Barlas Aşkın Akyol genç yaşında, kariyerinin zirve dönemlerini kendi ülkesinde ve kendini ait hissettiği takımda geçirmeye karar vermiştir. Gerçek sevgiyi kendi taraftarlarının gözünde gören genç adamın hayranı sanıp ilk görüşte hayranı olduğu kızın...
Bölüm biraz kısa oldu ama geçiş bölümü gibi zaten. Yine de bölümü yazarken çok keyif aldım, umarım siz de okurken keyif alırsınız.
İyi okumalar♡
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Eve vardığımda gecenin bir yarısıydı. O zaman açabilmiştim bildirimlerimi ve o zaman görebilmiştim Aşkın'dan gelen mesajı.
"Neden? Gelip bana anlatsaydın ya da hâlâ bir açıklama yapsaydın sana ne diyecektim? Bir gün pişman olursan beni bir kelimeyle bıraktığında ne hissettiğimi düşün. Bir çöp parçası gibi davrandın bana. Cidden ben senin için neydim? Günlerini geçirdiğin biri mi? Sadece sarhoşken üzebileceğin biriyim ben artık. Ayıkken seni sevmeyeceğime eminim. En azından deniyorum. Denediğim hiçbir şey üzerinde başarısız olmadım ben."
"Bizden olmazmış. Ben yalancının tekiyim ama sen dürüstlükten yana oldun hep. Yapabilecek bir şeyim olmadığı için üzgünüm. Eğer geçmişi değiştirecek gücüm olsaydı inan bunu yapardım. Ama olmadı, yapamadım."
"Yapardın. Yalan deseydin, ben yapmadım deseydin Mercan. Bir sözüne baktım, ağzının içine baktım ben orada bir şey söylersin de beni kendine bağlarsın diye. Ama sen beni sevmemişsin ki, neye uğraşıyorum ki ben?"
Telefonu elimden bırakıp balkona çıktım, hava almaya ihtiyacım vardı ama Aşkın evimin önündeydi.
"Aşkın?"
"En çok da neye üzülüyorum biliyor musun? Bu ilişkiye ben değer vermezsem sıfırmış. Hiçbir şey insanların gördüğü gibi güllük gülistanlık değilmiş. Ben öyle sanmışım!" yalpalıyordu, yürüyemiyordu bile.
"Git. Lütfen bir taksi çağır ve git."
"İstemiyorum!" öksürdükten sonra zorla yutkundu. "Seninle konuşmak istiyorum, bir nedeni vardır. Bir açıklaması vardır."
"Yok dedim ya!"
"Hayır, inanmıyorum."
"İyi, inanma." hasta görüntüsüne rağmen onu orada bırakıp odama girdim ve yatakta cenin pozisyonunda yattım. Ağlıyordum, bir ihtimali yoktu bizim ilişkimizin. Zorlaştıran bendim bu işleri ama aşamıyordum.
Gözlerimi kapattım ama asla uyuyamadım o kabusların arasında. Acı çekmek bu muydu?
Gecenin daha da ilerleyen saatlerinde pencereden dışarı baktığımda yağmur yağmıştı, sokaklar ıslanmış ve pencereyi açtığımda toprak kokusu etrafı sarmıştı.
Aşkın bahçe kapısının önünde oturuyordu. Şaka mıydı?
Keşke daha önce yağmuru fark etseydim diyerek bahçeye indim, Aşkın pek kendinde durmuyordu. O yüzden onunla yüzleşmeyecektim, korkum yoktu.
