Ne zaman başlamıştı her şey? doğduğumda öz ailemden koparılmamla mi yoksa aynı evi paylaştığım adamın baba değil bir canavar olduğunu anlamam mı? Peki ne zaman yaşamaya, nefes almaya başladım... evet evet o gelince, hayatım onunla güzelleşti ama onu...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
İYİ OKUMALAR
odanın kapısı açıldı, zorlukla nefesler alıyordum. korkuyordum ve bu korku nefesimi kesiyordu.
babamı özledim, onunla uyumayı beni her zaman koruyacakmış gibi hissettirmesini özledim.
odaya dolan ışık gözlerimi kamaştırdı daha çok korkmama neden oldu. ağır adım sesleri ellerimin titremesine neden oluyordu bileğimi saran zincirlere rağmen çırpınıyordum.
"şşt sessiz ol küçük kız" duyduğum öfkeli kadın sesinin ardından kapı öyle büyük bir gürültü ile kapanmıştı ki istemsizce yerimden sıçradım.
karanlıktan dolayı yüzünü tam seçemediğim kadın yanıma kadar geldi ve öfkeyle saçlarımdan asıldı. "oğlumun aklına girdin, biz mutluyduk" saç diplerim acıyordu. attığım çığlıkları kimse duymuyordu.
yine yalnızdım, yine canım yanıyordu ve kimse gelmiyordu.
"benim oğlum mutluydu, hep sana geldi. sen aldın onu benden" sesini saniyeler içinde tanıdığımda kalbimde çırpınan korku daha da arttı. Bu kadın Özgür'ün annesiydi. şizofren olduğu için 3 yıl önce akıl hastanesine kapatılmıştı
ama şimdi buradaydı, benim canımı yakıyordu.
tanıştığımız ilk günden beri benden nefret ederdi, şimdi ise gözü daha çok dönmüştü
çığlıklar atıyordum, annesinin yumruklarından kendimi korumaya çalışıyordum ama imkansızdı
...
hissettiğim soğukluk tüm bedenimin ürpermesine neden oldu, irkilerek gözlerimi aralamaya çalıştım. ama gözümün üstünde ki sızı gözümü açmamı engelliyordu.
tüm kemiklerim sızlıyordu. dudaklarımdan firar eden inlemeye engel olamadım.
gözlerim birkaç saniyeliğine kapandı en azından bana öyle gelmişti. etrafa baktığımda burada değildim. ailemin evindeydim. birlikte yemek masasındaydık
"annecim gelsene, bak ege abin menemen yaptı" herkes mutluydu, herkes gülümsüyordu. yanlarına gittiğimde eski yerime oturdum. masada ki 2 sandalye boştu, tolga abim neşeyle tabağımı doldurduğunda ona baktım "hepsi bitecek cimcime" hepsi bir rüyaydı sanırım, gülümseyerek önüme döndüğümde odanın içinde ki adım sesleirni duydum
"ooo bizsiz mi yemek yiyorsunuz" sesin geldiği yere baktığımda abim ve özgür vardı. Özgür'ü görmemle heyecanla kalktım. sandalyeden nasıl kalktım kollarına nasıl atladım bilmiyorum. sıkıca sarıldığımda tuhaf hissetmiştim. huzur değildi bu
yine de önemsemedim sıkıca sarıldım sevdiğim adama
"sevgilim iyi misin" özgür'ün şaşkın sesiyle gülümseyerek ayrıldım. ne olduğunu anlamıyordum ama önemli değildi ailem buradaydı onlarlaydım
birlikte masaya oturduğumuzda tabağıma baktım, her şey birden oldu. tolga abimin doldurduğu yemek tabağından birden kanlar boşalmaya başladı. her yer birden karardı.
korkuyla etrafıma baktığımda tek gördüğüm karanlıktı
ağlamam arttı, karanlık travmalarımın artmasına halisünasyonlar görmeme neden oluyordu.
saatler geçmişti ama kimse gelmemişti, belki de günler geçmişti ama en ufak bir ışık kaynağı olmadığı için anlamıyordum.
kafamda sesler oluşmaya başlamıştı, sanki kafamın içinde bir sürü ses vardı. hepsi aynı anda çığlıklar atıyordu canımı yakıyorlardı dayanamyordum. birisi onları susturmalıydı. son bir çare çığlık attım. boğazım patlayana kadar bağırmaya çalıştım dakikalar sonra sesim kısılmış, çıkmamaya başlamıştı, " abi" gözümden akan yaşlar kurumuştu, "b-baba"
gelsinler, lütfen gelsinler
kurtulmak istiyordum
burada ölecekmişim gibi hissediyordum. son saatlerimi, dakikalarımı yaşıyormuşum gibi hissediyordum
oysa daha ne hayallerim vardı, aylar önce hayal kurmayı bırakmıştım. Özgür'ün ölümü ile her şeyi bırakmıştım ama ailemle yeniden bir hayat kurabileceğime inanmıştım. belki onlarla birlikte mutlu olurum demiştim.
ege abim bana yemek yapmayı öğretecekti, efe abim bana bilgisayar oyunları öğretecekti, tolga abimle müzik odasında vakit geçirecektik. her şey güzel olacaktı
yamaç abimle sessiz iletişimimizi çok sevmiştim, hiç konuşmadan anlaşabilmeyi... babamın her akşam eve gelirken bana çikolata almasını çok sevmiştim. annemle alışveriş yapmayı
Özgür gerçek miydi bilmiyorum ama, onun geri dönmüş olma ihtimali bile beni mutlu ediyordu. ama şimdi yoktu
tek başımaydım, belki de tek başıma ölecektim
gözlerim yeniden kapandığında bittiğini hissediyordum. kalp atışım yavaşlıyordu, tam mutlu oldum derken tüm mutluluğu yeniden kaybediyordum.
bu sefer beki de tamamen kaybetmiştim, her şey bitmişti
![Kızıl [Tamamlandı]](https://img.wattpad.com/cover/353979840-64-k760943.jpg)