Gecenin Bir Vakti

15. BÖLÜM- Belirsiz Sulara Çekilmek

Tekrardan merhabalaaar ✨
Kısa bir bölümle geldim fakat vize haftam biter bitmez uzun uzun yazıp arayı kapatacağım inşallah ❤️

24.11.2023

Sezen Aksu- Haydi Gel Benimle Ol 🎶

İyi okumalar. Lütfen oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın 🙃 oy ve yorumlar sayesinde devam edecek gücü buluyorum ❤️

***

15. BÖLÜM

"Belirsiz Sulara Çekilmek"

Gökyüzüm hiç bu kadar kararmamıştı benim. Zihnim de hiç bu kadar bulanık olmamıştı ve korku... Birini kaybetme korkusu yeniden tazelenmişti bugün içimde.

"Kutsal." dedim. Vücudu bana siper olmutşu, parmaklarım sırtında gezindiğinde avucuma bulanan sıvıyı idrak etmek için havaya kaldırdım. Kutsal'ın vücudu ağırlaşıp üzerime yükleniyordu. "Kutsal... Lütfen bu kan benim avucumdan akıyor olsun."

Korku dolu bakışlarım adamı bulduğunda "Kime niyet kime kısmet." deyip ikinci bir kurşun için hazırlanıyordu. Fakat Turgut'un sert "İndir lan silahını!" uyarısı onu da şaşkına uğratmıştı.

İkinci bir kurşunun beni delecek olmasını umursamıyordum. Tek düşündüğüm kollarımdan aşağı kayan Kutsal'dı.

"Kutsal," dedim korkuyla. Titriyordum, göz yaşım çeneme doğru çoktan yol alırken avucumu sırtına bastırmaya devam ettim. Kolları belimden yavaşça kayıyordu. "Bakma," dedi belli belirsiz mırıltıyla. "Kan tutar seni, bakma."

Dudaklarımdan bir hıçkırık koptuğunda yerde diz çökmüştüm, Kutsal'in heybetli bedeni arkaya düştüğünde temasımızın kopmaması için elimi sırtından ayırmadım. "Hayır... hayır, lütfen bırakma beni."

Başımı yukarı kaldırıp bağırdım. "Yardım edin! Biri yardım etsin, yalvarırım." Parmaklarımın tümü kana bulanmış, Kutsal'ın bedeninde geziniyordu. Kan ilk kez bu kadar temiz göründü gözüme çünkü ait olduğu asıl yer Kutsal'ın bedeniydi.

Önce Turgut girdi görüş açıma, ardından hırpalanmış ve yaralı Cengiz ve onun kolundan tutan Nisan. Yere çökmüş, beni bırakmaması için ona yalvarıyordum; elinde olsa asla bırakmayacağını bilerek.

"Kutsal, aç hadi gözlerini." diye adeta sayıklıyordum. "Lütfen, lütfen..."

Turgut'a bakındım, en az benim kadar çaresiz görünüyordu. "Hastaneye gitmeliyiz." dedim hızlıca. Kelimeler zaten farkında olmadan dökülüp duruyordu dudaklarımdan. Turgut'da benimle diz çökmüş, titrek elleriyle ona bakınıyordu.

"Kutsal kendi için hastaneye gidemez." dedi net bir şekilde. "Hastaneye götürürsek asıl o zaman ölür."

"Ne zırvalıyorsun! Kan kaybediyor ve hastaneye gitmeli."

"Peyami Baba'nın evine gidelim, doktor çağırırız."

***

Günler ısdırap gibiydi. Hayatımda böyle bir duygunun varlığını ilk kez bu denli güçlü hissediyordum. Korkunun dibini yaşıyordum, bütün duyguların en yoğun halini hissediyordum.

Cengiz kolundaki yaraya rağmen Kutsal'ın kapısından bir an bile ayrılmamıştı. Turgut, Derya ve Nisan nöbetleşe geliyorlardı eve fakat Turgut ikisinin de güvenliği için bir süre başka bir yere götürdü.