"Hiçbir yere evim diyemiyorum Hande."
Bakışları tüm yüzümde dolandı ve mahçup bir tavırla gözlerime odaklandı tekrar.
"Gel evim ol istiyorum."
Dudaklarını yaladı, sesini daha da alçalttı.
"Tekrardan evim ol istiyorum..."
. . .
İlk birkaç bölüm tekst...
Ben asker yolu gözler gibi bildirimlerde yatıyorum neredeyse aa
Ayrıca bir tiktok hesabı açmışem
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Yaptığım "harika" editlerimi orada paylaşiyorum. Aynı zamanda sıradaki bolumlerden spoiler de paylaşmayı düşünüyorum mesela bugün gelir belki bir spoiler videosu böyle bir kesit paylaşırım işte😉🤫 ismim sanırım "betbetet" idi. 🤔
Ve gerçekten şoyle kitabı her fırsat bulduğumda bir güzel filtremelerdengeçirmeliyimduzgunleştirmeliyim. İçime sinmeyen yerler oldukça fazla. Belki bu sayede kitabın okunmasını arttırırız...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Şimdi oylar atildiysa hikaye zamanı
~~
Duyguların pik yaptığı noktadan hemen sonrasında ani bir düşüş olur. Ve düşüşün sonunda öğrenilen tek bir şey olur: duygularının varlığında hayat kesinlikle daha kötü bir yer.
Giray'ın, kağıdı okuduğu an hissettiği şeylerin tarifi yine yapılamazdı belki ama, önceye göre zayıflamıştı bir şeyler. Bedenen ve ruhen olan zayıflığını belki de ilk defa bu notu görünce anlamıştı. Umudun tamamen yok olduğu zifiri karanlık bir ortamda görülmüş ışık gibi bir işleve sahip olduğunu düşündüğü bu not, onun için bir şey ifade etmiyordu.
İncinmemek için sanki biraz duyguları saklamak gerekirdi. Bir şey hissetmemek. Bir şey hissetmemeye kendini zorlamak.
Şapşal olduğuna kanaat getirdiği kağıdı arka cebine atıp arabanın kapısına tekrar elinin gittiği sırada, kaldırımın üzerinde onu izleyen çocuğa baktı.
Bu eski bacanağı, Salih Mert'di. Ablasından az bir şey uzun boyu, babasının silüetini ve o korkunç dehşet verici enerjisini yayan o çocuk...
Hiçbir şey demeden kaldırımın ortasında duruyor ve sadece sorgulayan gözlerle Giray'a bakıyordu. Öfke barındıran bu bakışlarda Giray, Hande'nin babasını gördüğünü hissetti. Gerildi ve ağzını artık açma gereği hissetti.
