I'm fine

~14~ YENİ SEZON~

Vee mediada Mavi var. Tam olarak isteklerime uygun kızı buldum.. Beğendiniz mi?.🙃

İyi okumalar..

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Yazardan..

"Ne? Nasıl?" Aras dede kendisini toparlayıp sorsa da Hakan hala da olduğu yerde donuk halde izliyordu. Özgür Hakanın kolundan tutup güç vermeye çalıştı. Tüm aile sarsılmıştı. Alev Maviyi sevmese de böyle bir şeyin yaşanması onu da etkilemişti.

"Şimdi aslında şöyle efendim, Mavi Arslanoğlu'nun arabası hızla büyük bir kamyona çarpmış, ve daha sonra 2 tane araba çarpsa da onlar küçük yaralarla atlatmışlar. 4 ölü kadın var. Bir tanesinin yüzü tamamen tanınmaz halde ve saç rengi ve boy olarak biz Mavi Arslanoğlu olarak düşünüyoruk kendisini. Tahliller yapıyorlar şimdi. Eğer isterseniz 4 kadını da göre bilirsiniz. Olay yerinde bulduğumuz kimlik kartlarıyla ailelere haber veriyoruz."

"Görmek istiyorum!" Kendini ayak üste zor tutsa da gözlerinden akan yaşlara engel olamıyordu. Hakanın sesine ona döndüler.

"Tabi efendim, bizimle gidelim."

Özgür Hakana yardımcı olarak evden çıktılar. Hanımlara Aras dede gelmemelerini söyleyerek o da kendi arabasına bindi.

Hakan kendisini suçlu hiss ediyordu. Eğer bu gerçekten de onlar için bir sonsa kendisini asla affetmezdi. Mavini kırdığı için, onu ağlattığı için, canını yaktığı için.. Kokusuna bile hasret hiss ediyordu kendisini. En son kendisini böyle aciz ve çaresiz olarak küçük kardeşinin ölümünde hiss etmişti.

Aklına gelen görüntülerle gözlerini ağırca kapayıp açtı ve biriken yaşların akmasına izin verdi.

Hastaneye geldiklerinde hepsi 2ci kat morga çıktılar. Yalnızca Hakan polislerle içeriye geçecekti ama Emre de dışarıda öylece durmak istemedi. 2si de odada beklerken açılan diğer kapıdan onları çağırdılar. Beyaz duvarlı soğuk odada ilerlerken gördükleri 4 tane cesedle durdular. Hepsinin yüzünü açtılar. Hakan gözünü hepsinde gezdirip son olarak yüzü tanınmaz halde olan kadında durdu. Saçları aynı renkti. Kalbi yeniden sıkıştı. Sanki kalbi da Mavinin yaşayamayacağı için kendisini terk etmek istiyordu.

"Vucudunda tanıya bileceğiniz bir iz var mı karınızın?" Ağ önlüklü bir doktor sordu.
Hakan gözlerini kapayıp yeniden açtığında aklına gelen ve karısında sevdiği beni hatırladı.

"Göbek deliğinin sol tarafında ben vardı." Boğuçka cevap verdi. Doktor kadının üstünü açacakken Hakan gözlerini diğer tarafa dönderdi. Eğer bu karısı değilse bir başkasının vucudunu görmek ona haramdı. Kabullenmezdi.

"Yok. Eğer hatırladığınız bir gerçekse beni yok." Hakan içinde hiss ettiği bir rahatlamayla derince nefes aldı. Doktor diğer hastalara da baktı. "Diğerlerinde de yok. Belki de karınız acilde ve ya ameliyyathanede ola bilir. Geçmiş olsun."

Emrenin de içine yayılan rahatlamayla beraber odadan çıktılar. Sevimli yengesini kaypetmek istemezdi. O evde yıllardan sonra yalnızca onunla anlaşırlardı. Onu kaypederse yine yalnız kalırdı.

Dışarıda bekleyenlere olumsuz cevap verdiklerine onlar da derince nefes aldılar.

Resepsiyona geldiklerinde Özgür ilgileniyordu. Aras dede telefon görüşmesi için diğer tarafa gitmişti. Hakan sırtını duvara yasladı. Karısını bulup ona sarılmak istiyordu. Kokusunu içine çekmek, sebep olduğu her göz yaşı için özür dilemek istiyordu.

"Abi 104 numaradaki kazadan çıkmış hasta uyandı. Gözleri o kadar güzel ki, tam benlik biliyor musun?"

"Görmedim onu, bana da gösterirsin."