I'm fine

~28~

İyi okumalar..

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

2 saat.. Tam iki saat önce ameliyyata almışlardı Mavini. Tüm aile üyeleri hastane kolidorunda sessizce bekliyorlardı. Duvara sırtını dayayıp yere çökmüş Hakan berbat durumdaydı. Karısını öyle görünce kalbi durmuşdu sanki. Neden her türlü olayı yaşıyorlardı? Neden bir türlü mutlu olamıyorlardı? Evren mi onlara karşıydı? Aklında binbir türlü sorular dönüyor, gözlerinin önünde aylar önce gördüğü kabusu ve hamilelik boyunca karısının yaşadığı talihsiz olaylar dönüp duruyor, dilinden ise duası eksik olmuyordu. Onlara bir şey olucak diye, şu kapıdan çıkacak doktor ona kötü haber verecek diye soğuk terler döküyordu. Ameliyyat başladıkdan 10 dakika sonra hemşireden belki de seçim etmek durumunda kaldınız gibi sözler duyunca tüm dünyası kararmışdı.
Şuan gidip adamları tarafından tutulmuş orospu Diananın her zerresini ateşe vermek istese bile karısını da yalnız bırakamıyordu. Hastaneye geldiklerinde hiç iyi durumda değildi. Kafasını sert çarpmış, kafası ve bacaklarının arası kanlar içindeydi. Ellerinde kurumuş kanlardan gözlerini alamıyordu. O karısının kanıydı. Eline, üstüne bulaşan karısının kanıydı. Ona ne zaman bir şey olursa hep kendisinde günah bulduğu gibi yine de kendisini suçluyordu. Önceden o aileyi bitirmesi gerekiyordu, karısının, ailesinin iyiliği için onlardan kurtulmalıydı ama yapmamışdı. Yine suçlu buluyordu kendisini. Ve bir şey olursa asla affetmezdi kendini, bunu çok iyi biliyordu.

Yanında haraketlenme hiss etse de gözlerini ellerinden ayıramıyordu.
İki adam gelip iki tarafına yere oturdu. Kaç saattir sesi çıkmadığı için aile üyeleri onun için de endişe ediyorlardı. Özgürle Emre bir birine baktıkdan sonra aldıkları kararla Hakanın yanına oturmuşlardı. Yalnız olmadığını hiss ettirmek için.

Daha bir yarim saat geçti. Kapıların açılması sessizliği bıçak gibi kesmişdi. Kapıda hemşire ve çocuk sedyesinde oğlu vardı. Gözlerinden yaşlar firar ederken hızlıca kalkdı yerinden. Sendelemesini es geçerek onlara doğru koşup 2-3 adımı kapadı. Gözleri oğlunun her zerresinde dolandı. Küçücükdü, çok az saçları vardı. Kısık mırıltılarla kollarını bacaklarını haraket ettiriyordu.

"Oğlum.." kısık sesi kimse tarafından duyulmasa da kendi kulaklarına dolmuşdu.
"Karım?" Bu kez sesini biraz yükseltti. Ama yine de sesinin çok çıkmamasına dikkat etti. Oğlunu korkutmak istemezdi. Soru dolu bakışları hemşireni buldu. Hemşire ilk önce gözlerini kaçırdı. Daha sonra boğazını temizleyip kısık sesle cevapladı.

"Karınızın son durumuyla ilgili doktor sizi bilgilendirecek. Hâlâ ameliyyat devam ediyor. Çocuğunuzun durumu ise çok iyi MaşAllah, tebrik ederim. Şimdi izninizle." Diye hemen koşar adım ordan ayrıldı.

Hakanın donmuş bakışkarı bir kaç dakika önce hemşirenin olduğu yerden ayrılamadı. Kafası allak bullak olmuşdu. Ne yapması gerekiyordu, ne düşünmesi gerekiyordu bilmiyordu. Yalnızca korku hiss ediyordu. Ellerini saçlarına daldırıp sinirle çekiştirdi. Biraz önce çökmüş olduğu duvara yaklaşıp bu kez kafasını yasladı.

Yarim saat daha geçtikden sonra kapıların açılmasıyla yine herkes kapıya koşdu. Bu kez doktorun çıkmasıyla ameliyyatın da bittiği anlaşılıyordu.

"Karım? Karım nasıl?" Hakan sabırsızca sordu.

"Karınız.." doktor derin nefes üfleyip ensesini kaşıdı. Boğazını temizleyip devam etti. "Karınız şuan iyi, ama yine de zor ameliyyatdı. İç organlarında kanama riskini zor atlattık. Çocuğu çıkardıkdan sonra daha riskli anlar yaşandı. Hem bebeği almamız, hem de kafasındaki kanama ameliyyatı aynı anda oldu. Çünkü birini bekletip diğerini yapamazdık." Birkaç saniye boğazını temizleyip devam etti. "Kafasını çok kötü çarpmış. Kanama vardı ve durdurmak zor oldu. Ameliyyat zamanı vucudu çok yıpranmış olucak ki, 2 kez kalbi durdu. Bunlarla yanı sıra onu hayata da döndürmeye çalışıyorduk. Şuan durumu stabil. Uyutuyoruz ve 2 gün daha uyutacağız. Diğer değerlenmelerle ilgili ise kendisine geldikden sonra konuşa biliriz." Birkaç saniye durdu. Herkes sessizce durmuş doktoru dinliyorlardı. "Bebek 1 ay erken doğmuş olsa da durumu iyi. Anne kendine gelinceye kadar cihazla yedirdeceğiz. Böyle, geçmiş olsun."