KAMERA (TAMAMLANDI)

15. OPERASYON

KAMERA

chase atlantic - the walls

( oy verip yorum yapmayı unutmayınn )

★★★

“Gerçeklik algımı yitirmek için
rol yapmana gerek yok, senin
varlığın zaten rüyada hissettiriyor.”

★★★

15. OPERASYON

Olaydan 14 saat önce |

"Kayra,"dedi Nehir sert bir sesle. "Sen iyice saçmalamaya başladın." Büyük, ihtişamlı bir evin önündeydiler. Ortada bir havuz vardı. Bahçeye türlü çiçekler ekiliydi. Beyaz ve altın tonlarında boyanmıştı dış cephesi. Ve Nehir bu kapının önünde ne aradıklarını anlamıyordu. Yavaştan ürkmeye başlıyordu. Hatta bir ara ablasını aramayı bile düşünmüştü ama bunun Kayra'ya ihanet olacağını bildiğinden vazgeçti. İhaneti sevmezdi. Affetmezdi de.

"Nehir lütfen,"dedi Kayra düz bir sesle. "Bu adam gerçekten iyi biri. Bize istediğimiz parayı verecek. Pelin'in sevgilisi bu adam. Numarasını gizlice onun telefonundan aldım." Yüzünü buruşturdu Nehir. Pelin'i pek sevmemişti Zaten sadece bir kere yüz yüze görüşmüşlerdi. Kayra onları tanıştırmıştı.

"O kıza güvenmiyorum,"dedi Nehir net bir sesle. "Bence gidelim." Kayra ona bakmaya devam etti.

“Nehir lütfen. Hem Pelin'in haberi bile yok. Merak etme.”

Lanet olsun ki onu kıramıyordu.

"Of!" Kayra hevesle güldüğünde, güvenliklere isimlerini verdi. Güvenlikler kapıyı araladığında, içeriye girdiler.

Beyaz kapıyıda açtıklarında, onlara salonda beklemrlerini söylediler. Koltuğa oturduklarında bacağı istemsizce titriyordu. Deli gibi korkuyordu ve içinde çok kötü bir his vardı. Ölümü nasıl hissedebiliyordu?

İnsan öleceği günü hisseder.

★

Bir felaketin içindeyse insan, tutunacak bir dal arardı düşmemek için. Belki ayağa tekrar kalkamayacağından, belki de yalnız olmak istemediğinden. Bazen duygular ağır gelirdi ruha, atmak isterdi. Taşımak zordu. Ama onlara sahip olmamak dahada zordu. Ben olmadığımı sanıyordum. Ama dün gece kalbimin nasıl son hızında attığını hatırlayınca, aslında benimde o duygulardan beslediğimi görebiliyordum.

Belki bizim için iyi bir son yazılmayacaktı ama buda umurumda değildi. Sadece şimdi vardı. Yarın yoktu. Bizim yarınımız yoktu. Sonumuzu belki biz getirecektik ama buda sorun değildi. Sadece anı yaşamak istiyordum. Her şey benim için ilkti ve bocalamaktanda korkuyordum. İlk defa bir adam bana bu denli açık olmuştu, ilk defa bir adam bana acıtmadan, korkutmadan, kendi isteğimle dokunmuştu, öpmüştü, sevmişti, konuşmuştu. Bunların hepsi daha önce yaşamadığım şeylerdi. Şimdi bunların varlığının hayal olup olmadığını sorguluyordum çünkü gerçek olamayacak kadar mükemmelerdi düştüğümüz kıyametin içinde.

Yaşadıklarımın hızını düşünüyordum. Hem kazanmış, hemde kaybetmiştim. Yine de hala nefes alıyordum ve bu bile umudun hala yok olmadığına işaret gibiydi.