Araf'ın Kıyısında

bölüm 17

Değerli arkadaşlar bu bölüm benim için çok özel sanırım İclal den çok böyle bir özüre benim ihtiyacım vardı o yüzden böyle bir bölüm yazdım bunu da sizinle paylaşmak istedim. iyi okumalar...

İclal 'in anlatımı;
Umut un yanından istemeyerek de olsa ayrıldım. Yeniden sokakların karanlığında bulmuştum kendimi. Ne yapacaktım ben, sonsuza kadar bu hiclikte mi kalacaktim! Ben karmaşık duygularımın arasından bir çıkış yolu bulmaya çalışırken gecenin zifiri karanlığı delindi ve birden gökyüzü aydınlandı. İnce bir ışık huzmesi bulutların arasından aşağıya doğru iniyordu. Ne olduğunu anlayamadım ama içimde bir his vardı; bu belirsizlikten kurtulacaktım.

Işık huzmesi yavaşça yere doğru indi. İlk başta gözlerim kamaştı, hiçbir şey göremedim. Yavaş yavaş dağılan ışığın içinden uzun boylu bir adam bana doğru gelmeye başladı. Yaklaştıkça yüzünü seçebiliyordum.

Gözlerimi kısarak adama baktım, tanımaya çalışıyordum. Aman Allah'ım, bu olabilir miydi? Karşımda duran adam benim babamdı. Gözlerime inanamadım. Bir süre sonra gerçeğin farkına vardım; ben ölüydüm ve o da ölü olduğuna göre, sanırım birbirimizi görebiliyorduk. Ölmeye bu da dahilmiş demek dedim gülümseyerek.

"Baba," dedim koşarak karşımda duran babama sarıldım. Nasıl özlemişim, nasıl bir hasretmiş bu. Gözlerimden yağmur gibi yaşlar iniyordu.

"Babacığım," dedim, yıllardır en muhtaç olduğum kelimeydi bu.

"Canım kızım," dedi babam, aynı özlemle o da bana sarılıyordu. Kocaman ben, küçücük hissediyordum. "4 yaşındaki İclal'dim."

"Canım babam, geldin," dedim.

"Hayır kızım. Maalesef, sen geldin. Hem de çok erken. Ama bu durumu çözmek için elimden geleni yapıyorum."

"Ne yapabiliriz ki baba," dedim. "Ben artık yolun sonuna geldim."

"Senin hayatını mahvetmene engel olamadım ama ikinci bir şansın olması için elimden geleni yapıyorum kızım," dedi babam. Gözlerinden geçen sitemle sesi bir miktar sertleşti. "Sen bunu kendine nasıl yaparsın?"

"Özür dilerim baba. Ben yaşamayı beceremedim."

"Asıl ben özür dilerim kızım, yeteri kadar kalamadım yanınızda. Belki sana seni ne kadar sevdiğimi gösterebilseydim, sen gidip yanlış bir adama aşık olmayacaktın. Baba sevgisini yeterince tattıramadım kardeşine ve sana," dedi babam. Hem birbirimize sarılıyor hem de ağlıyorduk. Kaybettiğimiz yılları geri getiremezdik belki ama ben ilk defa baba sevgisini görmüştüm. İşin trajik tarafı ise bunu öldükten sonra anlamamdı.

"Canım kızım," dedi. "Ben yıllar önce çok büyük bir hata yaptım. Öldükten sonra bile bunun acısıyla kavruldum. Beni cehennem ateşleri yaksaydı keşke ama senin içinizde o yarayı açmasaydım."

"Annene yıllar önce söylediğim, senin unutamadığın o cümle için senden binlerce kez özür dilerim. Bunu yaşarken yapmayı o kadar çok isterdim ki ama vaktim olmadı."

"Bitanem, benim güzel kızım, o cümle benim hayatımda kurduğum en kötü cümleydi. Alkollüydüm, evet bu bir bahane değil ama yemin ederim asla ne anneni ne de seni sakat olarak hiç görmedim. Anneni, seni bu şekilde dünyaya getirdi diye asla suçlamadım. Dilim lal olsaydı keşke sizin içinizde öyle bir yara açmamış olsaydım," dedi babam.

"Güzel kızım benim, belki siz beni görmüyordunuz ama ben her anınızda sizin yanınızdaydım. Üzüntülerinizde, sevinçlerinizde, mezuniyetlerinizde, doğum günlerinizde... Eğer bunu hayattayken anlasaydım, belki bana ilk ilgi gösteren erkeğe bu denli bağlanmazdım. Gerçek sevgiyi görseydim, belki de sahtesine aldanmazdım. Canım babam, çok çok çok özlemişim."

Babam yılların açığını kapatmak istercesine hiç susmadan konuşuyordu. Benim, beni çok seven babam vardı.

_Şimdi gelelim bu işi nasıl çözeceğimize.
_hangi iş baba.
_senin ikinci şans mevzusu.
_ikinci şans ne baba ben öldüm ya.
_dur çözümü olabilir bu durumun
_nasil
_Bunun için uğraşıyorum.

Böyle bir şey mümkün olabilir miydi bilmiyordum ama ben şu an halimden çok memnundum.Babam benden yıllardır muhtaç olduğum özürü dilemişti. Buna ne kadar çok ihtiyacım varmış meğer. Canım babam bir cümlesiyle benim bütün çocukluk yaralarımı sarıvermişti. Ben kendimi hep değersiz, hep sevilmeyen sevilmesi çok mümkün olmayan bir insan sanmıştım. Babasının bile sevmediği bir kızı kimse sevmez sanmıştım. Meğer benim beni çok seven bir babam varmış. Bunu yaşarken anlayamadım.

Babam gönlümü böyle aşağılık bir adama kaptirip kendimi bu durumlara düşürdüğüm için beni epeyce paylamisti ama olsun babam yanımdaydı ya ne dese kabulümdü.