Kızıl [Tamamlandı]

-20-

İYİ OKUMALAR

mehmet'in Anlatımıyla

yoktu, kızım hiçbir yerde yoktu 1 hafta olmuştu ve onu bulamadığımız her saniye canının yandığı düşüncesi nefesimi kesiyor beni öldürüyordu. küçük kızım yıllar önce olduğu gibi yine kollarımın arasından kayıp gitmişti ve ben onu yine bulamamıştım.

tekrar olmazdı, küçük meleğimden bir daha ayrı kalamazdım. bunu hiçbirimiz kaldıramazdık.

evlatlarım bir bir dağılmıştı, yamaç laren'in kaçırıldığını öğreniği gibi sinir krizi geçirmiş hastanenin duvarlarını yumruklamıştı. şimdi hastanede gözlem altında tutuluyordu.

nasıl babaydım ben, hiçbirini koruyamamıştım. ailemin acı çekmesine engel olamamıştım. kızım tekrar gitmişti yine engel olamamıştım

kendime duyduğum öfke o kadar büyüktü ki beni bitiriyordum. sinirle direksiyona vurarak hızımı arttırdım. tüm şehirde hatta bütün ülkede kızımı arıyorlardı ama bulunamamıştı.

kim bilir neredeydi, kiminleydi? canı yanıyor muydu?

saatler sonra arabamın benzininin bittiğine dair çıkardığı ses sık nefeslerimin duyulduğu arabayı kaplamıştı. en yakın benzinliğe gittiğimde arabanın içinde ki oksijenin yetmediğini nefesimin kesildiğini hissediyordum. kendimi dışarı attım.

sanki aldığım hiçbir nefes bana yetmiyor boğuluyordum.

kalbimde derin bir sızı vardı, kızımı görmedikçe de geçmeyecekti o sızı

neredesin be güzelim, neredesin?

...

laren yoktu, 1 hafta 4 gün 20 saattir yoktu.

özgür dün gece uyanmıştı aramalara katılmak istemişti ama izin vermemiştik. şimdi benim isteğim üzerine uyutuluyordu. Laren'i alanlar özgür'ü fena hırpalamıştı. onu defalarca ameliyata almışlardı. yine de direnmeyi bırakmamış kısa sürede iyileşmişti

ama ayağında ki tendon kopmaları yürümesine büyük bir engel olacaktı ve dinlenmeliydi

Telefonum arabanın içinde ki sessizliği bozduğunda arayan umay'dı. Onun telefonunu açmak yanarak ölmekten bin kat daha beterdi. sevdiğim kadının ağlamasına dayanamazken kızımızı bulmam için bana yalvarışları beni mahvediyordu.

arabayı sağa çekip telefonu açtım, ilk başta ağlayarak hıçkırması arabayı doldurdu ardından kesilen nefesi "b-buldun mu" titreyen sesi sonum oldu sanki

Sözcükler boğazımda düğümlendi konuşamadım. umay ise sessizliğimden her şeyi anladı. ağlaması sanki mümkünmüş gibi arttı.

"umayım ağlama" sözlerim boşaydı, ağlamaktan kısılan sesiyle konuştu "mehmet yalvarırım kızımı bul, çok korkmuştur o"

kızım korkuyordu, onun iyi olacağına dair söz vermiştim. ama nu koruyamamıştım "çok küçük benim kızım, çok yaralı" umayım bildiğim gerçekleri yüzüme çarptığında gözlerim doldu. "biz daha yeni kavuştuk"

telefon cızırtısından sonra ege'nin sesini duydum. "baba bir haber var mı"

ege bu olayda bizi toparlayan tek kişiydi, soğukkanlılığını korumuştu ama içinde yangınlar olduğunu biliyordum. "yok" sıkıntılı nefeslerini işittiğimde ellerim yumruk oldu