Barlas Aşkın Akyol genç yaşında, kariyerinin zirve dönemlerini kendi ülkesinde ve kendini ait hissettiği takımda geçirmeye karar vermiştir. Gerçek sevgiyi kendi taraftarlarının gözünde gören genç adamın hayranı sanıp ilk görüşte hayranı olduğu kızın...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Babam edebiyat adamıydı. Güzel edebiyat yapardı yani. Bizi sevmediği için iyi kalpli değildi, yapamadığından değil. Annem de bizi fazla sevmezdi, nedendir bilmem ama geriye döndüğümde babamın beni sevmemesi daha çok batmış bana. Babam en çok intihar gecelerinde iyi edebiyat yapardı. Annem evi terk eder, babam nerede bilmem ve aniden olaylar büyür, yani ben sonradan okurdum babamın anneme attığı mesajlara bakardım. Onların hepsi birer intihar mektubuydu aslında. Elbette kendine bir şey yapmadı, annem gitti yanına, kısa barışlar yaşandı aralarında. Belki de bana batan şey annemin kimseyi sevmemesi ama babamın annemi deli gibi sevip bana tüm kötülüğünü kusmasıydı." belki de en acı ses tonu buydu. Aşkın'ın bunu anlatırkenki ses tonu.
"Peki, hiç ailenizin sizi sevdiğini düşündüğünüz bir an oldu mu?"
"Düşündüm, bir anlığına düşünürdüm ancak tekrardan kötülükler ardına gelirdi. Derdim zaten bir süre sonra ailem de olmadı. Her parlak görünen şeyin parlamadan önce bir şeyden geçmesi gerekir. Ben de bu yolda çok stres ve baskı altında kaldım. Bunu maçlarda yansıtmamaya çalışıp stresimi en aşağı seviyeye çekip performansımı maksimuma çevirmeye çalıştım. Bir zamanlar iş bağımlılığım oldu bu yüzden."
"Anladım. Şu an kendinizi nasıl hissediyorsunuz? Biz Mercan Hanım ile kendi duyguları hakkında konuştuk, sizin görüşünüzü de almak istiyorum."
"Mercan... Ben ona aşığım ve bu benim hayatımı değiştirdi. Belki kötü bir şey ama birinden destek alıp karşılıklı bir sevgi alış verişinde olmak kötü bir şey değil bence. Eğer doğru değilse de bunun doğru olmadığını aşıkken göremezsiniz. Akrabalarımın payı büyüktür bu umutsuz hallerimde, bana hep onu olamazsın şunu olamazsın dediler. Ben amatör kulüplerdeyken saçma sapan işler yaptığımı söylediler, benden bir şey olmayacağını söylediler. Babama şikayet edenler, akıl verenler doldu her yer."
"Siz ne yaptınız buna karşı?"
"Bugün olduğum kişi oldum. Ne kadar yetersiz hissetsem de pes etmedim. Belki sıfıra düşecektim ama zirveye de çıkabilirdim. Çok baskı altında kaldım, pes etmedim yine de."
"Çok güzel. Peki hayatınızın hangi aşamasında görüyorsunuz kendinizi? Bu soru ikinize de."
"Gelişme. Daha evlenmedim, çocuğum yok, kariyerimin ucu belli değil o yüzden gelişiyorum." evlenmedim ve çocuğum yok dediği anda duruşumu dikleştirdim. Lafın ucu bana dokunuyordu.
"Evet, bir kış günü kaybettiğim bir şeyi arıyorum. Bulamayacağım ama özlüyor insan işte. İstemsizce duyulan bu özlem beni içten içe bitiriyor ama yaptığım bir şey de yok bunu yenmek için. Suç benim, unutamıyorum."
