BUL BENİ

3. Maç Heyecanı

Ben geldim. Günün ikinci bölümüyle hoş geldim. 🥰

Yorumlarınız bekliyorum efenim 😘

Keyifli okumalar...

Benim hiç dolu dolu geçmedi çocukluğum. Hep bir baba yoksunluğu çektim. Okullarımda özellikle. Veli toplantılarında. Annem hep oradaydı ama babam yoktu. Dedem her sabah harçlık verirdi ama ben almaya erinirdim bazen. Neden babam değildi harçlığımı veren? Okul müsamerelerimde dedem, anneannem, dayım olurdu ama annemin sol yanı hep boş, sol yanım hep boş. Takdir alırdım anneme gösterirdim ve sol yanımız boş.

Dayım her başarımda pahalı şeyler alırdı bana, dedem de, anneannem de ama annem kocaman sarıldı babamın yerine de ama onu da saran olmazdı, ya da bizi aynı saran. Bizi bir adamın yokluğunu çektik birbirimizde. Annemin ki derin bir özlemdi, hep ıslaktı gözleri. Ben bu nemli gözleri annemden aldım.

Evinin önünde bir yerde durmuştum. Tansiyonu çıkmış ama şimdi iyiydi. Balkonda oturuyordu, boş boş bakıyordu duvara bakar gibi. Arada derin derin nefesler alıyordu.

Saat on bir, herkes uykuda ama bu soğukta balkonda oturuyordu incecik bir tişörtle. Baba ben burdayım, bakarsan göreceksin.

Ben babamın yanık mı yanık sesini ilk defa orada duydum.

"Bir gün bu dünyadan göçüp gidersem" diye söyledi. Tüylerim diken diken olmakla birlikte boğazıma bir yumru oturdu.

"Bir gün bu dünyadan göçüp gidersem.
Sunam sunam dağlar duman aman.
Boşa gider de gözyaşların ağlama.
Sunam sunam kölen olayım."

Suna ismi türkülerde kadını simgelemek için kullanılmış, babamın diline de pek yakışmıştı.

"Boşa gider de gözyaşların ağlama.
Sunam sunam, kölen olayım."

İki insanın birbirini böyle, delice sevmesine bir türlü anlam veremiyordum. İstanbul gibi bir yerde her gün başka birini seven arkadaşlarım oldu, ben aşka inancımı böyle kaybetmiş olmalıydım.

"Yok olur benliğim çürürse beden.
Yok olur benliğim çürürse beden.
Sunam sunam dağlar duman aman.
Boşa gider de gözyaşların ağlama.
Sunam sunam, kölen olayım."

Annem duysa kahrolurdu bu sesi, hemde böyle. Ellerimi cebime koyarak geldiğim yoldan dönerken hıçkırıklarımı tutuyordum ama içim titriyordu.

Ve babam devam etti söylemeye. İçimde yıkılmadık yer kalmayana dek.

"Bazı bazı mezarıma gelirsin.
Bazı bazı mezarıma gelirsin.
Sunam sunam dağlar duman aman.
Dileğin kabuldür bunu bilesin.
Sunam, sunam dağlar duman aman"

Ben yarım büyümüş yanlarımla, içimde koca bir sarılma ihtiyacıyla ondan ayrı yere giderken onun benden haberi yoktu. Annemin hamile olduğunu biliyormuş, ne oldu da vazgeçti bizden. Hiç mi merak etmedi beni? Nasıl durdu burada onca sene?

Asaf Ali'nin sesi - "Dileğin kabuldür bunu bilesin.
Sunam, sunam kölen olayım."

İnsan hiç mi merak etmez, bir kere bile. O da mı inandı benim başkasından olduğuma? Annemi iffetsiz mi gördü o da? Bu yüzden mi sırtını döndü anında? Annemi koca koca acılarla bırakan ailesine bizim karşı gelemedi mi? O kadar mı güçsüzdü? Annem böyle bir adama mı gönül verdi gerçekten?