NEFES

3.Bölüm-Eve Dönüş

Multimedya: Nefes Saygıner :3

Hafif gülümsedim genç adamda karşılık olarak gülümsedi ve park yerine doğru ilerlemeye başladık. 10-15 dakikadır ters yöne doğru yürümüşüm. Ama kesinlikle suç bende değildi, Rüzgar "2 dakikaya gelirim" demişti. Yaklaşık 7 dakika o odada durdum ve gelmedi, şimdi bende tanımadığım bir adamla ona doğru gidiyordum. Doğrusunu söylemek gerekirse Rüzgar'ı ya da Gazel'i de tanımıyordum fakat yakınlarım olduklarını iddia ediyorlardı, hatırlamasam da yabancı sayılmazlar herhalde sonuçta ailem olduklarını iddia ediyorlardı.

Tanımadığım genç adamla park yerine doğru ilerlerken Rüzgar'ın bana seslendiğini duyar gibi oldum ve refleks olarak sesin geldiği yöne doğru dönüp Rüzgar'ın kızgın bir şekilde bana koştuğunu gördüm.

"Nefes neden odanda değilsin? Yarım saattir seni arıyorum. Aklını mı kaçırdın sen?" Nefessiz kalmıştı.

"7 dakika ben seni bekledim, sen gelmeyince de ben sana gelmeye karar verdim." Rüzgar ismini bilmediğim genç adamı işaret etti, "Bu adamla mı? Ayrıca bu adam kim?"

"İsmim Aras."

"Nefes hadi evde bekliyorlar." Kolumdan çekiştiriyordu. "Peki. Teşekkür ederim Aras ve geçmiş olsun."

Bu neydi şimdi hangi hakla bana kızabiliyordu? Hakkı olmadığı yerde bana kızdığı yetmezmiş gibi adama da kabalık yapmıştı. Gıcığın sözlükteki anlamıydı Rüzgar.

"Rüzgar?"

"Efendim Nefes?"

"Ne kadar gıcık birisi olduğunu biliyor musun?"

"Hayır ne kadar gıcıkmışım?" Sesindeki alaycılık daha da gıcık ediyordu insanı.

"Yıldızlar kadar mı, cehennemin sıcaklığı kadar mı desem bilemedim."

"Öyle mi balık hafıza."

"Evet öyle. Hastaneleri hiç sevmiyorum, ne zaman gideceğiz buradan?" Rüzgar bana dönüp doğru dönüp bir kaç saniye durunca beni çekiştirmeye devam etti.

"Aralıksız 2 ay uyuyunca seviyorsun sandım."

"2 AY MI?! Aklını mı kaybettin o kadar süre nasıl uyurum?"

Yine durmuştu şaşkın şaşkın bana baktı. "EVET AKLIMI KAYBETTİM! 2 AY SONRA UYANIYORSUN VE BİZİ HATIRLAMIYORSUN, EVET AKLIMI KAYBETTİM BEN NEFES. ÖZÜR DİLEMEN GEREKİRKEN SEN HALA HAKLIYMIŞSIN GİBİ KONUŞMAYA DEVAM EDİYORSUN."

"Bu benim elimde olan bir şey değildi yani uyumam. Ben mi haksızım? Seni bekledim, gelmedin ve bende sana gelmeye karar verdiydim. Burada özür dilemesi gereken birisi varsa oda sensin."

"Önce ailemi, sevdiklerimi unutup, dilenci diye aşağılayıp beni 2 ay bekleyen birini 7 dakika beklemeyi çok gören bendim değil mi? Unutmuşum kusura bakma Nefes'cim." Verecek cevap çok olmasına rağmen verecek cevapta yoktu. Belki de haklı olan odur. 2 aya karşılık 7 dakikayı fazla mı görmüştüm yani? Hem dediğim gibi onları unutup hatırlamak benim elimde olan bir şey değil, sanki ben istemiştim unutmayı.

Sonunda arabaya varmıştık. Ev ne kadar uzakta bilmiyordum fakat eve gelene kadar uyumaya çoktan karar vermiştim. Böylece Rüzgar'la daha çok konuşmayacak ve onun iğnelemelerine maruz kalmayacaktım.

-

"Nefes hadi uyan."

Eve gelmiş miydik yani, yol bu kadar kısa mıydı?

"Hadi Nefes eve geldik uyan, seni bekliyorlar."

Kimler beni bekleyebilirdi? İnandığım, tanıdığım, bildiğim, güvendiğim her şey bir rüyadan ibaretmiş gibiydi.