Kara Deniz 1

37. bölüm "Trabzon, üzme Üsküdar'ı"

Pilotun anons yapmasıyla birlikte uykudan açmıştım gözlerimi.

"Hadi kalk kuzum" dedi annem ve yanağımı öptü.

Koltukta dik oturup dışarı baktım. Trabzon'un o gri havasıyla karşılaştı gözlerim.

Yüzümde ufak bir tebessüm oluşmuştu...

~•

Uçaktan inip akını aradım.

-"Efendim güzelim" diye açtı akın telefonu.

+"Biz indik"

-"çok şükür bi tanem. Dikkat edin "

+"Özledim ben "

Akın bir süre sustu ardından derin bir iç çekip konuştu.

-"Ben de özledim sevgilim"

+"Çok uzaktayım ama görür o beni"

Titreyen sesim akının derin bir iç çekmesine sebep olmuştu.

-"eve dönemedim ama bulur o beni"

Yanaklarım gözyaşlarımla ıslandığında annem kolumu tutmuştu.

"Yapma kızım" dedi annem.

-"dikkat et kendine sevgilim. Seviyorum seni" dedi akın. Ardından telefon kapanma sesi gelince kulağımdan uzaklaştırdım telefonu.

~•
Yaylada ki evimize geldiğimizde sisten eve zor atmıştık kendimizi.

Buradaki bir kaç eşyalarımızı alıp şehirdeki evimize gidecektik.

İlk önce kendi odama çıktım. Balkona çıkıp manzarayı izledim bir kaç dakika. Trabzon'un o soğuk havası yüzüme vurduğunda gözlerimi sızlatıyordu. Cebimdeki telefonu çıkarttım ve manzaranın fotoğrafını çektim. Ardından WhatsApp'a girip fotoğrafı akına attım.

Akınmıymış adı sevgilimin 🗣️🤤

+Her yerde senin
gözlerini görüyorum :)

-ben de ;)
*Bir fotoğraf gönderdi*