Kızıl [Tamamlandı]

-3-

IYI OKUMALAR

3.Bölüm:

Herkes bana bakıyordu, benden bir cevap bekliyorlardı. Ben ise sessizce hepsine bakıyor, onları inceliyordum. 

İlk uyandığımda yanımda olan adamın elaya yakın aralara hafif kahvelik karışmış gözleri umutla yüzümde dolaşıyordu

Sağ gözümü yorgunca kapatıp açtım. Ne demem lazımdı bilmiyorum, tek istediğim canavarın beni öldürmesiydi "kızım yalvarırım bizimle gel" koluma sarılan kadına baktım. Dolu gözlerinden artık yaşlar akıyordu, "hem o adam sana artık zarar veremez ki" 

Beni korumak isteyen bir anne gibiydi, sahi annem miydi bu kadın, "o bana zarar vermiyor" sesim yaramazlık yapmış  suçlu bir çocuk kadar kısık çıkmıştı.

O eskiden bana zarar verirdi ama şimdi sadece beni öldürmek istiyor, çok salaktı sadece 

bir türlü beceremediği için çok salaktı

"Ne demek vermiyor adam seni öldürüyordu" duyduğum sert ve gür ses yerimden sıçramama kalbimin korkuyla atmasına neden oldu, yüksek sesten korkuyordum. bağırmasınlar lütfen

zaten kafamın içindekiler çok bağırıyor bir de onlar bağırmasın

 "Yamaç kes sesini" hafif sinirli ama beni korkutmamak için sakın olmaya çalışan adama baktım. Babamdi sanırım, belki de o beni öldürürdü. Belki de o başarırdı

Uzun süre babam olduğunu düşündüğüm adamı inceledim. Kahverengi saçlarında yer yer beyazlar olsa da hala yirmili yaşlarda gibi genç görünüyordu. "Sen baba mısın" heves ve mutlulukla dolu bir ifadeyle başını salladı. 

Eğer o babaysa onlarla giderdim. Hem zaten tüm babalar kız çocuklarını öldürmez mi, giderdim o da beni öldürürdü

"Tamam" dediğimde anne ve babalarının gözleri parladı. "O zaman abin kontrolünü yapsın, sonra eve gidelim" İkisi de öyle heyecanlıydı ki, yatağa oturtulduğumda konuşan adam yanıma geldi 

"Biraz acıyacak" hafif omuz silktigimde yüzümde ki sargıyı açmaya başladı. Derime yapışan bandaj canımı yakıyor, sanki tüm yaraları tekrar acıyordu, yüzümde ki dikişlerin acısını tüm bedenimde hissettim 

"Tamam geçti tamam" konuşan adam pansuman yaptığında geri bandajla kapattı. Gözümü açamama nedenlerinden birisi de gözümün üstünde ki morluk olmuştu, "artık gidebiliriz küçük" şefkatle konuşarak kalkmama yardım ettiğinde hastaneden çıkıp şoförü olan bir arabaya bindik. Ela gözlü adam bizden uzaklaşıp başka bir arabaya binince ona baktım.

Neden bilmiyorum ama dikkatimi çekmişti, belki de bana benzediği içindir 

"Aç mısın birtanem" annenin sorduğu soruyla bakışlarımı camdan çekip ona baktım. "Tabi ki açsın benimki de soru, kim bilir o adam sana en son ne zaman yemek verdi" öfkeyle konuştuğunda başımı geri cama yasladım. 

"Hayatım sakin ol, kızımız artık bizimle ona zarar veremezler" babanın konuşması ile zihnimde bir anı canlandı 

"Sana artık benden başka kimse zarar veremez" canavarın sesiydi, tam arkamda hissediyordum onu sessizce kulağıma fısıldıyordu, sırtımda bir acı hissettim. Hayal miydi yoksa gerçek his mi? Sırtımda derin bir kemer yarasi açılmış gibi hissettim. "Sana sadece ben zarar verebilirim" 

Dakikalar geçti kimse konuşmadı, büyük güzel bir villanın önüne geldik. Bizim eve benziyordu sadece daha büyük ve hala rengarenkti, arabadan indigimizde gökyüzüne baktım