"Hiçbir yere evim diyemiyorum Hande."
Bakışları tüm yüzümde dolandı ve mahçup bir tavırla gözlerime odaklandı tekrar.
"Gel evim ol istiyorum."
Dudaklarını yaladı, sesini daha da alçalttı.
"Tekrardan evim ol istiyorum..."
. . .
İlk birkaç bölüm tekst...
Finale daha yolumuz çok var, o yüzden daha hiçbir şey bitmiş değiiilll
Şu an 2022'nin kasım ayındalar. Biraz daha günümüze doğru getireceğim. Çok şey var yazılacak da kim yazacak 😫
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Halledicez. 😤
Bu arada tepki verin yahu biraz enerji, oy, yorum, TEPKİ
~~
23.03.22
04.13
İçtiğim ilacın yan etkisi olan uykusuzluk, etkisini sabaha yakın bir saatte tekrar gösteriyordu. Sadece ilaçların ilk dozlarının alımında ortaya çıkabileceği düşünülen bu yan etki, ilacın 17. dozunda da etkisini sürdürmekteydi. Ve uykusuzluk belirtilerim tak diye rahatlıkla anlaşılabilirlerdi. Bunlardan göz altı morluklarım ve dalgın hareketlerim en göze çarpanlardı. Bu güzden, Giray'ın bunu fark etmemesi için yatakları ayırmak istemiş, yan yana da pek durmak istememiştim. Yoksa her gece yalnızca 3-4 saat uyuduğumun belli olup Giray'ın başımda daha fazla pervane olmasını istemiyordum. Pekâlâ bunlar bir bahaneydi sayılırdı. Asıl ana neden, sormasını istemediğim bir takım sorular vardı ve eğer o soruyu sorarsa mahvolurdum.
Uykusuzluğun yanında derin bir mide sancısı da, ilk dozların alımından sonra geçeceği söylenilen bir diğer yan etkiydi. Fakat görünen o ki, bunun da geçtiği yoktu ve buna rağmen de, hiçbir şekilde istifimi bozmamaya çalışıyordum. Büyük bir sabırla ilacın bitmesini bekleyip, bu çileden kurtulmak istiyordum sadece. Kurtuluşum, iyi mi olurdu kötü mü bilmiyorum ama, onuncu günden sonra ortada olması gereken hiçbir belirti ortada yoktu. Bu da, yine ve yine bir ilacın daha, bedenimdeki başarısızlığıydı. Ya da benim başarısızlığımdı.
Aynanın karşısına geçmek, benim için resmen bir zulümdü bu süreçte. Görüşümde bariz bir farklılık mevcuttu. Yüzümün bütün canlılığı ve parlaklığı yok olmuştu. Gözlerimin altıda mosmor bir haldeydi. Saçım başım bakımsızlıktan korkunçtu ve sivilcelerimle, alt dudağımdaki uçuk da tam yerindeydi.
Fakat Giray'ın yanında olacağım zamanlar, -bu zamanları odadan çıkarak ben sağlıyordum- mental gücümün tükenmesine ramak kala olduğuna ilişkin hiçbir belirtinin olmamasına özen gösteriyordum. Saçlarımı maşalayıp, yüzüme makyaj yapıyordum. Bu zahmetli tedaviye ilk başlandığında olduğu gibi içimde hiçbir umut kırıntısı dahi olmadığını saklamaya çalışıyordum. Ve buna rağmen, umutlu bir kadın olma rolünden de hiçbir eksiğim yoktu sayılırdı. Beraber olduğumuzda havadan sudan ve boş şeylerde olabildiğince fazla konuşuyor, yatma saati gelince odaya gidip sabahlara kadar ayakta kalıp uğraşılacak bir şeylerle oyalanıyordum.
