KAMERA (TAMAMLANDI)

22. MEZARLIK (FİNAL)

KAMERA

(son kez, keyifli okumalar🖤)

farazi - ölüler konuşamaz

cem adrian - derinlerde

cihan mürtezaoğlu - bir beyaz orkide

sezen aksu - sorma

adele - lovesong

dedublüman - çözemezsin

nazan öncel - beni hatırla

🌓

"Bir kamerayla başlayan hayatlar, bir kamerayla son bulur."

22. MEZARLIK
(FİNAL)

Hayatın kader dediğimiz noktası, ince bir iptir aslında.

İnsanlar senelerce bu ince ipin üzerinde yürür. Bazen yürümekte zorlanır, bazen vazgeçer, bazen geri döner, bazen ipi tamamen keser ve bazense aşağı düşer.

O ip, benim boynuma dolanmıştı.

Kaderin insanlar üzerindeki yakıcı etkisi, benim omuzlarımdaydı. Döndüğüm nokta hep aynıydı ve can yakıcıydı. Mutluluğun döndüğü nokta hep acıydı ve eğer külleriniz kaybolacak kadar yakıldıysanız, küllerinizden doğamazdınız. Bu imkansızdı.

Sizin hiç kardeşiniz yakıldı mı?

Küller, bazen kaybolur. Tekrar doğamayacağınız için. Tarihin tozlu raflarına saklanır. Kimse bir daha bulamaz.

Ben tozlu bir raftayım. Oraya yazılıyım. Kaderimde. Küllerimde. Her şeyim o rafta yazılı. Tarihimde. Gücümde. Onurumda. Mesleğimde. Aşkımda. Hislerimde.

Ben, Hazal Soyhan.

Bir mezar taşının önünde, gecenin bir yarısı oturuyordum. Hava buz gibiydi ama hissedemeyecek kadar ateş altındaydım. Gözümden ara sıra bir kaç yaş düşüyor, tüm vücudumun titrediğini hissediyordum. Parmaklarım arasında bir silah tutuyordum ve soğuk namlunun ucu kalbime yaslıydı. İlk defa silah tutarken elim titriyordu.

"Nehir,"dedim solgun bir sesle. Elime bir parça toprak aldım. "Ben bugün kaybettim."

Bir kıyameti yaşıyorduk.

Sorularıma cevap yoktu. Arden yoktu. Arkadaşlarım yoktu. Kız kardeşim yoktu.

"En çok bunun olmasından korkuyordum." Derin bir nefes verdim. "Her dalımın kırılmasından korkuyordum. O korkularımı biliyor. Hep korkularıma oynuyor." Yutkundum.

"Neden her korkumu yaşamak zorundayım? Ben ne yaptım? Suçum neydi? Polis olmak mı?" Gözümden bir damla yaş aktı. "Hayır, değil biliyorum. O her şeyimi aldı benden." Silahı öfkeyle bastırdım. "Her şeyimi aldı Nehir. Her şeyimi. Bana kimseyi bırakmadı. Sözünü tuttu. Nefes almamı sağlayacak tek bir oksijen kaynağı bırakmadı. Kalbimi paramparça etti. Hayatımı mahfetti. Seni yaktı." Durdum. "Benide yaktı."