មេរៀនស្នេហ៍ ប្រុសកំពូលមារ🖤 [End] ✅

Ch16: លោកជាមនុស្សបែបណា?

"ចាំមើលឯងគដល់ពេលណា?"
"អាក៎! អឹក"
សម្លេងស្រែកដោយការឈឺចាប់លឺខ្ទរខ្ទារពេញបន្ទប់ ហើយក៏លេចលឺដល់ខាងក្រៅប៉ុន្តែមិនមាននរណាម្នាក់នៅជាន់ខាងលើទៀតឡើយ។ វាក៏ល្អម្យ៉ាងដែរ នាយមិនចាំបាច់ត្រូវខ្មាសគេ។
"អាស ចូលចិត្តមែនទេ? ពេលយើងចូលជ្រៅបែបនេះ?"
គេនិយាយតែឯងធ្វើសកម្មភាពតែឯង ក្នុងពេលអ្នកម្ខាងទៀតកំពុងចុកឆ្អល់ ទន់ខ្លួនបាត់មាត់បាត់ក។
"ហឹក អឹម"
រាងតូចបិទភ្នែកព្រឹមៗ ប្រុងបាត់បង់ស្មារតីតែក៏ត្រូវគេចាប់ឱបណែន ហើយចាប់បោចសក់ឲ្យងាកទៅរកដើម្បីទទួលយកស្នាមថើបផ្ដាច់ការរបស់គេ។
រសជាតិថើប វាពិតល្វីងជូរចត់មិនដូចស្នាមថើបលើកដំបូង ហាក់បញ្ជាក់ថាពេលនេះគេគ្មានមនោសញ្ចេតនាអ្វីចំពោះនាយទេ។ ហេតុអីក៏ទៅជាបែបនេះ?
"ហេតុ... ហេតុអី អឹក... លោកស្អប់ខ្ញុំ? ខ្ញុំគ្រាន់តែចង់បានការថ្នាក់ថ្នមពីលោកប៉ុណ្ណោះ"
បំណាច់ថាជាកម្មសិទ្ធិរបស់គេ ប្រគល់គ្រប់យ៉ាងឲ្យទៅគេអស់ហើយ ហេតុអីគេដាច់ចិត្ត ចូលចិត្តធ្វើបាបនាយយ៉ាងនេះ?
"ព្រោះឯង... ជារបស់វា ជារបស់គ្រួសារចន! យើងស្អប់គ្រប់គ្នាដែលនៅទីនោះ"
"អឹក... អាស ហឹកៗ"
ក្នុងពេលដែលគេលើកអុករាងតូចមិនសំចៃដៃ ត្រកៀកបាវខ្សាច់ក៏ដោលទៅលើតាមចង្វាក់បន្ថែម មិនឲ្យថេយ៍គេចរួចពីចលនាទាំងលើ ទាំងក្រោមឡើយ។
ថេយ៉ុងច្រត់ដៃលើភ្លៅរបស់គេខ្លូនយោលចុះឡើងដូចជាតុក្កតាដែលគេប្រើប្រាស់ មិនប្រកែក មិនអ្វីទាំងអស់។
"ហាស..."
រាងស្ដើងត្រូវគេព្រលែងឲ្យដេកដួលនៅលើសាឡុងទាំងកាយអាក្រាតបន្ទាប់ពីត្រូវលេងសើចឆ្អែតឆ្អន់។
"ទទួលយកទៅ"
កាកសំណល់ដែលសេសសល់ទាំងប៉ុន្មាន ជេឃេក៏ព្រួសពេញខ្នងសស្អាត មិនខ្វល់ថាម្ចាស់ខ្លួនកំពុងស្អប់និងរអើមខ្លាំងប៉ុណ្ណាឡើយ។
"ខ្ញុំមិនធ្លាប់ជារបស់គេ ខ្ញុំក្លាយជារបស់លោកយូរហើយ តែលោកពិតជាចិត្តអាក្រក់ដាក់ខ្ញុំណាស់រហូតធ្វើឲ្យខ្ញុំស្អប់លោក ស្អប់ខ្លាំងបំផុត"
ទាំងទង្វើនិងសម្ដីរបស់គេមិនដែលផ្ដល់តម្លៃឲ្យនាយសូម្បីម្ដង។ គេជិះជាន់ ប្រមាទមើលងាយគ្រប់សារពើ តែនាយបែជាព្រមព្រោះធ្លាប់គិតថាត្រូវទ្រាំ យ៉ាងណាក៏ខ្លួនជារបស់គេទៅហើយ។
"ដេកក្រោមទ្រូងយើងរាល់ថ្ងៃ តែចិត្តនឹកអាឡៃប្រុសផ្សេង ហើយនៅមានមុខមកនិយាយថាខ្លួនឯងល្អទៀត?"
គេចង់ឲ្យក្នុងចិត្តនាយមានគេ? ប៉ុន្តែបែជាគិតតែបង្ខំ មិនដែលល្អនឹងនាយម្ដងណាឡើយ។
"លោកខុសហើយ! ខ្ញុំនឹកលោកគ្រប់ពេល នឹកឃើញរាល់ទង្វើឃោរឃៅដែលលោកបានធ្វើមកលើខ្ញុំគ្រប់ពេល គ្រប់វេលា!"
"អឹម! យើងនេះវាអាក្រក់ ឃោរឃៅ ម៉េចនឹងល្អដូចអាជុងទៅ? មនុស្សក៏ជួយ ថ្នាំក៏លក់ ឥឡូវថែមទាំងលក់មនុស្សទៀត!"
"អាស"
នាយតូចស្រាប់តែបន្លឺសម្លេងឈឺចាប់ម្ដងទៀតក្រោយត្រូវគេចាប់ក្របួចសក់ឡើងមិនស្រណោះ។
"កុំនិយាយអាក្រក់ពីគេ! អូយ!"
"ស្រលាញ់ណាស់ហេស? ទើបនិយាយមិនបាន?"
"ហឹកៗ លោកមិនយល់ទេ ព្រោះលោកមិនស្គាល់ពីក្ដីស្រឡាញ់ មិនស្គាល់ពីស្នេហា!"
"ស្នេហាស្អី? វាគ្រាន់តែជាការបោកប្រាស់តែប៉ុណ្ណោះ!"
ក្នុងកែវភ្នែកគេ នាយអាចមើលឃើញច្បាស់ថាវាជាអណ្ដាតភ្លើងដែលនឹងដុតរោលនាយឲ្យខ្លោចផ្សា។ តើអ្វីទៅដែលធ្វើឱ្យគេស្អប់ស្នេហាដល់ថ្នាក់នេះ?
"ទោះយើងមិនស្គាល់ពីស្នេហាតែយើងអាចបង្រៀនឯងបាន ធានាថាមេរៀនស្នេហ៍របស់យើងនឹងធ្វើឲ្យឯងជាប់ចិត្ត ហ៊ឹម?"
"ខ្ញុំមិនព្រមទេ ហឹកៗ"
"នរណាទៅខ្វល់នឹងការសម្រេចចិត្តរបស់ឯង?"
"អាស កុំណា៎!"
ហេតុអីក៏គ្មាននរណាខ្វល់ពីការសម្រេចចិត្តរបស់នាយ? គ្រប់គ្នាខ្វល់តែពីខ្លួនឯង ខ្វល់តែពីប្រយោជន៍ខ្លួន!
"ចង់ដឹងណាស់ បើវាមកឃើញសភាពឯងបែបនេះ វាមានអារម្មណ៍យ៉ាងម៉េច?"
"គិតចង់ធ្វើអី?"
"គឺធ្វើឲ្យវាដឹង ថារបស់យើងគឺជារបស់យើង!"
វាប្រហែលគិតថា គ្រប់យ៉ាងនឹងរលូនដូចជាអ្វីដែលវាចង់បាន។ របស់ដែលមិនត្រូវការក៏ប្រគល់ឲ្យយើង ពេលចង់បានទៅវិញក៏យកទៅងាយៗ? មើលស្រាលយើងពេកហើយ!
"លែងទៅ! ហឹកៗ លោកមិនមែនជាមនុស្សទេ! ហេតុអី... ហេតុអីក៏យកខ្ញុំមកបញ្ចេញកំហឹង? ហឹក"
"បិទមាត់ទៅ"
"អាស..."
សម្លេងរាងស្ដើងប្រែជាកាន់តែខ្សោយទៅៗ ភ្នែកចាប់ផ្ដើមព្រិលរហូតសម្លឹងឃើញអំពូលនៅលើក្បាលយោលចុះឡើងៗ ឯផែនដីក៏ដូចចាប់ផ្ដើមរង្គើធ្វើឲ្យនាយយោគចុះឡើងតាម។ សក់ក្បាលរញ៉េរញ៉ៃ មាត់ជាំហើម ឯខ្លួនប្រាណក៏កំពុងត្រូវគេជិះជាន់។
នាយឈឺចាប់ ឈឺចិត្តនឹងសម្ដីរបស់គេ គេងលើគ្រែជាមួយគ្នារាប់ខែ គេមិនដែលសូម្បីតែទុកនាយជាមនុស្ស!
"ស្រួលណាស់"
គេចាប់ច្របាច់ ទះតប់សាច់ត្រកៀកត្រលុកត្រលុនរហូតបង្កើតជាស្នាមរាប់មិនអស់ ឯចង្កេះរឹងមាំក៏បោលមិនឈប់។ អស់ពីទាញផ្ងាររួចអស់ចិត្តក៏ទាញរាងតូចផ្កាប់មុខ ហើយស៊ុតយកមិនប្រណី។
"អាស... ហាស ធ្វើឲ្យអស់ចិត្តទៅ! អាមនុស្សល្មោភកាម! អឹម អឹក!"
"បិទមាត់!"
ថេយ៉ុងត្រូវគេរុញមុខខ្ទប់នឹងខ្នើយ ចង់ស្រែកអីមិនបាន កម្រើកអីមិនកើត។ គ្រប់ពេលតែងតែចាញ់ប្រៀបគេ តែងតែជាឧបករណ៍កំដរអារម្មណ៍របស់គេ។
សម្លេងរំជួយជើងគ្រែក៏បន្តជាហូរហែ ទាល់តែអ្នកខាងលើសប្បាយអស់ចិត្តទើបវាបញ្ចប់។
ថេយ៉ុងលង់លក់ម្ដងហើយក៏ភ្ញាក់មកវិញ ឃើញគេគេងក្បែរលើកដំបូង។ ដើមទ្រូងរបស់គេកក់ក្តៅខ្លាំងណាស់ តែបេះដូងរបស់គេវិញ មិនសូម្បីលោតញាប់ពេលនៅក្បែរនាយ។
...
~គ្រាំងៗ
"អឹម ... ហ៊ឹម"
សម្លេងផ្គរលាន់ពីខាងក្រៅធ្វើឲ្យរាងក្រាស់ចាប់ផ្ដើមបែកញើសពីថ្ងាសដល់ជើងសក់ ឯថេយ៍ឃើញសភាពការមិនល្អក៏ឆ្លៀតងើបមកមើលគេទាំងខ្លួនឯងមិនរឹងមាំ។
"គេកើតអី?"
គេដេកមិនស្ងៀម ហាក់មមើចុះឡើងៗពេលមេឃចាប់ធ្លាក់ភ្លៀងកាន់តែខ្លាំង។ សភាពរបស់គេពេលនេះដូចជាយប់នៅសួនផ្កាខ្លាំងណាស់។ តើគេមានរឿងអីឲ្យប្រាកដ។
"ជេឃេ? អាស"
"ម៉ាក់... ម៉ាក់..."
ថេយ៉ុងបើកភ្នែកធំៗសឹងមិនជឿត្រចៀកខ្លួនឯង។ ធម្មតា គេមើលទៅស្អប់អ្នកម៉ាក់ខ្លាំងណាស់។ ហេតុអី្វក៏មកដេកមមើហៅរកម៉ាក់ទៅវិញ?
នាយគួរតែឆ្លៀតឱកាសពេលនេះ ពេលដែលគេទន់ខ្សោយ នាយត្រូវរើបម្រះ ដើរចេញពីគេ តែហេតុអីក៏ធ្វើមិនបាន គេល្អត្រង់ណាទើបអាចឃាត់នាយឲ្យនៅក្បែរបាន?
"ម៉ាក់... ម៉ាក់កុំទៅអី... "
ទឹកភ្នែករបស់គេ ភាពឯការរបស់គេធ្វើឲ្យនាយតូចមិនដាច់ចិត្តដកខ្លួនឆ្ងាយ ទើបស្ម័គ្រចិត្តចូលខ្លួនឲ្យគេឱបក្រសោបតាមអ្វីដែលគេត្រូវការ។
ទោះគេចិត្តអាក្រក់ដាក់ប៉ុន្មានលានដង ក៏ខ្ញុំនៅតែអាចអភ័យទោសឲ្យគេ ម៉េចក៏គេមិនដែលយល់ចំណុចនេះផង?

To be continued ❤️