BUL BENİ

12. Fark Edişin Hüznü

Gün bitmeden bir bölüm daha atan ben 💃💃💃

Yorum demekten bana gına geldi. Yapmayın anasını satayım, vazgeçtim 😆😆😆

Zaten güzel yazdığımı ben biliyorum hıh...

Keyifli okumalar...

🪷

Asaf Ali akşam yemeği vakti gelmişti eve. Bugün kızıyla merkeze gidip üstünde ki davalar için ifade vermişti. İsmail savcıyla görüştüler. Savcı gerçeklik için kanıt toplayacak sonra da hakim karşısına çıkaracaktı Asaf Ali'yi.

Akli dengesi yerindedir yazılı raporu abisinin masada ki boş yanıma koydu.

"Üstüme attığın suçlardan dolayı soruşturma açıldı."

Faruk'un elinde kaşık tabağın içine düştü. Sıçrayan çorba kağıdın üstüne serildi ama bu önemli değildi. Bu sadece kopyaydı.

"Yakında kızımı nüfusuma almak için başvuru yapacağım."

Faruk ellerini masaya vurarak gerginliği tırmandırdı. Kalkıp kardeşinin yakasını tuttuğunda Asaf Ali korkmuyordu.

"Sen kendini ne sanayisun ula? Kime sorayisun da nüfusuna alacasun o piçi."

Asaf Ali abisini itip yüzüne yumruk attığında kargaşa çıktı. Herkes ayaklanıp iki kardeşi ayırırken ikisi de burnundan soluyordu.

"Benim kızıma bir daha piç dersen mahvederim seni."

"Ne yaparsun ula? Almayacasun!"

"Senin oğlun kadar hakkı var benum kizumun babamun mirasunda. Kaynata yalakalığu yaparken benum karima ettiğinuzi unutacağum mi sandun. Hiç sesum çikmaz sanup sirtuma binduğun yetti. İşine gelmeyisa al karuni def ol evumden."

"Sen kimi kimin evunden kovayisun it. Abinum ben senun."

"Ne abisi lan? Ne abisi oğlum? Ne zaman abilik yaptın sen bana? İnsan kardeşinin karusuna iftira atar mi? İnsan sırf itibar için şerefini satar mi?"

"Seni öldürürüm uşak. Ağzundan çikani kulağın duysun."

"Benum kulağum duyayi merak etme."

Annesinin bastonunu yere vurmasıyla ses bıçak gibi kesildi.

"Ben ne zaman öldüm ula?" dediğinde ise büyüğe karşı saygıyı tekrar ele aldılar. "Kimse hiçbir yere gitmeyi, o kiz babasunun nüfusuna girecek! Benum ağzumi açturma Faruk! Oturun yerlerinuze."

"Ben kızımla yedim. Afiyet olsun size."

Asaf Ali dışarda yemek yemenin kolay bir yolunu bulduğundan beri sofraya oturmak zorunda değildi. Kimse de onu zorla oturtamıyordu. Böylece o pis kadının yaptığı yemekleri yemek zorunda kalmıyordu.

*

Babam bunun kolaylıkla olduğunu düşünüyordu. Hayatında ki her şeyin zor olduğunu ama bunda hiçbir engele takılmadığını. Siren sesiyle kızım yolunu kestik. Araçtan inerken şaşkınca bakakaldı.

"Sibel Civelek, bizimle karakola geliyorsun" deyip elini tutup kelepçe taktım.

"Ben ne yaptum? Ne yapayisun? Benim ne suçum var?"

"Gidince öğrenirsin."

Diğer eline de kelepçeyi taktım. Kolundan tutarak götürüp arka kapıyı açtım.