Kızıl [Tamamlandı]

-12-

Bölüm fotoğrafı;

IYI OKUMALAR

Yamaç'ın Anlatımıyla;

Her şey birden olmuştu. Melek yüzlü güzel kardeşim birden yere yığılmıştım. Tutamamıştım bile, ne olduğu saniyelerde algılayamamıştım.

Sanki beynim tüm işlevlerini bırakmıştı, bir an için küçük yamaca dönmüştüm.

Annemin hastane koridorlarında attığı çığlıkları hatırlıyordum. Kardeşimin asla gelmeyeceğini anne ve babamın bana anlatmaya çalıştığını hatırlıyorum, her gece babamın kardeşimin besiginden odama taşıdığını hatırlıyordum.

Sarsılmam ile kendime geldim. Birileri larenimin başındaydı, koşuştururken birileri bana çarpmıştı

Kendime geldiğim gibi kardeşimin yanına çöktüm. Niye acmiyordu ki gözlerini, uyansın hadi, gitmesin yine lütfen gitmesin

Larenimi kucağıma çekmiştim, kimse kollarımdan alamazdı.  İzin vermem olmaz bir daha gidemez

Etraftakiler açıldığında birileri geldi. Onu benden almaya çalıştıklarında kendime daha çok çektim

"Beyefendi bırakın" bırakmazdım, bir daha olmaz "beyefendi bırakın hastaneye goturelim"

Başıma ağrılar giriyordu. Korkuyordum, hastanede kaybetmiştim ama bir daha olmayacak. Kucağıma alıp doğrulduğumda dışarıda ki ambulansa yürüdüm

Hastaneye giderken ambulans doktoru nefes alamadığını söylediğinde sanki benim nefesim kesilmişti. Dudaklarının üzerine solunum cihazı takılmıştı. Elleri buz gibiydi

Doktorlar alerjisi ya da kullandığı ilaç var mi diye sormuştu ama bilmiyordum ki, sadece cilege alerjisi olduğunu biliyordum ama o kadar

Şuan kendimden o kadar nefret ediyordum ki

Hastaneye gidince tolga kimsenin kardeşimizle ilgilenmesine izin vermeden kardeşimizi odaya almıştı.

Şimdi güzel kardeşimin yanında oturuyordum. Beyaz zayıf eli benim avucumda kaybolmuştu. Yine de sıkıca tutuyordum, bir daha gitmesini istemiyordum.

Küçük kardesimdi o, nasıl mutluydum kız kardeşim olacağını öğrendiğimde annemin yanından hiç ayrılmamıştım. Kaç gün okula gitmeyeceğim diye ağlamıştım.

Benim kardeşimi çok üzmüşlerdi, çok kırgındı tüm dünyaya kırgındı

Yanımızda bazen çocuk gibi oluyordu. Sanki her şeyi unutuyordu, tüm acılarını unutuyordu sanki

Keşke bir yolu olsa, tüm acılarını unutmasının bir yolu olsaydı. Kapı açıldığında oraya baktım. Tolga elindeki raporlar ile geldi. Yüzümde nasıl bir ifade gördü bilmiyorum ama beni rahatlatmak ister gibi gülümsedi

"Sakin ol, sadece ufak bir panik atak geçirmiş" yanıma gelip destek olmak ister gibi omzumu sıktı. "Değerleri çok düşük" dosyayı kenara koyup yanıma oturdu

"Onunla iyi anlaşıyorsun, seni seviyor"  dudaklarım istemsizce kenara kivrildi. Kardeşime baktığımda gözlerinde hem bir kırgınlık hem de mutluluk vardı

Laren'in onlarla da iyi anlaşmasını istiyordu ama laren zordu. Korkuyordu, adım atmaya korkuyordu. "Zamanla düzelecek" tek tesellim buydu

"Ona yemek yedirmemiz lazım ne kadar kusarsa kussun" derin bir nefes aldım. Biliyordum.

Yeme bozukluğu çok zordu,  laren'de olduğunu öğrendiğimden beri bir sürü araştırma yapmıştım. Bir sürü makale ve hikaye okumuştum.

"Onu ne zaman eve götürebiliriz"

Şuan sadece kız kardeşimi eve götürüp onu izlemek istiyordum. "Serumu evdede bitebilir, ben işlemleri halledeyim sonra gidelim"

Tolga odadan çıkınca küçük kardeşimin saçlarından öptüm. Ona yalnızca uyuyorken bu kadar cesur bir şekilde dokunuyordum.

Kızıl saçları öyle güzeldi ki, ona göre değildi ama değişecekti. O şerefsizin onda açtığı tüm yaralar kapanacakti. Bir daha kimse onu üzemeyecekti

Tolga işlemleri hallettiginde eve gelmiştik. Küçük kardeşimi kucağımdan asla bırakmamış yol boyunca büzülmüş dudaklarını tişörtümü asla bırakmak istemez gibi tutusunu izlemiştim

Eve gelince annemin evde olmaması büyük bir şanstı, şirkette bayıldığı için babamın haberi vardı ama ikizlere ve anneme söylememiştik

Onu odasına çıkardığımda Tolga çorba yapmak için aşağı inmiş bizi yalnız bırakmıştı

Laren'in zayıf bedeni koca yatakta küçücük kalmıştı. Rahatsız olmaması için odanın içinde ki küçük koltukta oturuyordum.

Dakikalar sonra huzurla uyuyan kardeşimin tüm huzuru birden kaçmış gibi kaşlarını çattı. Nefes alışları deli gibi arttığında hızla yanına oturdum

Kabus görüyordu, onu omuzlarından tutarak sarsmaya başladım. "Larenim uyan, bir tanem uyan hadi" birden korkuyla gözlerini açtığında derin bir nefes aldım

Korkuyla etrafına bakıyordu, öyle hızlı nefes alıyordu ki nefes sesleri sanki kapının önünden duyuluyordu. Gözünden akmaya başlayan yaşlar sanki benim kalbime akıyor orayı yangına çeviriyordu

Onu nasıl sakinleştireceğimi bilmiyordum, ona sarılmak istiyordum ama korkmasını da istemiyordum

Ondan uzaklaşacakken narin küçük eli kolumu sıkıca kavradı "abi gitme yalniz kalmak istemiyorum" ağlamaları arasında dudaklarından çıkan bu cümle nefesimin kesilmesine neden oldu

Kardeşim abi demişti. belki şoktaydı, yarın hatırlamayacaktı ama şuan söylemişti ya bu bana yeterdi

Bir kerede olsun dudaklarından abi kelimesini duydum ya bu yeterdi

"Tamam abim, gitmiyorum" yüzüne yapışmış saçlarını geri çektim. Elini kolumdan çekip yatakta yana kaydı. Bana ihtiyaçla baktığında dudaklarım kenara kıvrıldı.

Yıllardır en büyük hayallerimden birisiydi kardeşimle uyumak ve şimdi yanına yatmamı istemişti. Yavaşça yanına yattığımda kollarını sıkıca belime dolamıştı. Başı göğsüme düşerken güzel, uzun kızıl saçları yatağa ve göğsüme dağılmıştı

Birkaç saniyeliğine nefesim kesilmişti, öyle güzel kokuyordu ki. O bebek kokusu hala geçmemişti sanki

Yıllar önce kokusunu içime çektiğim küçük kardesim sanki hiç gitmemişti

Göğsümde sessizce ağlayan kardeşimin saçlarını oksuyordum, ağlamasını istemiyordum. Ağladıkça benim canım yanıyordu ama ağlamazsa da onun canı yanacak gibiydi

Dakikalarca o göğsümde sessizce ağladı bense parmaklarımı onun güzel saçlarında gezdirdim

SON

Nasıldı?

Laren sonunda bir adım attı ve abi dedii

WhatsApp'ta kanal kurdum hepinizi bekliyorum linki instagram profilimden bulabilirsiniz

Tolga hislerinde haklı mı?

En sevdiğiniz sahne?

Nasıl sahneler istersiniz?