικά πανό τα οποία και φωτογραφίζω.

Σε λίγο, τα φώτα σβήνουν και στην σκηνή εμφανίζονται ο Βαγγέλης, ο Άρης και ο Δημήτρης.
Ο Δημήτρης..
Ο Δημήτρης που μου έχει λείψει τόσο πολύ..
Τα ζουμερά χείλη του, το χαμόγελο του που με γέμιζε αισιοδοξία, τα τρυφερά χέρια του που με κάθε άγγιγμα του με έπιανε ρίγος, τα μάτια του που..
Αχ,τα μάτια του.

Γυρίζω το βλέμμα μου σε εκείνα τα υπέροχα καστανά μάτια που λατρεύω να χαζεύω με τις ώρες.

Και εκείνη την στιγμή,οι ματιές μας κλειδώνουν.
Με εντοπίζει μέσα στο κοινό και χαρίζει το πιο υπέροχο χαμόγελο του.

Πιθανώς να νόμιζε ότι δεν θα βρισκόμουν εδώ..

Μα πως γίνεται να λείπω από μια τόσο σημαντική στιγμή για εκείνον;

Είμαι τόσο ευτυχισμένη που έφτασαν ως εδώ..πλέον μπορούν να κάνουν συναυλίες σε όλη την Ελλάδα..

Είναι τόσο ωραίο συναίσθημα να βρίσκονται ο κολλητός σου,ο αδερφός σου και ο άντρας σου στο ίδιο συγκρότημα και να δέχονται τόση αγάπη.