18+ sahne içeriyor.... Güzelll okuyucularıma iyi okumalar dilerim..;)
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Hakanın ilk önce üzüldüğünü hiss ettim ama sonra ben anlamayayım diye kendini toparladı. Kız babası olmayı çok istiyordu gerçekden de. Özgürü kıskanıyorum, benim de kızım olsun demişdi bir keresinde. Bana bir gece kız çocuğu olduğunda aklında kurduğu hayallerinden bahs etmiş ve beni baya duygulandırmışdı. Belki bir sonrakı çocuğumuz kız olur. İnşAllah olur, çünkü kocama kız babası olmak çok yakışacaktır.
Ama, şuan oğlum olacağı için gerçekten mutluydum. Hem oğlan çocuklarını çok severdim, hem de iddiayı kazandım diye mutluydum. Eğer kızımız olsaydı Hakan işi bırakmamı istemişdi. Ve bir birimize iddiadan önce yapacağımıza dair söz vermişdik. O yüzden yapacakdım eğer kızım olsaydı. Ama şuan ben kardaydım. Kaç zamandır Hakandan istediğim şeyi kazandım. Kucak dansı yapacaktı bana. Bir kaç kez istediğimde sen bana yap ama, ben yapamam öyle bir şey diyordu hep. Ve şimdi de kaçacak yeri kalmamışdı.
Yoldan canım çekdi diye aldığım partlamış mısırı yeyerek eve varmışdık. Korumalar kapımı açtıklarında indim mutlu halimle. Hakan yanıma geldiğinde bu halimi görüp saçlarıma öpücük kondurdu. Elimdeki çöpü attığımda koluna tutundum ve beraber eve yürüdük.
Salonda oturduğumuzda herkes cinsiyyet haberini beklediği için yüzümüze bakıp dememizi bekliyorlardı. Hakana gülümseyerek baktıktan sonra babaanne tarafa döndüm.
"Oğlumuz olucak." Dememle Aras dede gururla sırıttı. Babaanne şükür duaları okuyordu.
"Sapasağlam kucağınıza alın esas kızım, evladın oğlanı kızı olmaz." Gelip bana sarıldığında ben de karşılık vermişdim. Erkekler de Hakanı tebrik ediyorlardı erkek babası olucak diye. Alev ise bu halimize bile göz deviriyordu. Gerçekten bazen anlamakda zorluk çekiyordum aklındakileri. Tamamen sessizleşmişdi Hakanın vurulma olayından sonra ama yine de bazen söz sokmaları da vardı. Bir keresinde çantasından antidepresan düşürmüşdü. Bazı geceler mutfağa gittiğim oluyordu odasının önünden keçdiğimde bazen garip sesler duyuyordum. İç çekiyor, ağlıyordu. Bir keresinde sormuşdum ve beni terslemiş, odasını dinlemekle suçlamışdı. Hakanla onunla ilgili konuşmuşdum, psikoloji sorunlar yaşıyordu gerçekten de. Hakan bana ona bulaşmamamı söylemiş ve annesiyle konuşup onu yanına Fransaya çağırmasını isteyeceğini demişdi. En küçük olaylara öyle tepkiler veriyorduki bazen, acıyordum ona gerçekten.
Mutlulukla yemeğimizi yedikden sonra odaya geçmişdim. Hakanı da şirkete yola saldığım için şuan odamda kitabımla kefime söz diyen olamazdı. Yarın iş günümdü, o yüzden bu günümü doya doya geçirmem gerekiyordu.
~~~~
1 hafta sonra.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Koruma kapımı açtığında arabaya binip eve gitmeyi bekledim. Az önceki hastamda kalmışdı aklım. İntihardan bahs ediyordu sürekli, ama yaşamak da istiyordu. İlk günden çok üstüne gitmemek istediğim için fazla derinlere inmedim ama ona yaşamın güzel yanlarından daha çok bahs etmem ve intihardan kurtarmam gerek. Umarım diğer görüşmemize kadar kendisine bir şey yapmaz. Hala 22 yaşında genç çocukdu. Ne yaşamış ki, hayatdan bu kadar soyumuş acaba.. Gerçi bu hayat her kesden yaşam enerjisini her türlü almayı başarıyor da neyse..
