Unut |gxg|

28

Kübra yol boyunca sabahtan beri yaptığı her şeyi tekrar tekrar düşünüp durmuştu. Normaldi. Her şey normaldi.

"Yavrum ne oldu? Daha sevgilim demeye başlayalı 24 saatti yeni geçti."

Kübra çantasını koltuğa bıraktı.

"Hep olan şey."

Elif onaylamayarak başını salladı. Melih kısaca güldü.

"Merak, tanı, dene ve git, mi?"

Kübra masaya otururken ofladı. Kafasını kollarının arasında masaya koydu.

"Ev çok güzel olmuş."

Elif kahkaha attı.

"Evet uğraştık çünkü."

Kübra kafasını sohbete dahil etmeden Elif'in elini tuttu.

"Teşekkür ederim."

Melih ve Elif tekrar güldü.

"Kaset, kitap, plak ve enstrümanları sen halletmek istersin diye düşündüm."

Kübra kafasını salladı.

Bundan 2 sene önce buna benzer bir olayda Kübra annesinin bozduğu plakları ve kitapları toplamanın bir bakıma terapi olduğunu anlatmıştı. Melih Kübra'nın kafasını dürttü.

"Kızım sen de ne diye gel kal diyorsun? Sanki hiç tanımıyorsun anneni."

Kübra kafasını sonunda masadan kaldırdı.

"Annemin değiştiğini düşünmüştüm."

Melih tekrar güldü.

"İnsanlar değişmez imza Kübra Krasniqi?"

Kübra masaya odaklandı.

"Annemin anne olmasını istiyorum."

Elif Melihi masanın altından cimcikledi. Gayet anlaşılmıştı çünkü masa zıplamıştı.

"Sadece bir annem olsun istiyorum, ama olmuyor işte."

Bir süre sessizce beklediler.

"Bira ister misin?"

Elif ve Kübra kahkaha attı.

"Melih her problemi alkolle çözemezsin."

Melih ayaklanırken güldü.

"Bu bir yalan. Her problemi alkolle, kalıcı bir şekilde çözemem."

Elif ve Kübra birbirlerine bakıp daha çok güldüler.