Kara Deniz 1

24. bölüm "hatırlamamak"

Akından~•

Aradan 6 saat geçmişti. Gece 12 olmuştu ama hâlâ ameliyathanenin kapısı açılmamıştı.

Saat akşam 7'de sunanın haberi olmuştu ve feryat ederek yanımıza gelmişti.

Ameliyathanenin kapısı açıldığına elleri kana bulanmış cerrah çıktı içeriden.

"Başardık" dedi ve gülümsedi.

Tüm herkesin yüzünde ki o gergin ifade gitmişti onun yerine mutluluk ifadesi oluşmuştu. Tüm herkes birbirine sarılmıştı mutluluktan.

Suna da bana sıkıca sarılıp ayrılmıştı.

Banu sedyenin üzerinde baygın halde normal odaya alınmıştı. O kokusuna aşık olduğum saçları yoktu, kesmişlerdi, kıymışlardı saçlarına...

|•

Saat gece 2 olduğuna Banu yeni kendine gelmişti.

Doktor yanımıza gelip "hasta 2-3 gün sonra taburcu olabilir" diyip gitmişti.

"Tek tek kısa bir süre görebilirsiniz" dedi hemşire.

İlk önce Süheyla, Halil daha sonra Neriman teyze ve suna girmişti. Son olarak ben girdim.

Kapıyı açar açmaz banu'nun yabancı bakışlarına maruz kalmıştım.

"Kimsiniz" dedi Banu.

Acıyla gülümseyip "akın" dedim. "Aşık olduğun adam"

Banu hızla kafasını iki yana doğru sallayarak "hatırlamıyorum " dedi.

Hatırlamamak, unutmak nedir ki Banu?

" Seni hatırlamıyorum" dedi Banu tekrardan.

Gözyaşlarımın akmasına izin vermeden odadan hızla çıktım. Tüm herkes bana bakıyordu.

"Hatırlamıyor" dedim ve sırtımı kapattığım kapıya yaslayıp gözyaşlarımı serbest bıraktım. Herkes ağlıyordu, kafalarıyla onayladılar beni yavaşça.

Halil yanıma geldi, ağlıyordu benim gibi... Kolumu tutup beni sandalyeye oturdu.

"Nasıl olabilir" dedim isyan eder gibi çıkan sesimle.

Halil kafasını pişmanlıkla iki yana doğru salladı "damarları zedelediler" dedi.

Kafamı sol tarafımda oturan Halile çevirdim. "Siz ne doktorusunuz"

"Beyin cerrahı" dedi. "Yakınım olduğu için ameliyathaneye girmem yasak"

"Biliyorum, maalesef " diyerek cevap verdim.

Yazardan•~

Aradan 1 hafta geçmişti. Banu hastaneden çıkmış, akın okuldan ayrılmıştı. Banunun ablası Büşra gelmişti. Kaan, kaanın annesi; Zehra ve kaanın babası; Ayhan İstanbul'a banulara gelmişlerdi.

Kaan banu'nun yüzüne bakıyordu, konuşuyordu ama Banu hatırlamıyordu, kimseyi görmek istemiyordu.

Banu nefret etmişti herkesten. Konuşmuyor, bir şey söylemiyordu Banu. Annesini biliyordu o da farkındalıkla ama ne kaanı, ne halili, ne nerimanı ne de akını biliyordu. Süheyla halden iradeden kesilmiş sadece banu'nun hatırlaması için doktorla görüşmelere gitmek için çıkıyordu evden.