BUL BENİ

11. Sevginin Yolu Bir

Bence giriş kısmını tamamladık. Bundan sonrası gelişme artık.

Yorum yapmayı unutmayın...

Keyifli okumalar...

🪷

Bir gülme istediği uyandı içinde. Önünde ki projeden ancak kaldırdı kafasını Asaf Ali. Telefonu eline almasıyla çalması bir oldu. Hal böyle olunca da gülüşü yüzüne dağıldı. Gülnihal arıyordu.

"Efendum."

"Ne yapıyorsun sen Asaf Ali?"

"Ne yapmışım?"

"Kızımı bana düşman mı ediyorsun?"

"Efendim!?" diyerek ayağa kalktı. "Sözlerine ayar ver Gülnihal."

"Ne yaparsın ya? Kızım sana gelmese sen ona asla gelmezdin. İki gündür babalık yapıyorsun benim yıllarımı yok sayamazsın. Kızımın benden uzaklaştığını hissediyorum ve inan bana bunun olmaması için gerekirse seninle görüşmesine izin vermem."

"Orada dur bakalım."

"Baba, ben geldim" dedi Nilüfer dışardan.

"Bu konu kapanmadı" deyip telefonu kapattı. Kapıyı açtığında kızı karşısında duruyordu. "Kızım, hoş geldin."

"Saçımı kurutabilir miyim?"

"Tabi ki, gel." Birlikte alt kata indiler. "Şamil odan müsait mi?"

"Müsait amca."

"Benim ihtiyacım olmuyor diye kurutma makinem yok ama en kısa zamanda alırım."

Şamil'in odasına girdiler. Tipik genç adam odası. Dolaptan makineyi alıp kızını oturttu.

"Yüzün asılmış."

"Annem geldi." Makineyi elinden düşürecek oldu bir an. "Haline bak. Senin bunu duyunca elin ayağına dolanıyor. Kime ne anlatıyorum."

"Şeyden o ya!"

"He baba ondan." Fişi prize takıp kızının saçlarını kurutmaya başladı. Uslu uslu oturmuş durumun harikalığını yaşıyordu.

Şamil odaya girmiş, kızın yüzüne eğilmişti.

"Nabaysun kuzen?"

"Babama naz yapayim."

"Ee yap."

Asaf Ali kızının saçlarını taradı bir yandan. Tamamen kurutunca kapattı makineyi. Şamil çıkmıştı. Kızının yanına oturdu.

"Ne oldu anlat bana?"

"Ben sindiremiyorum baba. Mümkün değil. Yapım böyle. Buz gibi soğudum hepsinden, ister istemez yansıtıyorum da. Canım annem, canım dedem diye sevdiğim o iki insan hayatımın kazığını attı bana. Güvenimi kaybettim, inancımı da. Doğru bildiğim her şey başıma yıkıldı. Ben hiç böyle bir şey yaşamadım, anlıyorsun değil mi?"

Kızının elini tuttu.

" İnsan hep çok güvendiği insanlarla sınanır. Hayatımızdan çıkaramayacağımız insanlar yüzünden üzülürüz en çokta. Ben sana bunu kaldıramazsın dedim. "

" Ama gerçeği bilmeliydim. "

" Elbette öyle. Bir yolunu bulabilirsin Nilüfer, bence o kadarına gücün yeter. "

" Kendimi pek iyi hissetmiyorum "dedi gözleri dolarken." Bence artık annemi sevmeyi bırakmalısın baba. "

" Bu mümkün değil. "